O potrzebie samotnej podróży.

Nasłuchałam się o samotnych podróżach, że dobrze, że warto, że nawet trzeba. W pewnym momencie zaczynasz myśleć, a później wierzyć, że najgorzej to wtedy, kiedy masz z kim przemierzać świat. Jakie to passe. We dwoje podróżuje się prosto, pod warunkiem że prosto też się żyje. Jeżeli przebywanie razem należy do wyzwań najcięższego kalibru to wiadomo, że w podróży będzie tylko gorzej, chociaż jak od każdej reguły istnieją odstępstwa. W innym wypadku to bułka z masłem. Troski, radości, a także wydatki i bagaż dzieli się na pół. Nie musisz się spinać, kombinować, wystawiać na próbę. Drugi człowiek staje się Twoją tarczą. Aż w pewnym momencie dostrzegasz, że w tym wszystkim wcale nie chodzi o to, aby było łatwo i przyjemnie, ale o to, aby mieć zawsze granicę do przekroczenia i horyzont do przesunięcia. Żyjesz dopiero, kiedy niepokój wybudzi Cię z letargu.

Najłatwiej wypalić się wraz z teorią, że mamy wszystko co nam potrzeba do szczęścia. Życie szybko weryfikuje, że jak jest za dobrze to wcale, aż tak dobrze nie jest. Nosi Cię, uwiera, szukasz dziury w całym i coś byś zepsuł, ale wszyscy mówią, że nie powinieneś i nikt włącznie z Tobą nie wie o co Ci tak naprawdę chodzi.

I pewnego dnia, ale jak zwykle w poniedziałek, kiedy po kolejnym miłym weekendzie uświadamiasz sobie, że znowu trwał za krótko, oznajmiasz wszystkim, że wyjeżdżasz. Na tydzień lub dwa, a najchętniej na dłużej. Nie musisz wiedzieć po co. Wystarczy, że wiesz dlaczego nie chcesz zostać. Pragniesz zmiany, choć ta i tak zachodzi każdego dnia. Ty jednak nie możesz czekać. Chcesz się sprawdzić, poznać, przekonać, styrać i porozmawiać sam ze sobą, ale nie na głos - to jeszcze nie ten etap.

Może kiedyś i o Tobie powiedzą, że żyłeś tak jak chciałeś. Póki co wychodzisz poza nawias, więc zjawia się cała armia chętnych, aby pomóc Ci wrócić do szeregu. Tak, jakbyś był anomalią, a nie samodzielnym bytem.

I nadal nie wiesz po co Ci to wszystko, a jeśli nie wiesz to znak, że tym prędzej trzeba się pakować. Słowo się rzekło, a Ty nie chcesz wyjść na idiotę, który papla trzy po trzy. Podobno najłatwiej spełnić marzenie wypowiadając je na głos. To oczywiste. Kiedy usłyszy je ktoś inny, nie masz wyjścia, o ile nie chcesz skończyć jako władca słów bez pokrycia. Wiarygodność ma swoją cenę.

Samotność na jednych działa jak magnes, na innych jak jeż - interesujący, ale lepiej obchodzić go z daleka. A samotność to nie osamotnienie. W każdej chwili możesz wybrać bramkę nr 1 i wrócić tam, gdzie zaczynałeś. Cała sztuka to umiejętność wyjścia poza schemat i podjęcia nieszablonowej decyzji. Kiedy robi się ciepło i bezpiecznie odszukać okno i spowodować przeciąg.

W samotnej podróży masz szansę na wiele. Kiedy jesteś sam to nikt nie zawłaszczy Twoich myśli, tak jak nikt nie dostanie rykoszetem Twoich własnych. Przekonasz się czy i za czym tęsknisz, zbadasz skalę zaufania do siebie i ludzi, zgubisz się korzystając z tego, że to być może jedyna szansa, aby się odnaleźć. Przekonasz się dokąd pójdziesz, kiedy nikt inny nie wskaże Ci drogi, jaki masz realny stosunek do świata i jak rzeczywistość zareaguje na spotkanie z Tobą. Dowiesz się czego potrzebujesz, a bez czego możesz żyć. Zobaczysz ile kolorów ma życie i przestaniesz się upierać, że jest czarno- białe. Spędzisz czas ze sobą, być może zadasz sobie wiele pytań, a może żadnego, więc zaskoczy Cię, że odpowiedzi i tak się pojawią. Jeśli nie w głowie to w sercu. Zostaniesz zmuszony, aby zatroszczyć się o siebie, kiedy zabraknie tych, którzy zazwyczaj robią to za Ciebie.

 

"Masz tyle na ile się odważysz" - ten kto to powiedział powinien właśnie odbierać Nagrodę Nobla z dziedziny motywacji. Być może kiedy to czytasz właśnie do Ciebie dociera, że Ty już dawno przestałeś się wychylać. Nie było powodu. A przecież zmieniasz się nieustannie i pragniesz odkrywać samego siebie na równi ze światem.

Wszystko to brzmi, jak z taniego poradnika początkującego coacha i napawa Cię odrazą, bo jak cała mądrość tego świata zostało wyprane ze wszelkiego znaczenia. Myślisz więc, że jak wyjedziesz i odkryjesz świat po swojemu to najtrudniejsze klocki ułożą się same. Trochę tak jest. Tak jak życie dzieje się przy okazji. Idziesz do pracy i kiedy wracasz okazuje się, że wydarzyło się już większość czasu.

W podróży w pojedynkę umysł zajmują proste sprawy - jak dostać się z punktu A do punktu B, jak spędzić dzień i czy pogoda będzie współpracowała. Wtapiasz się w tło, obserwujesz i chłoniesz czas przeznaczony tylko na siebie. Stajesz się bardziej uważny i obecny, cały jesteś bardziej. Naturalnie poczuwasz się częścią wszechświata, radujesz z innych, niż zazwyczaj rzeczy, jak choćby z tego, że zaczynasz rozumieć z mapy coś więcej, niż tylko przekaz artystyczny. 

Zaczyna się to tak, że wstajesz w któryś poniedziałek i postanawiasz przesunąć horyzont, nawet jeśli tylko od biurka do drzwi. Potem zaczynasz porównywać się z innymi i myślisz, że po co, że na co, że nie warto. Samotna podróż pomoże Ci zrozumieć, że Twoja własna droga to jedyna jaką masz i niczym nie ustępuje innym. 

Kiedy postanawiasz wyruszyć sam, godzisz się na nieuczesane myśli i zamieszanie, które paradoksalnie porządkuje Twój wewnętrzny świat. Nie porównuj się do nikogo, nie pytaj czy warto. Zrób to. Jest jak jest i będzie jak będzie.

Najlepszego dla Was.