Curral da Serra - Dolina Zakonnic o smaku kasztanów.

Dzisiaj zabieram Was do kolejnego nadzwyczajnego miejsca, tym razem na mapie centralnej Madery. To przełęcz Eira do Serrado i Curral da Serra, czyli Dolina Zakonnic,  które słyną nie tylko z porażających pięknem krajobrazów, ale również z emocjonującej historii oraz kasztanów jadalnych - tych samych, które od dawna pochłaniam w nieprzyzwoitych ilościach.

Dolina swoją nazwę zawdzięcza siostrom zakonnym z klasztoru w Funchalu, które w XVI w. schroniły się w tym niezwykłym wąwozie przed najazdem piratów. Ci, swego czasu upatrzyli sobie Maderę, jako cel niekoniecznie przyjacielskich odwiedzin, więc zakonnice były zmuszone w przyspieszonym tempie szukać kryjówki. Lepiej trafić nie mogły. Wówczas dolina była miejscem prawie odciętym od świata, dotarcie do niej zajmowało wiele dni i było bardzo niebezpieczne ( na pewno nie z tych typu niedzielna, rodzinna przechadzka po lesie), więc miejsce idealnie spełniło swoją rolę. Siostry znalazły tu azyl i rozgościły się na dobre. Kiedy stałam w punkcie widokowym, wystarczyło jedno spojrzenie w dół, aby upewnić się, że na miejscu piratów również bym ich tam nie szukała. 

 Nie ukrywam jednak, że i bez tej mrocznej przeszłości dolina nie miałaby jakiegokolwiek problemu z zawładnięciem sercami turystów. Jej magnetyczny urok jest niepodważalny. Potężne góry, porośnięte bujną zieloną roślinnością oraz mała wioska zagubiona w kraterze to kompletny zestaw do tego, aby powstała atrakcja absolutna. 

Gdyby mimo to komuś brakowało wrażeń, dojazd do niej dostarcza ekstremalnych przeżyć i przyznam, że lwią część drogi przespałam, nie chcąc okupić jej zawałem serca. Kierowcy pomimo stromych i zawiłych serpentyn jeżdżą tak, jakby mieli 6 zmysł, inaczej autobusy systematycznie spadałyby w przepaść. Regułą jest, że przed zakrętami trąbią, informując się wzajemnie o zbliżającym się pojeździe, jednak nasz z tej opcji nie korzystał. Jechał w złowrogiej ciszy, jakby na złość klaksonowi i to bynajmniej nie w żółwim tempie. Na szczęście był skuteczny i dowiózł nas do celu. Pytanie do ilu razy sztuka?

Kiedy dotarliśmy rankiem do przełęczy Eira do Serrado (1094m), było jeszcze pusto. Przebiegł mnie dreszcz emocji - te góry takie wielkie, a ja taka malutka. Dolina majaczyła daleko w dole, działając na wyobraźnię równie intensywnie, co zieleń porastających ją traw. Oto podziwiałam nieskalane piękno, w obliczu którego człowiek odnajduje pokorę i swoje miejsce w szeregu.  Obcowałam z prawdziwą potęgą, nie tą urojoną w wyniku rozhulanego ludzkiego ego. To miejsce ocaliło wiele istnień, dało schronienie potrzebującym, a teraz przygniatało majestatem przyrody, która tutaj bezpardonowo dyktuje warunki.


Mieści się się tu jeden hotel, restauracja, bar oraz sklep z pamiątkami i co bardzo ważne dojeżdża tu tylko część autobusów, pozostałe kierują się bezpośrednio do Curral da Serra (Dolina Zakonnic). Odstępy czasowe są spore, nasz miał pojawić się dopiero za 2h, a mnie już niosło dalej. Tym sposobem, dzięki osobiście tępionej latami niecierpliwości znalazłam drogę na dół. Jest ona zupełnie niewidoczna i fatalnie oznakowana, więc udało się ją dostrzec tylko zupełnym przypadkiem. Wiedzie początkowo przez kasztanową ścieżkę ( czyli mój osobisty raj ), która zamienia się  z czasem w soczysto zieloną dróżkę, z widokiem na strome zbocza gór i wioskę. I pomimo, że cel wydaje się być na wyciągnięcie ręki, zejście zajęło nam prawie 1,5h. Trasa jest jednak przepiękna i nie warto się spieszyć. 

Sama wioska niespecjalnie zachwyca, jedynym obiektem do zwiedzania jest tam XIX w. kościół, jednak warto do niej podążyć dla samej drogi i wszechobecnych kasztanów.  Dolina słynie z tego przysmaku. Restauracje oferują kasztanowe posiłki i likiery, cukiernie kasztanowe ciasto, a na straganie można kupić obrane pieczone kasztany. Już schodząc w dół po kasztanowym dywanie zrozumiałam dlaczego. Był ich ogrom. Gdybym tam mieszkała, z pewnością miałabym też dom z kasztanów. Póki co marzy mi się, aby zawitać tam jeszcze raz z okazji Święta Kasztanów, obchodzonego 1 listopada.

Ponieważ byliśmy tam zaledwie na 2 dni przed Wigilią, jeden z mieszkańców skierował nas do dodatkowej atrakcji - wielkiej szopki bożonarodzeniowej, ukrytej wewnątrz groty. Była naprawdę imponująca i opowiadała historię mieszkańców, którzy żyją głównie z rolnictwa i kasztanów. Momentami pocieszna, chwilami wzruszająca, jednak nie dało się nie docenić ogromu włożonej w nią pracy. 

W takich miejscach łatwo wrócić na właściwy tor i odnaleźć prawdziwe wartości, gdzie poza pieniądzem liczy się coś jeszcze. Czułam, jakby w tym  miejscu świat się kończył i zaczynał jednocześnie. Bez drogich aut, wytwornych domów i modnych strojów, a jednak  do szczęścia nie brakowało już niczego. To jak uderzenie obuchem w głowę, posmakowanie na powrót autentycznego życia. Takich obrazów się nie zapomina. A to wszystko tylko 45minut od stolicy wyspy.  

 Jak dojechać?

Dobrą wiadomością jest to, że to kolejna wielka atrakcja Madery, do której można dojechać transportem publicznym. Jedzie tam autobus nr 81, który startuje z dworca autobusowego przy bulwarze Avenida do Mar ( obok stacji kolejki liniowej na Monte). Bilet do Curral da Serra kosztuje 3,35 euro/ 1 osobę w 1 stronę ( 45 minut jazdy). Ja polecam jednak dojechać do przełęczy Eira do Serrado, pooglądać widoki, a stamtąd zejść do doliny wspomnianą malowniczą trasą (ok.4km), mając na uwadze, że nie każdy autobus ma tutaj kurs. Wiele z nich  pomija tą spektakularną miejscówkę, kierując się od razu do Curral da Serra.

Jak ja się cieszę, że istnieją takie miejsca. Warto tam być, chociaż przez chwilę. Nabrać dystansu do swoich "ważnych" spraw. Brzmi kusząco? 

Dotychczasowe posty o Maderze znajdziecie tutaj i tu.