Ponta de Sao Lourenco - najpiękniejsze miejsce na Maderze, do którego dojedziesz autobusem.

Ponta de Sao Lourenco - właśnie ten nadzwyczajny przylądek, będący jednocześnie wysuniętą najdalej na wschód częścią wyspy, przychodzi mi na myśl, kiedy w zwojach wspomnień o Maderze, wyszukuję możliwości szybkiego przywołania zachwytu. Mam kilka takich numerów jeden, ale ten jest zawsze o krok przed nimi. Sprawia on wrażenie najbardziej obleganej atrakcji na wyspie. W czasie 2 tygodniowego pobytu więcej ludzi widziałam tylko na jarmarku świątecznym w maderskiej stolicy - Funchalu ( nie sugerujcie się zdjęciami - za mną właśnie ciągnie horda turystów). Jego piękno jest wręcz tak mało realne, jak wyprawa Hobbita do Mordoru, jednak tym bardziej zachwycające, że istnieje naprawdę.

Dojazd

Na półwysep najwygodniej dojechać autem. Nie ma tam jako takiego parkingu, pojazdy stawia się wzdłuż drogi, więc kto pierwszy ten lepszy, inaczej miejsce pozostawienia samochodu staje się coraz bardziej odległe. 

Inna, tańsza lecz mniej wygodna możliwość to autobus. Jeździ tam tylko jeden przewoźnik linii SAM, o numerze 113, który odjeżdża bezpośrednio z Funchalu do Baia D'Abra. Przejazd trwa około 1,5 h i kosztuje 3,35 euro/1 osobę w 1 stronę. Kursuje on dość rzadko, więc trzeba się porządnie zaprzyjaźnić z rozkładem jazdy, inaczej można spędzić tam dużo więcej czasu, niż się zamierzało. Nie byłoby to wcale złą opcją, gdyby nie fakt, że w okolicy nie ma żadnego punktu zaopatrzenia w wodę czy żywność. W tej kwestii możemy liczyć tylko na zapasy, które zabraliśmy ze sobą.  

Wariant dla bogatych to dojazd taksówką, ale takie rzeczy to my tylko widzieliśmy, ponieważ w żaden sposób nie wpisywało się to w preferowany przez nas styl podróżowania " tanio i niepewnie".

Komunikacja na Maderze jest nieco ciężka do okiełznania, choć uwzględnia tylko 5 linii. Zdarzało się, że nasze wyjazdy szacowaliśmy opierając się na wierze i nadziei, ponieważ realny rozkład nie zawsze pokrywał się z rzeczywistością. Tym sposobem, tylko od czasu do czasu mieliśmy wpływ na przebieg naszych wypadów. 

Trasa ma około 4km. Jej przejście spacerem, z przystankami na zdjęcia zajmuje około 3-4h. Można i dużo szybciej, ale pytanie po co, skoro widoki jakie się przed nami rozpościerają odbierają mowę, a niektórym nawet i władzę w nogach ( zaraz po przybyciu zaliczyłam bliższe spotkanie z podłożem, ale kto w takich okolicznościach przyrody spoglądałby w dół). Od głównej drogi odbiega cała masa odnóg w postaci ścieżek prowadzących do kolejnych punktów widokowych. Jedna z nich prowadzi również na maleńką plażę, tak więc przy sprzyjającej pogodzie wędrówkę można urozmaicić o kąpiel w oceanie.

Ten moment, kiedy wysiadłam z autobusu i moim oczom zaserwowano widok skalnego fenomenu, zboczy porośniętych kwiatami i soczysto zieloną trawą oraz urwistych klifów - bezcenny. Przylądek w trakcie wędrówki, co chwila zaskakiwał zmianą krajobrazu. Odcinkami przywodził na myśl spacer po księżycu. Dosłownie czułam, jak ta wyschnięta, brunatna i czerwona ziemia zakrzywia czasoprzestrzeń, aby za moment zamienić się w zieloną oazę. Na końcu trasy, przed wejściem na szczyt funkcjonuje miejsce na odpoczynek z drewnianymi ławami oraz płatnymi toaletami (1 euro), pilnie strzeżonym przez jedynego pracownika w tej wyjątkowej scenerii.

Przed odjazdem warto wygospodarować nieco czasu, aby zwiedzić pobliski resort Quinta do Lorde, który sprawia wrażenie nowo wybudowanego, zamkniętego i wymarłego miasta. Takie luksusowe, nieco porażające miejsce, które straszy pustką i kusi tajemnicą. Wynajmując tam miejsce noclegowe można prawie w pojedynkę kontemplować rzeczywistość na końcu maderskiego świata. Posłuży nam do tego kościół, puste ulice, sklepy i samotna przystań.

Gdyby ktoś kiedyś podarował mi choćby 1 dzień na wyspie, wiedziałabym jak go spożytkować. Spędziłabym go właśnie w tym miejscu, pragnąc znów poczuć się jak Drużyna Pierścienia, wychodząca na przeciw przygodzie. Jeżeli wybieracie się na Maderę, nie zapomnijcie o tym miejscu. Potem już nic nie będzie takie samo. Wierzycie mi?