Wrażenia po pierwszych 2 miesiącach życia we Francuskich Alpach.

To już 2 miesiące, jak egzystuję sobie we Francuskich Alpach. Nadużywam gór, a mam ich tutaj urodzaj. Paradoksalnie za sprawą pracy, bo gdyby nie ona to wątpliwe, że kiedykolwiek trafiłabym do miejsca, w którym umieram za każdym razem, kiedy sięgam po portfel, za to krajobrazy mają taką moc, że mogłyby uzdrawiać chorych, powstrzymać wojny i leczyć narody z nienawiści. Czy jeżeli co rano po przebudzeniu czuję ekscytację wywołaną rozpoczynającym się dniem, to znaczy, że jestem we właściwym miejscu?


Sama już nie wiem czy świat jest bardziej względny czy jednak bezwzględny, ale w górach jest na pewno prawdziwy. Nigdzie mi się tak nie milczy i tak nie celebruje samotności, jak na wertykalnych spacerach. Prawdopodobnie dlatego, że kiedy próbuję poskromić kolejną górę ledwo starcza mi siły na rzężenie, a co dopiero na wyartykułowanie pełnego słowa. Usta milczą, ale dusza śpiewa i wszystko mi mówi, że tak zostanie.

Jako mało dziewczynka  pochorowałam się na Alpy. Zawsze chciałam mieszkać w tym szczególnym miejscu. Niekoniecznie zaraz dowalić sobie dożywocie, lecz spędzić tam wystarczająco dużo czasu, aby nasycić głód wysokości, zaspokoić ciekawość i móc zasypiać z  uczuciem satysfakcji w klatce piersiowej. Marzenia o byciu księżniczką oddałam na rzecz uganiania się po nieregularnych wzniesieniach, chociaż wiara w spełnienie wyidealizowanej wizji życia skapitulowała w zderzeniu z realnym światem. Marzyciele jednak nie umierają. Mojego wskrzesiłam, kiedy przykryła go gruba warstwa kurzu. A niech zna moją łaskę, nieważne że to ja potrzebowałam go bardziej, niż on mnie.

I oto jestem. Dziwnie mi i dobrze zarazem, kiedy trafiam gdzieś po raz pierwszy, ale moja wyobraźnia mieszka tu od zawsze. W Polsce zupełnie nie widziałam siebie na samotnych górskich wyprawach, teraz nie potrafię znaleźć sobie miejsca na nizinach. Wysłałam mój instynkt zachowawczy na urlop i pochowałam do szafy wszystkie strachy z nadzieją, że w odwecie to one nie pochowają mnie. Może nie ma kto zapanować nad kaskadą "genialnych" pomysłów, jakie uosabiam, ale obiecałam sobie, że nie zmarnuję takiej szansy. Nie codziennie mam okazję zamieszkać w Alpach na blisko pół roku i dopieścić w sobie introwertyka biegając samopas po najdostojniejszych górskich pasmach w Europie.

Moje życie tutaj jest dość ascetyczne i sprowadza się do zaspokajania podstawowych potrzeb w korelacji z doznaniami estetycznymi z najwyższej półki. Jego największą wartość upatruję w prostocie. Jem, śpię, pracuję, trenuję, uczę się i chodzę po górach. Po drodze tworzę relacje z ludźmi i z samą sobą, zaśmiewając się do łez, pozwalając sobie na nieobarczoną smutkiem samotność, odkrywając kolejne cząstki niepoczytalnej przyszłości i licytując się z upływającym czasem.

Dzień po dniu odkrywam, jak wiele rzeczy lubię i jak bardzo wolę mieć mniej, aby móc żyć więcej. Wszystko czego nie posiadam, a mogłabym chcieć oddałam za chwile, którymi zapełniam wolną przestrzeń. Przyroda nie zna próżni, a ja niezwykle staram się dobrze zagospodarować dany mi czas tym wszystkim, co mnie wypełnia.

Egzystencja tutaj pozbawiła mnie nadmuchanych i sztucznych zależności od wytworów materialnych, dzięki czemu może nie posiadam wiele do oclenia, ale za to nieporównywalnie więcej do zbawienia. A zbawiam się do wolności. Prostota bardzo układa w głowie. Dostatek wrażeń to dla mnie obecnie najmocniejsza waluta, która wyparła nabywanie dóbr, mających łatać puste życiowe dziury.

Wszytko co lubię i czym wypełniam dni czerpię z tego, co jest mi dane. Krok po kroku recyklinguję mój wewnętrzny dobrostan.

A lubię rano odsłaniać zasłony i mieć za oknem góry z prawdziwego zdarzenia. Lubię codziennie wyczekiwać niewiadomej. Lubię przekraczać własne granice i samodzielnie mierzyć się z możliwościami. Lubię spotykać bratnie dusze i dzielić z nimi czas. Lubię milczeć i śmiać się do znajomego ucisku w żołądku. Lubię mieć na co czekać i wieść zróżnicowane, zaskakujące życie czasami pełne, a innym razem pozbawione ludzi. Lubię ciszę. W ciszy można wiele usłyszeć, dlatego nie warto przekrzykiwać życia. Lubię czyste powietrze i nieskrepowaną swobodę. Lubię, kiedy coś mogę, ale wcale tego nie muszę. I lubię żyć, zamiast poświęcać życie na to czego nie chcę.

Gdybym miała porównać funkcjonowanie w mieście do życia w wysokich górach to w zderzeniu z tym pierwszym jest ono zaskakująco odprężające. Jako człowiek zadżumiony miejskim smogiem i światopoglądem oczekiwałam tu pogodowej apokalipsy, warunków rodem z zamarzniętego piekła i życia tak wymagającego, że jako formę relaksu traktowałabym robienie prania w potoku.

Tymczasem pierwszy raz od lat wypełnia mnie spokój, myśli mam jasne i klarowne, a moje nerwy odpuściły i urządziły sobie miesiąc miodowy. Prawie codziennie wystawiam twarz do słońca ( pogoda tutaj to temat na osobny post, tak jest łaskawa), nie trapią mnie zakupy, bo nie mam ich gdzie robić, nie marnuję czasu na przebijanie się przez korki, nie pamiętam co to kolejki, nie muszę gonić za sukcesem, aprobatą i pozorami. Kiedy kończę pracę, kończę ją naprawdę, kiedy coś robię to robię to, bo chcę, nie martwię się na zapas i nie tracę, ani sekundy, bo w takich okolicznościach nie znajduję warunków na marnotrawstwo. 

Od 2 miesięcy próbuję opatrzyć sobie góry i idzie mi tragicznie. Kiedy spuszczam wyobraźnię ze smyczy dzieją się rzeczy nieodgadnione. Maszeruję z wilkami, tańczę z zimą, a strachom zakładam kajdany. Chodzę dalej, sięgam wyżej i wciąż chcę więcej. Muszę przywdziać kaganiec rozwiązłym zamiarom, bo na widok tutejszych pejzaży zacierają mi się wszelkie granice. Głupota miesza mi się z odwagą i myślę, że muszą mieć tych samych protoplastów, bo nigdy nie wiem, która aktualnie przejmuje stery. O głupoto, bądź pozdrowiona.

Alpy mają swoisty magnetyzm i dar budzenia do życia. Nie potrzeba jednak zasobnego portfela, aby móc oddychać tym samym powietrzem i podziwiać te same krajobrazy, co ludzie, którzy mają w domu pozłacane klamki. Biedny czy bogaty, każdy klęka przed tym samym majestatem. Różnica w tym czy masz w apartamencie jacuzzi czy miskę z wodą. Zupełnie bez znaczenia. Natura nie zna podziałów i gór nie obchodzi, że dzięki nim sprzedaje się tu wszystko za sumy, których nie ogarniam bez wyższej matematyki.

W następnym wpisie obiecuję więcej konkretów. Będzie o tym gdzie dokładnie jestem, czego się tu spodziewać i dlaczego zimą to najbardziej pożądana destynacja świata. Nie regulujcie odbiorników.