Podsumowanie roku 2016 - o zmianach na lepsze.

Zachłysnęłam się tym rokiem. Zmęczyły mnie niezrealizowane marzenia, życie w poczekalni, oczekiwanie na jutro, na więcej, na lepiej, na szczęście. Motywacyjne hasła zapełniały szuflady, czyniąc mi ciaśniej między uszami, ale los dawał znaki, że jeszcze nie czas, nie teraz, nie dzisiaj. Wierzę, że wszystko ma swoją właściwa porę, a życie to droga podzielona na odcinki, które pomagają nam przeobrazić się w osobę, jaką finalnie mamy się stać. W tym roku wypuściłam umysł na bystre wody i dotarło do mnie, że może nigdy nie doczekam odpowiedniego momentu. Może on wcale nie istnieje, a nasze decyzje to tylko wypadkowa wszystkich zakrętów do których dochodzimy, kiedy decydujemy się obrać zupełnie inny kierunek, ponieważ już od dłuższego czasu walimy głową w mur. To było równie wstrząsające co "Porwanie Baltazara Gąbki" lecz przyniosło niewyobrażalne rezultaty. Rok 2016 to najbardziej natchnione 12 miesięcy w tej mojej dziwacznej, niczym mops egzystencji.

Zaczęło się niepostrzeżenie, pod przykrywką jednego z tych niby zwyczajnych dni. Za oknem dział się świat, który coraz bardziej przestawał mnie dotyczyć, w moich żyłach kończyło pulsować jakiekolwiek pragnienie jutra, a w duszy mrok właśnie rozkładał prześcieradło, ponieważ postanowił zadomowić się na dobre. Nic nie wydawało się takie, jak być powinno, a mnie już od dłuższego czasu odechciewało się chcieć. W takie dni zazwyczaj wydarza się najwięcej. W jeden z nich zaaplikowałam sobie odwagę i nie marnując ani minuty więcej zdecydowałam się zresetować dotychczasowe życie. 

Nie powiem, że było łatwo. To co przychodzi łatwo, równie gładko znika, a mnie zależało, aby zostało na dłużej, przynajmniej na tyle ile kredyt na mieszkanie. Dzięki temu zakosztowałam życia, jakiego rzeczywiście chciałam, zamiast takiego jakie mi się przydarzyło. Dzisiaj rok 2016 żegnam będąc mentalnie już w zupełnie innym miejscu, a minione wydarzenia grają na najczulszych strunach w moim sercu darując obfitość wspomnień i uśmiechając mnie głęboko w środku. Ten post to mój czasoprzypominacz, umilacz i dowód na to, że nigdy nie jest za późno, aby dokonać w życiu reorganizacji na miarę reformy edukacji.

Bywa, że dojrzewamy do tego latami, czasami działamy spontanicznie, może nazbyt, ale tak jak na szczęście tak i na "właściwe" życie nie ma jednej recepty. Aby zdążyć się nażyć trzeba zacząć i tej jednej rzeczy postanowiłam nigdy więcej nie odkładać na potem.

Przyznaję, że nie zgłębiłam tajników istnienia. Nigdy nie wiedziałam o co mi się do końca rozchodzi lecz nie miałam już czasu, ani chęci, aby zwlekać do dnia, w którym może łaskawie się przekonam. Jak powiedział Arthur Ashe "Rozpocznij tam, gdzie jesteś. Wykorzystaj to co masz. Zrób to, co możesz." Posłuchałam. Może niezbyt precyzyjnie potrafiłam określić czego chcę, ale doskonale wiedziałam czego nie chcę, więc wyruszyłam w przeciwną stronę, choć ta obiecywała coś na miarę wrażeń z wycieczki do wnętrza czarnej dziury. Tylko tyle przyszło mi do głowy, lecz moment był na tyle patowy, że musiało wystarczyć. 

Człowiek myśli, że przekroczenie granicy pewnego wieku gwarantuje odpowiedzi na pytania, które marszczą mu zwoje mózgowe w bezsenne noce, kiedy jest zbyt młody i głupi, aby zgłębić ich tajemnice. Tymczasem 10 lat później nadal jest zbyt głupi tylko już nie taki młody i zaczyna żałować zmarnowanego czasu.

Trwonimy życie czekając na właściwy moment, jakbyśmy posiadali gwarancję, że ten, który dzieje się aktualnie nie jest najlepszym. Może to, że mamy 2 ręce, 2 nogi i głowę pełną marzeń to najbardziej właściwa chwila, jaką dostaliśmy w prezencie od losu. Pół życia drażniły mnie takie banały, aż pojęłam, że nie chodzi o same hasła, ile o ludzi, którzy zamienili je w wyświechtane slogany pozbawione należnego im znaczenia. Powtarzane zbyt często i gęsto straciły na mocy, tak jakby zbiegły się w praniu. 

W styczniu tamtego roku opuściłam "życiową poczekalnię", poruszyłam środki, które trzymałam na czarną godzinę przegapiając, że ta już nadeszła i od dawna pukała mnie w czoło i wyruszyłam na Maltę, aby pod pretekstem nauki języka szukać drogi do domu.

Po powrocie miało być lepiej, ale nie było. To co dobre szybko minęło, a życie nie zmieniało kursu. Widziałam już jednak wyraźniej czego mi NIE potrzeba do szczęścia. 

Poszłam na łatwiznę i aby utrzymać się na powierzchni rzuciłam w wir podróży darując sobie tym samym chwile zapomnienia i szczęścia, które łącznie zamieniły się w blisko 6 miesięcy tułaczki po różnych stronach świata. Bliższych, dalszych, z powodu i bez, które mieszały i jednocześnie układały mi w głowie. Po drodze klarowały mi się myśli i uspokajały emocje, znajdowałam zależności między tym co dla mnie dobre, a co niekorzystne i  nawiązywałam relację z życiem, jakie odpowiadało mi najbardziej. Przestałam się wahać, otworzyłam się na "niemożliwe", wymówki zamieniłam na rozwiązania i przestałam odmawiać życiu. Ba, prawie wykreśliłam NIE ze słownika.

Wróciłam nie tylko na Maltę, ale i do szkoły, spełniłam marzenie o Skandynawii odwiedzając Danię, tropiłam Wikingów i oglądałam spotkanie Morza Bałtyckiego z Północnym, nareszcie udało mi się zobaczyć Szwajcarię Saksońską w słońcu, pracowałam jako florystka we Francji, przemierzałam winnice i Zamki nad Loarą na niepełnosprawnym rowerze, wyprowadziłam się z Wrocławia do czeskiej Pragi, jadłam nieludzkie ilości knedli i gulaszu, spełniłam swój sen o Bretanii, bawiłam na weselu w Szampanii, przedzierałam się przez ruchome piaski w Mont Saint Michel w Normandii, wzięłam udział w konferencji blogerów, wyjechałam na samotny wypad do Katalonii, piłam wino na praskim winobraniu, odkryłam Holandię na czeskiej wsi, spacerowałam w chmurach, rowerem przemierzałam Niemiecką Wenecję, na nowo rozkochiwałam się w Polsce, zdobywałam góry, chodziłam na koncerty, biegałam po lodowcu, łapałam chwile szczęścia w najpiękniejszych zakątkach Austrii, wpadłam z wizytą do domu Mozarta, wypoczywałam w Karlovych Warach i 3 krotnie wracałam do Francji, gdzie aktualnie żyję, pracuję i przemierzam Alpy. Nie przespałam w tym roku wielu nocy, poznałam ludzi, o których chcę pamiętać, śmiałam się do łez i oddychałam z ulgą. Dzisiaj jestem szczęśliwym bytem, który ze spokojem wita kolejne dni, z wdzięcznością spoglądając na minione. Nie znam nudy i spieszę się tylko do życia.

Droga do siebie rzadko bywa łatwa i przyjemna, ale jeszcze trudniej jest stać w miejscu i nie podejmować żadnych prób. Otwarcie twierdzę, że bardziej podziwiam ludzi, którzy potrafią wyciszyć własne porywy serca i z grymasem na twarzy przemierzyć życie wbrew sobie i swoim pragnieniom, niż tych, którzy rzucają wszystko i do skutku szukają własnej drogi. Podziwiam, ponieważ to cierpienie jakie nie wpisuje się w szeroko pojęte rozumienie śmierci, a umiera się już za życia.

Właściwy moment pojawia się wtedy, kiedy bardziej boisz się zostać w punkcie, w którym jesteś, niż rzucić wszystko i ruszyć w nieznane.

Piszę do Was te słowa z mojego skromnego przejściowego lokum we francuskich Alpach. Siedzę przy oknie i spoglądam na śnieg, który pokrywa wszystko co mam w zasięgu wzroku, chmury otulają górskie szczyty, popijam gorąca herbatę i na myśl o tym, że tu jestem nie potrafię stłumić zadowolenia.  

To my decydujemy co wpuszczamy do swojego świata, czym wypełniamy zakamarki duszy i myśli. Dla mnie życie to suma pięknych momentów. Lubię, kiedy jest ich dużo i misternie zbierane tworzą całość, która mnie potem przytula. 

Rok 2016 był dla mnie przełomowy. Zmieniło się prawie wszystko. Pierwszy raz czuję, że nażyłam się w korzystnych dla mnie proporcjach. Życzę Wam, aby w nowym 2017 roku miało Was co ogrzewać od środka. Najlepszego!