Dachstein - na austriackim lodowcu.

Wierzę, że rodzimy się po to, aby poznać odpowiednich ludzi i dotrzeć w określone miejsca. Jak wtedy, kiedy zjawiam się gdzieś po raz pierwszy, a czuję, jakbym wracała do domu. Na poziomie świadomości nie wiem co jest grane, ale serce rozumie. W górach jestem bardziej. Im wyżej, tym mi bliżej do siebie. Jakby mi niebo spadało na głowę i zapominało co złe. Kończą się pytania, a rodzą odpowiedzi. Przeczuwałam, że z Austrią będzie podobnie, dlatego dbałam o nerki, aby w patowej sytuacji móc jedną spieniężyć i dostać się tam, gdzie życie uśmiechnie się do mnie bardziej. Z Hoher Dachstein prawie wzięłam cichy ślub. Tyle tylko, że to ja powinnam być w bieli, a stało się odwrotnie. Przygotujcie zmysły na świat w wersji mono.

Kiedy ma się w perspektywie spacer na prawie 3000 m n.p.m. to życie od razu wydaje się bardziej po naszej stronie. Słońce świeci jaśniej, herbata smakuje mocniej, a poranki nigdy nie są za wcześnie. 

Może zacznę od tego, że nie wiadomo dlaczego droga na Dachstein wydawała mi się krótsza, kiedy rysowałam ją w umyśle dzień przed wyjazdem. Jednak jak Google Maps przepowie 1,5 h jazdy to nie ma co się łudzić, że to tylko przenośnia, a tyle nam się jechało z Hallstatt (pisałam o nim tutaj) , aby zobaczyć najpiękniejszy widok Północnych Alp Wapiennych ze swoim drugim najwyższym szczytem Hoher Dachstein 2995 m.

Jedną z wielu zalet gór jest to, że czas ma tam fory i płynie tak, aby wszystkim zrobić dobrze. Jeden rzut oka na wioski rozespane w chmurach, mgłę nacierającą na doliny, słońce muskające szczyty i przydługa droga okazuje się za krótka, a Ty zaczynasz trącić Leśmianem, bo wszystko co widzisz dookoła zalatuje poezją. 

W Alpy marzyłam jechać całe życie, ale do pewnych marzeń trzeba dorosnąć, a może nawet na nie zasłużyć. Pojechałam i ogarnęła mnie obawa, że teraz w zderzeniu z tym co zobaczyłam świat straci w moich oczach. Poprzeczka ulokowana wysoko to pierwszy stopień do staczającego się po równi pochyłej uniesienia. Tak się zdarzyło, kiedy 2 dni później z mieszanymi uczuciami przemierzałam Salzburg nie wiedząc czy to wina miasta, które przecież do brzydkich nie należy czy jednak smutna konsekwencja serca zostawionego na lodowcu. 

Być może bardziej spektakularne widoki należy odłożyć sobie na koniec życia, tak na godzinę przed śmiercią, aby móc umierać z zachwytu. Inaczej zachwyt może umrzeć przed nami. Od kiedy to wiecie podróżujecie na własne ryzyko. 

Wjazd kolejką na Dachstein do tanich nie należy, ale nikt nie mówił, że życie takie będzie. Nie wierzcie tym, którzy obiecują inaczej. Kłamią. Prawda jest bardziej brutalna i ma się tak, że wyruszając na Dachstein trzeba na początek wyprawić pożegnanie dla kwoty 35 euro od osoby, aby w ramach rekompensaty na górze trafić w nieodśnieżony kosmos.

Wszystko zaczyna się od tarasu widokowego z przeszkloną podłogą, spod której wyziera przepaść, dalej wiszący most zapraszający na skywalk i badający poziom lęku wysokości, tuż za nim balkon ze schodami donikąd, a wszystko w bliskim uścisku z otchłanią. 

Po przekroczeniu granicy własnego strachu pozostaje zejście do lodowej jaskini, choć po tym wszystkim czego można tutaj doświadczyć musieliby wyrzeźbić Dolinę Muminków, aby wzbudzić moje zainteresowanie.

Dalej już trasy narciarskie i bezkresna biel, która zmaterializowała nam się zaraz po wyjściu z gondoli. Ale nie taka szpitalna, tylko zmierzwiona, otulająca, w którą chcesz się zapaść. Miękki puch i kilka osób, które zamiast siedzieć w ciepłym kącie nad Apfelstrudlem postanowiły odmrozić sobie uszy.  Ja oczywiście na czele w pogoni za moim własnym Przystankiem Alaska. 

Chciałam zachować spokój, bo to zawsze lepiej wygląda w CV, ale w rezultacie na Dachstein zostawiłam więcej łałałiła, niż niejedna fanka na koncercie J. Biebera.

Droga pod szczyt Hoher Dachstein to niewymagająca trasa idealna do spacerów i narciarstwa biegowego. Zatopiona w śniegu, kontrastującym z błękitem nieba, poprzecinana panoramą górskich szczytów i prowadząca prawie wyłącznie po płaskim.

Nierozdeptana biała masa prowokuje, aby zboczyć z obranej trasy i potraktować ją pierwszym butem, ale wystarczy jeden fałszywy krok, aby przekonać się, że nie bez powodu nikt nie zrobił tego przed nami. Inaczej pojawia się szansa, że skończymy w zapadlinie, która bez problemu pochłonęłaby tira. 

Są tacy, którym nie odpowiada świat w jednym kolorze, ale dla mnie to właśnie biel w nadprogramowej ilości robi tu tło do wielkiego zauroczenia.

Paliliśmy się do wejścia na Hoher Dachstein, ale po krótkim podejściu okazało się, że bez specjalistycznego sprzętu to my tutaj możemy co najwyżej lepić bałwana. Góra z lodu i śniegu stała w opozycji i nijak nie dała się oswoić. Wzrokiem sięgałam wierzchołka z krzyżem i tyle musiało mi wystarczyć. W sumie to wszystko przestało mieć znaczenie, tak było pięknie. 

Śnieg odbijający słońce dosłownie wypalał oczy, więc bez okularów słonecznych to bym tam nie startowała. Trasa niby niedługa, ale po śniegu z przystankiem na zachwyt zeszło kilka godzin. Kiedy wróciliśmy i opadła adrenalina to przypomniałam sobie, że nie czuję niczego co czułam przed wyjściem. Herbata ratunkowa nie zdała egzaminu, ale panoramiczna restauracja na szczycie serwuje taki widok, że miałam to gdzieś. Nawet ceny nie miażdżą, więc w razie czego jest gdzie przysiąść separując się na chwilę od śniegu.

Podobno na noc na lodowcu zostaje jedna osoba, która dba, aby rano gondole ruszyły o czasie i wszystkim żyło się lepiej, więc nie wiem czy nie znalazłam pracy marzeń.

UWAGA: Aby dojechać do parkingu pod stacją kolejki na Dachstein trzeba przy wjeździe pobrać bilet parkingowy. Parking jest płatny, ale można uniknąć opłat odbijając go w drodze powrotnej w automacie na górze. Przy wjeździe wymagane są łańcuchy na opony, chociaż nam powiodło się bez.

Wieczorem, kiedy straciłam góry z oczu przypomniałam sobie, że jednak wcale nie jest mi wszystko jedno czy odzyskam czucie w palcach u rąk i stóp, więc zdecydowaliśmy się na termy. Od wizyty na Słowacji nie ma dla mnie lepszego zestawu, niż dzień w górach i wieczór w termach, a że te mieliśmy pod nosem to przełknęliśmy kolejny wydatek i już chwilę później mocząc tyłek pod gwiazdami zapomnieliśmy o co nam w ogóle chodziło z tą ceną. Bilet 4h za 18,5 euro, całodzienny 26 euro od osoby, a można się namaczać aż do północy.

Termy znajdziecie w Bad Ischl, bardzo przyjemnym mieście uzdrowiskowym nad rzeką Traun z villą Cesarza Franciszka Józefa. Podobno leczyła się tam cała wiedeńska śmietanka towarzyska.

Na ostatni dzień zostawiliśmy Salzburg. Co prawda to już mały wybieg poza Górną Austrię, ale trzeba było zobaczyć dom rodzinny Mozarta. Nie wiem, kiedy znowu zaćmi mnie na tyle, aby pojechać do kraju, który w kilka dni jest w stanie pozbawić mnie środków do życia, choć po tym co widziałam apetyt mam ogromny. Salzburg jest atrakcyjny, jednak wg mojej skromnej opinii lepiej odwiedzić go w pierwszej kolejności. Po kilku dniach pośród gór i jezior nie wiedziałam, jak się do niego przymierzyć. To już nie to samo. Zastanawiam się jeszcze czy o nim napisać, bo póki co to co mnie ekscytuje w niczym nie przypomina miasta.

Och mój słodki Dachstein.