Czeski Krumlov, ponieważ Praga to nie wszystko.

Do Czech od zawsze najsilniej czułam dystans. Pomysły na wyprawy po kraju naszych sąsiadów wywoływały we mnie uczucia, którym temperaturą najbliżej do tej, jaką ma mięso w chłodni, a to niekoniecznie to o co mi chodzi przy projektowaniu podróży. Czechy to nie zagranica, to zupełnie jakbym założyła nogę na nogę i wierzyła, że druga ze mnie Krystyna Loska. To tylko imitacja, która każe odkrywać okolice własnego podwórka, podczas gdy serce rwie się do dzikiej przygody o smaku egzotyki, a musi stulić twarz przy piwie i knedlach w towarzystwie wątpliwie oczarowanego życiem kelnera. Przed wyjazdem do Czech ekscytację parkowałam w garażu, nie wierząc we wrażenia, od których poluzowałby mi się chociaż guzik od sukienki. Aż pewnego dnia trafiłam w tej sukience do Czeskiego Krumlova i trudna miłość dostała szansę na płomienny romans, bo to miasteczko to nic innego, jak renesans w objęciach Wełtawy.

Po ulicach grasuje armia turystów z Azji. W takiej skali nie widziałam ich od wyjazdu do Hallstatt. Nie odróżniam jednych skośnych oczu od drugich, może dlatego, że sama mam takowe i przeglądam się w nich jak w lustrze. Patrzę na Azjatki i myślę twoja twarz brzmi znajomo.

Siadam przyparta do muru widokiem na ten mini cud świata ukryty gdzieś pomiędzy polami rzepaku, a krainą jezior, włosy czesane słońcem muskają mi twarz, ptaki klepią dziobem, a Czesi jak to Czesi spieszą się trochę bardziej opieszale i widzę ten kraj w zupełnie nowym świetle, już niezupełnie taki wczorajszy. Mogłabym tu zostać na dłużej, niż na krócej, ściskać czyjąś dłoń, bywać częściej, niż rzadziej i pozwolić, aby chłodna sąsiedzka relacja ewoluowała w czułą bliskość.

Enta z kolei prośba o przeobrażenie się w fotografa niekoniecznie własnej przygody dokłada cegiełkę do zmierzającej milowymi krokami zachwianej równowagi. Zdjęcie tu, zdjęcie tam, lawiruję pomiędzy kijami do selfie, a turystami spoconymi od tej fotograficznej jogi. Piszczą coś po swojemu, przysłaniając mi ciszę i krajobraz, które mogłyby zrobić w moim światopoglądzie coś naprawdę dobrego i w panice szukam schronienia z daleka od zgiełku, który podstępnie pożera mój osobisty wszechświat. 

Kilka nieproszonych szturchnięć później, 170 km od Pragi cieszę się, że nie jestem tu sama, chociaż miejsce jak to i tak nie daje podobnej szansy. Wypadamy za róg ulicy, czerpiemy ze spokoju rzeki, która ma to do siebie, że jest wyjątkowo cierpliwa. Kiedy wspólnie okrążamy miasto docieramy do momentu, że śledzi nas już tylko słońce. Przysiadamy na kieliszek wina w Synagodze, po odrobinie procentów świat zdaje się pulsować jeszcze intensywniej. Gubimy rozgardiasz i gubimy się poza nim, za to bliżej nam do siebie i dalej od tego całego zamętu. Przydałby się koło ratunkowe, toniemy w każdej chwili.

Nie przepadam za rozdartymi ludźmi. Rozdartymi gębą, tak jakby gnębił ich ból istnienia, albo raczej braku bycia zauważalnym w tej zadymie rodem ze szkolnego korytarza. Tak jakby głośniej znaczyło lepiej. A tak wygląda wycieczka po tym czeskim miasteczku, bardziej robiącym za przedszkole, gdzie wrzask za przewodnika, a tłum za towarzysza.

Czeski Krumlov został wpisany na listę UNESCO tak bardzo nie bez powodu, że nawet nie zdążyłam go zanegować. Mało które miasto w Czechach jest tak rozpieszczone atencją. Czuć pieniądz i widać, że miejscowość oddycha turystami, bo to oni są dobrodziejstwem dla kieszeni gospodarzy. Mieszka tutaj 14 tys. osób, czyli ani dużo, ani mało, a gości rocznie 1 200 000 odwiedzających. Nie trzeba być matematycznym geniuszem, aby wiedzieć, że milion to sporo. Dobrze być atrakcyjnym na tyle, aby ludzie płacili Ci za to, że mogą Cie zobaczyć. Mnie niedługo zaczną płacić za to, aby mnie nie oglądać.

Ale trzymając się kolejności najpierw zrodziła się potrzeba parkingu. Te są tutaj dogodnie usytuowane, nasz akurat pod browarem i to zaledwie za 100 koron za dobę, co opłaca się nieporównywalnie bardziej, niż za godzinę, której najłatwiej pozbawić się wypatrując zamkowych miśków. Nie wiem czy istnieje ktoś kto nie darzy sympatią niedźwiedzi, ale jeśli tak to nie powinien nigdy wypowiadać podobnych poglądów na głos.

Miasteczko każdego dnia znosi brak subtelności ze strony niekoniecznie kurtuazyjnych turystów. Ma wprawę, wieki temu z pewnością nie było łatwiej. Kolory uwiecznione na fasadach kilkusetletnich renesansowych kamieniczek pozostają im wierne oferując nowe życie. Teraz istnieją w nich sklepiki, hotele i restauracje. W karczmie "U dwau Maryí" zgłębiamy smaki czeskiej kuchni w wydaniu mięsnym i vege. Obsługa jest tu przemiła, a to zupełnie nie po czesku. Siedzimy nad rzeką z widokiem na zamek, a w powietrzu unosi się zapach historii. Egzotyczna przygoda nabrała smaku kotleta z selera serwowanego z soczewicą i herbaty ze świeżego rumianku. Zajęta adoracją świeżych ziół w stylowo uszczerbionym kubku szybko zapomniałam obecne czasy. 

Wegetarianie i veganie nie będą mieli tutaj problemu, aby dogodzić podniebieniu. Pomimo czeskiego rodowodu lokale w Czeskim Krumlovie są tak elastyczne i zróżnicowane, że ludzki żołądek nie stanowi dla nich tajemnicy. Przy jednym stole biesiadują zarówno miłośnicy gulaszu, jak i tofu, a ja naprawdę wierzę, że miłość można podać na talerzu, zwłaszcza z rachunkiem za posiłek, który tutaj wyjątkowo mógłby robić za gołębia pokoju.

Pomiędzy haustem piwa, a zakąską tworzy się cała lista  punktów obowiązkowych do zobaczenia. Trzeba  odwiedzić drugi pod względem wielkości zamek w Czechach, wejść po 160 stopniach na zamkową wieżę, obejrzeć złotą karocę, przytulić mentalnie niedźwiedzia, pospacerować po zamkowych ogrodach, zrobić zdjęcia na słynnych punktach widokowych, odwiedzić Kościół Św. Wita, klasztory i Browar Eggenberg, obejść Stare Miasto i zgłębić historię tutejszych możnowładców, ale można też rzucić to wszystko w diabły i dać się ponieść chwili. Posiedzieć nad rzeką, odwiedzić darmowe Muzeum Obchodu będące również sklepem, donikąd się nie spieszyć, wziąć udział w czerwcowym Święcie Pięciolistnej Róży czy przysiadać co rusz w klimatycznych kawiarniach i restauracyjkach, racząc się tymi kilkoma chwilami tutaj, zamiast gdzieś indziej. 

Pomimo, że zdziczałam przez ostatnie miesiące w górach to po drodze mi do atmosfery małego miasta z kosmopolitycznym zacięciem, gdzie spotyka się zachód ze wschodem i robi się inaczej, ale bardziej miło. Oczami wyobraźni sadzam siebie przy stole każdej figurującej tam knajpy. Życie mogłoby mieć smak precla albo wytrawnego wina, ale została tylko wina. Moja wina, wielka wina, że znałam Czechy z niewłaściwej strony. A mogłabym przysiąc, że cały kraj kończy się i zaczyna na Pradze, nota bene tej samej, która stopiła lód w moim sercu, kiedy stałam się zakładniczką własnych uprzedzeń. Nie wiem czy byliście, nie wiem czy będziecie, ale w Czechach to miasteczko nie ma konkurencji.

Dojazd:
Autobus z Pragi - około 2,5h jazdy
Pociąg z Pragi około 3-4h

Český Krumlov Card upoważnia do wejścia do 5 muzeów:
- Muzeum Zamek i Wieża Zamkowa
- Muzeum Regionalne
- Museum Fotoatelier Seidel 
- Egon Schiele Art Centrum 
- Klasztory 
 Koszt 300 koron/osoba dorosła