Madera - pierwsze wrażenia z wyspy wiecznej wiosny.

Moi Drodzy, tym razem nie piszę do Was z mojego Mordoru w Polsce, ale wprost z wdzięcznej i kwiecistej Madery, gdzie ludzie komunikują się uśmiechem, kierowcy szanują przechodniów, a trunki mają tyle odcieni, co maderskie kwiaty. Miejsce to tak przyjemne, jak pierwszy kieliszek wina, którego smak i aromat wprowadza nas w oczekiwany moment błogostanu.

Pierwsze dni na Maderze upłynęły mi pod postacią niedowierzania. Jeszcze nie przyswoiłam, że to się dzieje na prawdę i w ciągu kilku godzin trafiłam z zimowej i ospałej aury na wyspę moich długoletnich marzeń. To powątpiewanie sprawiło, że niezbyt trafnie się spakowałam, choć akurat   tutaj ciężko o precyzję. Połowa ludzi nosi się typowo letnio, podczas gdy reszta nawet przy 20 stopniowej temperaturze przywdziewa puchowe kurtki i kozaki. Tak więc wybór odzienia zależy od indywidualnych predyspozycji. Przyjeżdżając w grudniu z Polski, czuję się jak w raju, a idąc tropem życiowych doświadczeń i wspominając, jak wiosną w naszym kraju padał śnieg to raduję się w duchu, że nie spakowałam futra i łyżew. 

Temperatury oscylują tutaj wokół kilkunastu stopni, ale bywa też dużo cieplej. Nie ukrywam, że to mój ulubiony grudzień. Momentalnie pokochałam święta pod palmami. Jak większość Polaków wątpiłam w Boże Narodzenie bez śniegu, ale tutaj atmosfera jest tak intensywna, że w ogóle zapomniałam o białym puchu. Jakoś mi nie tęskno do chłodu.

Wyspa ma niezwykle sprzyjający klimat. Temperatury są optymalne. Powietrze jest tak rześkie i świeże, że chce się go nałapać w płuca na zapas. Jest tu podobno ponad 140 gatunków roślin, które nie rosną nigdzie indziej na świecie i stwierdzam, że to musi być prawda. Co kilka kroków widuję jakiś niespotykany okaz, który budzi we mnie pytanie "na co ja patrzę?". Ulicami ciągną się plantacje bananów, również nietypowych, bo karłowatych. Są tak blisko, na wyciągniecie ręki.

Madera zwana jest "wyspą wiecznej wiosny", ale w moich oczach zyskała jeszcze jedno określenie - "wyspa życzliwych ludzi". Serdeczność to najbardziej rzucająca się w oczy cecha tutejszych ludzi. Swoim rozbrajającym, poczciwym uśmiechem mieszkańcy wyspy topią wszelkie lody. Sama nie należę do najbardziej ekstrawertycznych ludzi świata, ale tutaj takie podziały tracą na sile, a może i w ogóle przestają istnieć. Ciężko oprzeć się urokowi tych osobników.

Moje serce skradli kierowcy. Ich kultura jazdy prosi się o osobny wpis, a najlepiej o cały rozdział w książce, ponieważ czegoś takiego nie doświadczyłam, jak żyję. Prezentują oni jakąś odrębna grupę charakteryzująca się najwyższą uprzejmością, spokojem i tak bezpieczną jazdą, że w Polsce nie odważyłabym nawet fantazjować na ten temat. Gdyby nie fakt, że jestem świadkiem takich sytuacji codziennie, upierałabym się, że to zwykłe legendy. Ale nie. Panie i Panowie tutaj na pasach zatrzymują się WSZYSCY. Wystarczy, że jesteśmy w pobliżu przejścia dla pieszych, lub chociaż zmierzamy w jego stronę, a przezorny kierowca z sokolim wzrokiem już wciska pedał hamulca. 

 Szok, jaki mi w związku z tym towarzyszy jest tak silny, że popadam w obezwładniająca katatonię. To oznacza początek gry w kurtuazję, w którą jako przechodzień zawsze przegrywam. Kierowca nie ruszy dopóki nie przejdę na drugą stronę, nawet jeżeli gestykulacją, okrzykami, uśmiechem, a choćby i alfabetem morsa wystukanym powiekami zakomunikuję mu, że pragnę go przepuścić.  

Cierpliwość kierowców jest niezłomna i tak obezwładniająca, że robię czego oczekują, bo swoją troską o moje bezpieczeństwo potrafią wstrzymać cały uliczny ruch. I nie odnoszę się tutaj do pojedynczych przypadków. Tak postępuje każdy bez wyjątku. Dzięki temu bezpieczeństwo na drogach przestaje być tylko pobożnym życzeniem. Polacy mieliby się czego uczyć.

Czas płynie tu spokojnie, a wokół panuje taka cisza, że ciężko się obudzić. Dni spędzane na wędrówkach wieńczę odwiedzinami świątecznego jarmarku. Ma on tutaj specyficzny klimat. Na tę okazję powstała w centrum Funchalu mała maderska wioska, w której można posilić się tradycyjnym miejscowym chlebkiem z masłem czosnkowym, a także przyjrzeć się z bliska pracy lokalnych rzemieślników. 

Przy dźwiękach świątecznej muzyki można kosztować regionalnych likierów w cenie od 1 euro, charakterystycznego miodowego ciasta czy egzotycznych owoców, których nazw nie jestem nawet w stanie spamiętać. Ja natomiast pozostaję wierna pieczonym kasztanom, które na szczęście również tutaj stanowią  typowy przysmak i którymi dopieszczam moje podniebienie.

Niech to będzie wstęp do tego, o czym pragnę Wam jeszcze opowiedzieć. Dzień zwiastuje piękną wyprawę, więc czas ruszać dalej. Żegnam Was, ale tylko na chwilę. Dopóki serce bije, przygoda nigdy się nie kończy.