Na błękitnej lagunie - Comino.

Wyprawa na Comino - najmniejszą zamieszkaną wysepkę archipelagu maltańskiego od początku stanowiła dla mnie jeden z najbardziej wyczekiwanych punktów podróży. Fascynowała mnie wizja odwiedzenia tego malowniczego miejsca, słynącego z zachwycającej błękitnej laguny i zamieszkanego na stałe przez zaledwie kilku mieszkańców (prawdopodobnie jednej 5 osobowej rodziny). Od kiedy powstał tam hotel liczba ta wzrasta okresowo o jego gości. Poza tym ta opustoszała wysepka przeżywa prawdziwe oblężenie turystów, którzy każdego dnia przybywają tłumnie, aby spędzić kilka godzin na lagunie i popływać lub ponurkować w krystalicznej turkusowej wodzie z białym, piaszczystym dnem.

Mając świadomość popularności tego miejsca, wybraliśmy się tam dosyć wcześnie rano z nadzieją na uniknięcie tłumów. Dojazd był stosunkowo prosty - autobusem z Melliehy do Cirkewwy (około 20 minut), a stamtąd około tyle samo łodzią, o której zapełnienie dbał  tłum ulotkarzy reklamujących rejsy, stosując metodę zmasowanego ataku na wysiadających z autobusu i niczego nieświadomych pasażerów. Cena biletu obejmowała podróż w 2 strony, więc należało zapamiętać godziny powrotu naszej łodzi, o ile nie chcieliśmy zasilić liczebności mieszkańców wyspy.

Kiedy zawitaliśmy na Comino, naszym oczom ukazał się widok niczym z reklamy Bounty. Ucieszyło nas, że jeszcze niespecjalnie zagęściło się w wodzie od plażującego ludu. Rozbiliśmy zatem nasz ekwipunek na małej skale stojącej bezpośrednio w wodzie i daliśmy się ponieść magii miejsca. Woda o temperaturze przyjemnej kąpieli w wannie i widok na błękit zatoki, poprzetykanej skałami z uformowanymi w niej naturalnymi oknami, przyprawiał o zawrót głowy.

Jednak nasza wciąż niezaspokojona potrzeba eksploracji reszty przestrzeni spowodowała, że postanowiliśmy nie dać spławić się żarowi lejącemu się z nieba i wyruszyliśmy na penetrowanie tego małego, wysuszonego słońcem raju. Dzisiaj, po zebranych doświadczeniach jestem jednak gotowa udzielić tej zaskakującej i cennej rady i odradzić zwiedzanie wyspy bez kawałka cienia,  płynów do picia (bo drogo), w 35 stopniowym upale, choćby z kilogramem kremu z filtrem na skórze, jeżeli nasze marzenia nie obejmują zostania małą spaloną na skwarkę ciekawostką podróżniczą po kilku słonecznych udarach. Do tej pory się dziwię, że obyło się bez większego poparzenia słonecznego, omdlenia czy zgonu ( ale chyba szczęście sprzyja szaleńcom :).

W każdym razie to do czego udało nam się doczołgać w czasie zwiedzania  to jedyny na wysepce zabytek  - Santa Marija Tower - wieża, która niegdyś stanowiła część fortyfikacji Malty ( niestety nieczynna), mały biały kościółek, równie mały cmentarz,  wspomniany hotel Comino i gospodarstwo mieszkańców wyspy. Jeżeli ktoś dotarł gdzieś dalej i odkrył coś jeszcze niech pisze, chętnie poczytam. Ja nie kryję radości z faktu, że udało nam się w ogóle powrócić i to nie w pozycji horyzontalnej, z naszej przechadzki po wyspie, w sierpniowym południowym słońcu, przypominającej rajd obłąkanych przez pustynię. Skoro jednak przeżyliśmy, mam do powiedzenia tylko jedno - warto było!

Może zdjęcia choć częściowo oddadzą piękno tego niezwykłego miejsca. Miłego oglądania:)

 Santa Marija Tower  

 

Jedyne na wyspie gospodarstwo, a raczej jego część

Kościółek

Część hotelu ( z zewnątrz wrażenia średnie, wewnątrz wielka niewiadoma). 

Co ważne, zaraz koło hotelu spotkaliśmy coś na kształt małego pola namiotowego, więc gdyby ktoś był zainteresowany to istnieje taka opcja. 

Poza tym na samej Malcie z powodu ziemi, która jest bardzo skalista i bardzo ciężko rozbić się tam namiotem, taka forma noclegu praktycznie nie ma racji bytu. Z tego co wiem, zdarzają się kamikadze, którzy rozbijają się gdzieś na dziko, ale w sezonie, gdy temperatury przekraczają 35 stopni, obycie się bez jakiejkolwiek formy klimatyzacji zakrawa już na sport ekstremalny:).

 

I jakie wrażenia? Ktoś był? Ktoś jedzie? :)