Barcelona na jesienny wypad.

Recepcjonistka w hippisowskim wydaniu kończy ze mną formalności i prowadzi mnie do pokoju. Ten ma być 8 osobowy, więc spodziewam się wszystkiego, ale jakoś nie tego co zastaję. Uchylam drzwi, trafia mnie czyjeś spojrzenie, zaraz potem następne i jeszcze kilka. Łącznie wita mnie 7 par męskich oczu, głowy osadzone na nagich torsach i gęsta atmosfera. Wszystko poza tym ostatnim ustawione w okręgu. Chyba trwa narada plemienia, w panice szukam wodza. Na moment przestaję oddychać, co nawet dobrze mi robi. Niedotleniona mam w sobie więcej odwagi, w amoku łatwiej pokonuję przeszkody, a tych pod nogami jest tyle, że nie widzę podłogi. Kluczę pomiędzy masą skotłowanych ubrań, resztkami śmieci i ogólnego zażenowania. 

Płeć męska w skondensowanej dawce nie przestaje wlepiać we mnie zdziwionych oczu, kiedy zmierzam do ostatniego wolnego łóżka. Nie wiem co krępuje mnie bardziej - uporczywe spojrzenia czy męskie gacie. Przekraczam barierę własnego wstydu, amputują mi nieśmiałość. W pokoju nie ma okna, z czasem przekonuję się, że nie ma też miejsca na sen, odpoczynek i długie wstępy. Ale kto by się tym przejmował. Nie dzisiaj. Liczy się tylko jedno. Hola Barcelona! 

Hostel jest wyjątkowo urokliwy. W przepięknej starej kamienicy, sufitami, do których ledwo sięgam wzrokiem i przestrzenią, która prowokuje do łapania szerokości. Idąc pod prysznic odnajduję swoje miejsce. Każde zamknięcie drzwi od środka odpala muzykę. To wydłuża potrzebę kąpieli nawet bardziej, niż brak ręcznika. Schnę siłą woli przy kojących dźwiękach zaskakująco dobrych utworów. Taka kryjówka okazuje się zbawienna, kiedy męczy obecność małej drużyny futbolowej przy własnym łóżku. Moja wesoła ferajna to głównie przystojni i hałaśliwi chłopcy z Ameryki Południowej. W skrócie, nie mają hamulców, nie marnują czasu, nie gaszą światła i nie uznają snu pomiędzy 22.00 a 7 rano. W przeciwieństwie do mnie czują się jak u siebie, co permanentnie podkreślają zawłaszczając każdy centymetr przestrzeni i świętego spokoju. Wymykam się do miasta.

Dzielnica, w której mieszkam to Eixample - strefa Gaudiego z Sagrada Familia na szczycie piramidy szczęścia. Wybrałam ją z premedytacją, byłam tam kilka lat temu i wiedziałam na co się piszę. Wyjątkowa architektura, wysoki standard wrażeń i piechotą do Starego Miasta. A w Barri Gotic miałam zamiar spędzać głównie wieczory bez powrotów metrem. Po tym co się naczytałam o napadach na kobiety w barcelońskim metrze, oczami wyobraźni widziałam tam małą Strefę Gazy, której wcale nie miałam ambicji zwiedzać.

3 dni to brak czasu na wszystko i zaawansowana sztuka umiejętności rezygnacji, więc staram się wycisnąć z doby więcej, niż może mi zaoferować i właściwie rozłożyć siły, choć to ostatnie nigdy nie było moją mocną stroną. Najczęściej chodzę do zapomnienia, że gdzieś po drodze nogi już dawno odmówiły mi posłuszeństwa. Poza nielicznymi wyjątkami rezygnuję z komunikacji, bo należę do typu osób, którym wydaje się, że jak w cokolwiek wsiądą to przegapią pół miasta, a przecież w ciemnej ciasnej ulicy zazwyczaj czeka tyle atrakcje. Odwiedzam trochę znajomych miejsc, ale głównie koncentruję się na tym, na co nie starczyło czasu, kiedy bawiłam tu po raz pierwszy. To co spędza sen z powiek, poza współlokatorami to, że w takich miastach zawsze jest coś do nadrobienia. Nieważne ile szedłeś i co widziałeś, na pewno wciąż wszystko przed Tobą.

Gracia to dzielnica, która robi mi w poranku zamieszanie. Mam do niej po sąsiedzku i gdzie się nie odwrócę tam chcę pójść. Łażę bez ładu i składu, kręcę się w kółko, a i tak czuję jakbym wygrała życie. Pewne miejsca są najlepsze bez mapy i oto jedno z nich. Zwłaszcza wczesną porą, kiedy czuć jeszcze spokojny oddech miasta, a który z minuty na minutę zacznie nabierać ciężkości.

Postanawiam wrócić w odwiedziny do Parku Güell. Siadam na ławce i chłonę atmosferę przed krytycznym momentem, kiedy zjawi się tu cały świat. Słońce rozświetla mi twarz, wysłuchuję kilku koncertów ulicznych muzyków, miasto budzi się do życia, napływają masy. To znak, że robi się pora na Tibidabo.

Wysiadam na złej stacji metra. Trochę z nieuwagi, trochę z przekory, bo może dalej jest coś godnego zobaczenia. I jest. Tylko, że to teren prywatny i nie można robić zdjęć, ale o tym zapominam równie szybko, co zapełniam kartę. 

Nadrabiam kilometry. Idę długo, lecz jeszcze dłużej mi to nie przeszkadza. Słońce grzeje jak oszalałe, jeśli tak wygląda październik to wolę nie wiedzieć jak tu wygląda środek lata. Po drodze mijam getto dla bogaczy, Wieżę Bellesguard - kolejną budowlę Gaudiego ( szkoda, że na wstępy wciąż zbieram, bo to kolejne 9 euro) i CosmoCaixa (Interaktywne Centrum Nauki). Delektuję się uczuciem wolności, które teraz pieści moje rozanielone lico. Donikąd mi się nie spieszy, nikogo nie obchodzę i przez chwilę podejrzanie mi z tym dobrze. Nawet mapa już nie parzy w ręce, jak niegdyś, chociaż i tak najlepiej sprawuje się mój wewnętrzny GPS. Ha, taka ze mnie Zosia Samosia.

Kiedy docieram do stacji kolejki Funicular del Tibidabo jest już kilka godzin później, niż bym chciała, ale ta wiezie mnie prosto na upragnione 512 m n.p.m.. Większość turystów od metra do kolejki dowozi zabytkowy niebieski tramwaj, ale ja nigdy nie byłam w większości, a to pozwala mi zaoszczędzić całe 5,5 €, więc inwestuję głównie we własne nogi. Wam też polecam tym bardziej, że kiedy wysiada się na właściwej stacji metra Avinguda Tibidabo to jest już bliżej, jak dalej.

Na szczycie jest lepiej, niż się spodziewałam. Spędzam tam czas, dużo za dużo czasu, ale nareszcie mam ten komfort, że to bez znaczenia. Widok na całą Barcelonę sprawia, że mam ją w zasięgu ręki. Wiem kiedy zasypia, a że nigdy to po co się spieszyć. 100 letni park rozrywki budzi moje wewnętrzne dziecko. Wejście do strefy zabawy kosztuje 28,50 €, ale jak zapłacicie to stawiam, że nie będziecie rozczarowani.  Diabelski Młyn kusi kolorami, karuzele robią mi w głowie wiosnę, czerwony samolot uskutecznia podniebne podróże. 

Najlepszy widok rozciąga się z wieży Kościoła Najświętszego Serca. Za kilka euro winda zabiera mnie prawie do nieba. Zagapiam się na dobre. Gdzie wzrokiem nie sięgnę tam miasto, morze i góry. Jednym okiem mogę być ma górskich szczytach, drugim na plaży. Mix doskonały. Jezus na szczycie ma tu zdecydowanie dobrą perspektywę.

Wieczory kończę na Starym Mieście. Po całym dniu na chlebie i pasztecie ( i to nie jest żadna przenośnia) serwuję sobie najlepsze jedzenie w moim ulubionym greckim fast foodzie DIONIZOS. Za 4 € wciągam tam tyle dobrego, że trawię do kolejnego dnia o tej samej porze. Kocham to miejsce i wesołka  z obsługi, więc ani odrobinę nie wjeżdża mi na morale, że jem greckie przysmaki w Katalonii. Niektórzy w każdym miejscu na ziemi stołują się w McDonaldzie i jak im z tym dobrze to mnie też. My z Panem z wnęki z szybkim jedzeniem, gdyż ciężko to nazwać lokalem, lubimy się od pierwszej wizyty i witamy we wszystkich możliwych językach nie zdejmując uśmiechu z twarzy. Swojsko, jak w domu.

Dni zlewają mi się w jedno. Nocami nie sypiam, bo imprezowi koledzy śpią, kiedy ja zwiedzam, a kiedy tylko kładę głowę na poduszce oni zaczynają nocną rozpierduchę, w której uczestniczę nawet, kiedy moja mina wyraża zdecydowane  F...OFF. Światło pali się całą dobę, rozmowy trwają jeszcze dłużej. Tak jakby 15h spaceru na dobę w jednym z najfajniejszych miast Europy dostarczało mi mało atrakcji. Nie ratują zatyczki do uszu, słuchawki, głośna muzyka. Witam się z każdą godziną na zegarku. Byle do 6.00. Myślę o życiu, życiu po życiu, a życie nie myśli o mnie wcale. Po 3 nieprzespanej nocy jestem na takim haju ze zmęczenia, że jak stoję to wierzę, że idę i nie siadam na dłużej niż 5 minut, bo to grozi tym, że zasnę i obudzę się dopiero na wiosnę. Odżywiam się głównie energią z kosmosu, a w przerwach pomiędzy dostawami chlebem z Polski i pasztetem za niecałe 1 euro. Do tego woda i wieczorny falafael u Greka. W ten sposób na jedzenie wydaję w ciągu 3 dni jakieś 15€, więc z knajpami nic Wam nie doradzę, chyba że mój grecki raj utracony!

Montjujic zostawiam na koniec. Ostatnim razem widziałam je tylko częściowo, więc trzeba to naprawić. Tyle, że najpierw chcę na plażę, a jeszcze wcześniej do Parque de la España Industrial z 12 metrowym metalowym smokiem autorstwa Andrésa Nagela. Park mieści się akurat przy dworcu kolejowym Barcelona Sants, z którego następnego dnia mam mój super hiper szybki pociąg AVE do Girony, więc przy okazji badam sytuację. Na szczęście, bo przejście z metra do dworca to długi labirynt korytarzy i moja tendencja docierania wszędzie na ostatnią chwilę mogłaby się tutaj okazać zwodnicza.

Nad parkowym stawem, który mieni się na zielono zapadam się w lato. Tego dnia słońce świeci tak mocno, że co chwilę z niedowierzaniem zerkam na kalendarz. Siedzę tam, aż wypali mi ochotę, ale to się nie dzieje. Chcę więcej, tyle że jest niedziela i do 13.00 Katalończycy tańczą swój narodowy taniec Sardana pod Katedrą Św. Eulalii, a mnie już zastało południe. Docieram na ostatnie takty, taka radość. 

W niedzielę Barri Gotic jest odrobinę spokojniejsze. Sunę leniwie zacienionymi uliczkami z nadzieją, że czas mam po swojej stronie i ten dzień nigdy się nie skończy. Kieruję się na plażę, za życiodajnym ciepłem. Na miejscu zaskakują nudyści. Strach się znienacka obrócić bo można akurat zatrzymać wzrok na ciemnej stronie mocy. Najbezpieczniej przed siebie, spojrzenie na wodę i wszystko wraca do równowagi. W Polsce fala zimna, zacina zimowym powietrzem, a ja myślę co jeszcze zrzucić, bo chyba spłonę. Świat jest jednak zabawny.

Z plaży odchodzi się trudno, zwłaszcza kiedy wiesz, że jutro nie wrócisz, a na następną masz szansę najprędzej w przyszłym roku. Bose stopy też kolejny raz zobaczysz najwcześniej pod prysznicem. W pewnych miejscach życie jest lepsze. 

Nie chcę do metra, każda minuta słońca jest na wagę złota. Witamina D ładuje się sama. Szczęście również. To sprawia, że na Montjuic docieram późnym wieczorem. Podziwiam Barcelonę przy zapalonych światłach. Obchodzę twierdzę, która zdaje się nie mieć końca, ale nie rezygnuję. Wszystko robię, jakby to był mój ostatni dzień w życiu. W sumie nigdy nie wiadomo, a tylko tak mogę mieć pewność, że wykorzystałam dany czas na 100%.

W drodze powrotnej nie trafiam do metra. Idę za widokiem, a ten wiedzie mnie przez parki, które pod osłoną nocy polecam tylko wybranym.

Na La Rambli nieważne w jaki dzień i o której porze zawsze jest jak w godzinie szczytu. Plecak z przodu, ręce po kieszeniach i napieram w sam środek tego nieprzerwanego festiwalu życia. Zostaje mi jeszcze kilka przejazdów z mojego biletu T10, ale ani myślę marnować się w komunikacji miejskiej ostatniej nocy. Idę tak długo, aż kończą mi się nogi. Za kilka godzin żegnam miasto, ale nie płaczę. Jak widać powroty się dzieją. Trzeba im tylko trochę dopomóc. A ja nie powiedziałam jeszcze ostatniego słowa.

Do Barcelony powinno się przyjechać przynajmniej dwa razy. Oba na długo. Pierwszy, aby obejrzeć wszystko z zewnątrz, drugi raz przeznaczyć na to co Barcelona skrywa za kasami wstępów. Na tą drugą opcję potrzeba o wiele więcej pieniędzy, więc bądźcie dla siebie wyrozumiali.  Tutejsze ceny to droga impreza. Gdzie nie szłam tam krzyczeli po kilkanaście euro, dlatego u mnie na dwóch pobytach raczej się nie skończy.

INFORMACJE PRAKTYCZNE

TIBIDABO

Dojazd

1. Metro linia L7 do Avinguda Tibidabo + Tramvia Blau - zabytkowy niebieski tramwaj, €5,50  lub pieszo + funicular (kolejka) € 7,70 /2 strony ( przy zakupie biletu do parku € 4,10 ) 
2.  Autobus T2A z Pl. Catalunya

Wstęp do parku rozrywki € 28,5 

Wjazd windą na wieżę kościoła € 3

MONTJUIC

Dojazd:

•  Metro L2 lub L3 do stacji Parallel + kolejka linowa lub       podejście pieszo 
•  Barcelona Bus Turistic do przystanku kolejki de Montjuic
•  Autobus  55 lub 150

   

Ceny biletów na kolejkę linową:    

•  Dorosły tam i powrót € 12,00
•  Dzieci tam i powrót (w wieku od 4 do 12 lat): € 8.80
•  Dorosły w jedną stronę: € 8,00  
•  Dziecko w jedną stronę: € 6.20      

PARK GUELL - wstęp do parku jest bezpłatny, ale na teren ze słynną ławką zdobioną mozaikami już niekoniecznie. Bilety można zakupić przez internet za € 7 i ze względu na wprowadzone ograniczenia co do ilości odwiedzających osób obowiązują tylko na konkretna godzinę. Bilety kupowane na miejscu są o 1 euro droższe, a w pakiecie trzeba jeszcze odstać swoje w kolejce. 

WIEŻA BELLESGUARD dość skryte przed oczami przechodniów i położone z dala od centrum kolejne wyjątkowe dzieło Gaudiego.  Aby do niej dotrzeć należy wysiąść na tej samej stacji metra, co na Tibidabo. Cena wstępu € 9, z przewodnikiem € 16 

BILETY NA KOMUNIKACJĘ MIEJSKĄ, które obowiązują zarówno na metro, autobus i tramwaj.

•  Bilet Jednorazowy –  € 2,15  
•  Bilet na 10 przejazdów T-10 - € 9,95  moim zdaniem najbardziej optymalny
•  Bilet 2 dniowy € 14 
•  Bilet 3 dniowy € 20,50
•  Bilet 4 dniowy € 26.50
•  Bilet 5 dniowy € 32 

DOJAZD Z LOTNISKA 

Z lotniska w Gironie do Barcelony (Estació del Nord) kursują autobusy przewoźnika SAGALES  zintegrowane z godzinami przylotów samolotów. Bilet kosztuje € 16  w 1 stronę lub € 25 w 2 strony.

Z lotniska El Prat kursuje metro linia L9 do Zona Universitaria. Cena € 4,5. 

GDZIE ZJEŚĆ?

 

Gdyby ktoś jednak reflektował na grecką wyżerkę w Barri Gotic, którą można ując w 2 wartościowych słowach - tanio i pysznie to polecam Szybkiego Greka. Nie pomylcie z grecką restauracją, która jest dokładnie na przeciwko.

Dionisos Quick Greek,  

Escudellers 42, Barcelona, Hiszpania.

GDZIE SPAĆ?
Mogę śmiało polecić hostel, w którym się zatrzymałam. Nie namawiam na pokój 8 osobowy, choć to przygoda, której nie zapomnicie. Poza brakiem ciszy nocnej i śniadań na próżno szukać innych mankamentów. Bardzo miły personel, piękna kamienica, zadbane wnętrza, duże szafki na bagaż przy łóżkach, brak dodatkowych opłat za pościel czy kłódkę do szafki, genialna lokalizacja i oczywiście muzyka w toalecie.

 Sweet BCN Youth Hostel

Carrer del Bruc,123, Eixample, 08009 Barcelona, Hiszpania 

Dobrą alternatywą wydaje się również wynajem apartamentów w centrum miasta. Sama korzystam z tej opcji, jeśli tylko mam możliwość, ze względu na wygodę, przede wszystkim możliwość samodzielnego przygotowywania posiłków oraz korzystną cenę. Szeroką ofertę takich apartamentów możecie znaleźć na stronach OK Noclegi Barcelona - informacje tutaj.

UDANEGO POBYTU, a po więcej Barcelony zapraszam tutaj:)