ZATRZYMAĆ LATO.

Jeszcze nie żegnam się z latem, chociaż jesień wisi w powietrzu. Chyba, jako jedna z nielicznych osób myślę ciepło o tej porze roku, w wyobraźni kreując wizję wieczorów wypełnionych zapachem pieczonych kasztanów, ciepłym kocem, dobrym filmem i książką. Lubię ten czas. Zamykam się w melancholii, niczym w kryształowej kuli, skrywam rozdarte wnętrze pod kocem, wystawiam twarz do słońca, które już nie pali, lecz muska policzek i szelestem liści zagłuszam niepokój myśli. 

Jesień mnie ucisza, kołysze i tuli. Popadam wówczas w taki piękny, wręcz romantyczny letarg. Zwalniam w działaniu, myśleniu, a nawet zmartwieniach. Wyłączam się ze świata i przechodzę w stan snu na jawie. Mogę też wreszcie przebrać się za pogodę - w kratkę.

Jesień sprawia, że rozmowy są dłuższe, herbata cieplejsza, a miłość silniejsza. Troski zamiecione pod dywan czekają do lata, wszechobecne zawieszenie pozostaje jedyną właściwą opcją. Szarość, która wlewa się do serca okazuje się być w modzie i już nie muszę skrywać jej pod maską wstydu. Mogę się w nią przyoblekać i nosić z godnością.

Ramiona ukochanego stają się, jakby szyte na miarę, przyodziana w mrok nabieram pewności siebie, chłonę ciemność. Mam wówczas wielki pociąg do kuchni, wyglądam na cynamonowy świat przez okno piekarnika i nabieram rzeczywistość głęboko w płuca.

Najbardziej kocham ten nieuchwytny moment przejścia, zmiany jeszcze tak nieoczywistej, ale już wyczuwalnej, kiedy w beztroskę letniego dnia wdziera się jesienna aura zadumy i  przez skórę czuć, że nadchodzi nowe. 

Jednak zanim to, co nieuniknione zepchnie w kąt trwające, napawam się tą chwilą i czerpię energię z życiodajnego słońca. Jeszcze letnie, choć już chłodne i rześkie poranki budzą bezlitośnie, wydzierając ostatnie podrygi ciepła, a skąpane w naturalnym świetle dni zapadają głęboko w pamięć i pieszczą wspomnieniem, kiedy zapragnę powrotu tego, co odeszło. 

Każda pora roku to element tej samej układanki, każda ma własną bezcenną wartość, ale lato ma najłaskawszą rolę. Pragnę, aby zostało na dłużej, choć słoneczniki już się poddały. Z zachwytem śledzę cykl przyrody, taki pełen akceptacji, zgody i nieuchronnie sprawiedliwy. Zamiast niszczyć, uczmy się kochać i szanować, bo to nie my stworzyliśmy naturę, ale ona nas. To, czego potrzebujemy najczęściej mamy w zasięgu wzroku.