Bycie blogerem to mission impossible.

Co oznacza bycie blogerką? Jak już nieraz pisałam bloger to wyjątkowy " ktoś". Ten ktoś obdarzony zostaje sławą, pieniędzmi, staje się obiektem pożądania każdego, kto akurat nie ma bloga i spija śmietankę, choć w moim przypadku to bardziej śmietanę z plastikowego kubka.

Każdy po cichu marzy, aby uszczknąć coś z tego vipowskiego życia i choć odrobinę ogrzać się w blasku blogerskiej sławy, czerpiąc z niewyczerpanej studni możliwości.

Jednak, aby nie stanęło na tym, że blogerów omijają wszelkie myśli o głębszej treści udowodnię dzisiaj, że blogerska egzystencja  ma o wiele ważniejszą powinność. Tylko nie zrozumcie mnie opacznie. Nadal najbardziej zależy mi na sławie i gratyfikacji finansowej, ale jakiś procent mnie chce się też rozwijać (to obecnie modne) i pomagać innym (podobno warto tak mówić). Gdzieś na końcu tej układanki czai się głębszy sens .

Dlatego, jako doświadczona i umiłowana przez wielu blogerka śmiem twierdzić, że wnoszę spory wkład w kwestię samopoczucia społeczeństwa. Jestem jak wentyl bezpieczeństwa, pomagam zdemaskować furiatów i daję upust negatywnym emocjom hejterów. Pomimo masy zarzutów, co do inteligencji i wartości blogerów oraz etykiet, które mocno przywarły i wyznaczają nową kategorię człowieka, ja wiem, że moje życie nie idzie na marne. Zapoznajcie się z tym tekstem, zanim rzucicie kamień.  

Oto zaledwie kilka przykładów, jak moje blogerskie jestestwo pomaga ludziom:

- wszędzie robię zdjęcia,  wiadomo, że wszystko nada się na bloga, dlatego zbieram słony opieprz w restauracjach, na ulicach i wszędzie tam gdzie rozbłyska flesz mojego aparatu. Wierzę jednak, że każdy kto wydrze na mnie swoją paszczę i obrzuci mnie wszelkiej maści epitetami, odczuje lada chwila błogą ulgę, emocje opadną, a on przeniesie się do krainy tęczy i kucyków pony. Odbieram to jako swego rodzaju misję.

 - piszę, choć nie potrafię stawiać przecinków. Ta tajemna wiedza jakimś cudem ominęła moje zwoje mózgowe, więc walę przecinkami na oślep licząc, że któryś się nada albo nie stawiam ich wcale czyniąc z wpisu jeden wielki niezmącony interpunkcją, słowotok. Jestem pewna, że już tylko nanosekundy dzielą mnie od wybuchu złości jakiegoś filologa polskiego czy kogokolwiek, kto jednak zgłębił system przecinkowy i urządzi mi tu prawdziwą krwawą jatkę, w której to ja poniosę męczeńską ofiarę. Niech będzie to mój dar dla odkupienia win ludzkości.

- będąc blogerką, której jak wiecie wiedzie się i to bardzo ( na dowód powiem, że próbuję wygrać żelazko, ponieważ obecnym mogę, co najwyżej wyprasować papierek po cukierku) wzbudzam złość, zazdrość, zawiść i jeszcze wiele emocji na literę "z". Żyję jednak przekonaniem,  że dzięki temu, iż skumuluję znaczną część negatywnych reakcji na sobie, zasoby zła ulegną wyczerpaniu, społeczeństwo przeleje nienawiść na blogerów, którzy zostaną wygnani na bezludną wyspę ze swoimi laptopami i smartfonami, a na ziemi zapanuje błogi spokój i miłość.

- wywołuję uśmiech na twarzy każdego, kto skonfrontuje wymuskany wizerunek blogera w swojej głowie z widokiem mojej osoby. Najwięcej w tym temacie powiedziałby Wam mój listonosz, który notorycznie ogląda mnie w wersji "saute". Biedaczek, szczerze mu współczuję i mam nadzieję, że nie pójdzie z tego powodu na rentę.  W sumie to, jak już dam z siebie wszystko i wystroję się, jak stróż w Boże Ciało, a nawet nałożę na twarz coś, aby ukryć jej prawdziwą wersję i stworzyć nową, nie wywołującą paniki na ulicach  to i tak nie ma różnicy. Wciąż wyglądam nieprzeciętnie... źle. W ten sposób każdym wyjściem z domu stwarzam okazję do tego, aby w sercach mijających mnie ludzi zagościł uśmiech podszyty współczuciem posyłanym w moją stronę.

- jestem głupia, bo jestem blogerką, dlatego też każdy w relacji ze mną może czuć się, niczym Oscar Wilde. Pisanie bloga i głupota w powszechnej opinii idą w parze, dlatego kontakt ze mną sprawia, że  poczucie własnej wartości obcych ludzi szybuje w górę, a ego puchnie do granic możliwości. Można mnie zgasić byle ripostą. Erudycja i elokwencja to dla mnie słowa obce, właściwie neologizmy, więc wzbudzam poczucie bezpieczeństwa i nikt nie ryzykuje, że wyjdzie na głupka. To tak, jakby się spotkał Osioł i Sowa. Przy mnie - blogerce ludzie wyzbywają się wszelkich kompleksów, a jak wiemy to nie lada wyzwanie. Mnie się udało samym faktem, że publikuję w internecie. Podziękowania przyjmuję listownie.

Reasumując, jak mawiał mój profesor od matematyki, bycie blogerem to istna misja zbawienia świata. Zaraz jak pomaluję paznokcie, strzelę sobie "selfie" i przejrzę magazyny z dużą ilością kolorowych obrazków, zabieram się za pomoc ludziom. Świat nie poczeka. Jestem blogerem - służenie krajowi to mój obowiązek.