Jarmark Bożonarodzeniowy we Lwowie - jak sprawnie dostać się na Ukrainę?

Do Lwowa wybraliśmy się, aby powitać  Nowy Rok z naszymi ukraińskimi przyjaciółmi. Był to nasz 5 lub 6 wyjazd w to miejsce, jednak pierwszy bez traumy spowodowanej dojazdem i przekraczaniem granicy. Co ja mówię? To był istny luksus przy dotychczasowym szarganiu się po 8h w nocnych obskurnych pociągach , ze spaniem na siedząco, o ile w ogóle udało się załapać na takowe i zamarzaniu przy nieszczelnych oknach i zepsutym ogrzewaniu w zabytkowych składach szacownego PKP. 

A wszystko dzięki zmianie strategii wyprawy może i na droższą, ale ratującą nasze zdrowie psychiczne i układ nerwowy. Tym razem dojazd do Lwowa miał tylko 3 etapy: przejazd do granicy autem, przekroczenie jej pieszo i dalszy przejazd taksówką do Lwowa.

Dotychczasowe wyjazdy oparte były na całonocnej podróży pociągiem do Przemyśla. I gdyby to chociaż oznaczało koniec drogi krzyżowej, ale to była zaledwie namiastka. Zaraz po tych luksusach trzeba było gonić z tobołami na busa do Medyki, aby móc spędzić dłuuugie upojne chwile na granicy, która nota bene wg mnie przypomina ciemną stronę Meksyku i którą nauczeni bolesnym doświadczeniem przekraczamy już wyłącznie pieszo. 
Wszelkie próby przedostania się na Ukrainę w formie zmotoryzowanej ( czyt. autobus i auto) kończyły się wielogodzinnym postojem i niechcianą bliższą znajomością z celnikami. Nasz rekord to bodajże 8h na granicy i jakaś szopka ukraińskich celników próbujących wyłudzić łapówkę od ludzi przemycających  mięso czy warzywa. Istny cyrk. Pomimo, że autobus wyglądał jakbym weszła na bazar na kółkach i tylko czekałam, aż ktoś na siedzeniu obok upchnie kozę albo kurę to i tak śmieszyła mnie powaga sytuacji, kiedy bezwzględni stróże granicy odkrywali pochowane worki kapusty i wcielali się w rolę okrutnych jeźdźców apokalipsy.  Po tej akcji mamy dożywotni uraz i polegamy już tylko na własnych nogach. 

Kiedy szczęśliwym trafem udawało się wreszcie znaleźć po drugiej stronie granicy to czekało nas jeszcze bliskie spotkanie z ukraińską marszrutką tak obładowaną pasażerami, że cud iż znalazło się miejsce dla kierowcy. W każdym razie dla nas już nie, więc podjęliśmy tę wymagającą odwagi decyzję i zainwestowaliśmy w taksówkę do Lwowa. 

W strefie granicznej nie ma problemu z walutą więc kierowca chętnie przyjął złotówki. A, że jest to spory kawałek drogi, bo 1,5 h jazdy,  a na zewnątrz zaczynało się już ściemniać to po całym dniu w podróży i dodatkowo z niezidentyfikowanymi bólami, które oczywiście musiały mnie dopaść kiedy tylko stawiałam stopę na ukraińskiej ziemi, taksówka wydała mi się jakimś anielskim rydwanem.

Mój stan pogorszył się na samą myśl o 1,5 h agonii w tłumie nacierających na siebie ludzi, zwartych w rozklekotanej marszrucie wizualnie nadającej się jedynie na szrot, z szalonym kierowcą nie zwalniającym tempa, pomimo dziur w ukraińskich nawierzchniach wielkości kraterów.

Dzięki tej decyzji dotarcie do Lwowa przebiegło tak nieprzyzwoicie gładko, że aż nienaturalnie. Obawiałam się czy los nie upomni się o swoje i dla równowagi reszta wyjazdu nie będzie jedną wielką klęską, ale okazało się, że udany początek utrzymał poziom i był wstępem do nadzwyczajnego pobytu. 

Zaraz po przyjeździe czekało na nas wynajęte wspólnie ze znajomymi mieszkanie w samym centrum Lwowa z widokiem, jak się okazało na Jarmark Bożonarodzeniowy. A tak! Zupełnie zapomniałam, że w wierze prawosławnej najpierw obchodzi się Nowy Rok, a dopiero potem Święta, więc udało nam się załapać na  Lwowski Jarmark Świąteczny. W Polsce taką popularnością cieszą się niemieckie jarmarki, że nigdy nie trafiłam nawet na wzmiankę o jarmarku za wschodnią granicą. Tymczasem nie wiem dlaczego, bo był on wspaniały, a do tego ogromny. Odbywał się w 2 strategicznych miejscach Lwowa ( na Prospekcie Swobody i na rynku) i  było tam dosłownie wszystko.

Jak dla mnie była to niezła zabawa, kiedy w Polsce ledwo co pożegnałam święta, a tu znowu znalazłam się w środku świątecznych przygotowań. Taki trochę Dzień Świstaka.

Tym bardziej cieszył mnie fakt, że ceny nie były w euro, a w hrywnach których na 1 złotówkę przypadało prawie 3. A to oznaczało tylko jedno: prezenty. Było w czym wybierać i było czym się rozweselić oraz posilić za przyjemną dla kieszeni sumę. I jak tu nie kochać Ukrainy?

A już w następnym odcinku zapraszam na post o Starym Kasynie, o którym nie każdy wie, a które po prostu trzeba zobaczyć.