Co tam w Zakopanem panocku?

To że odwiedziłam Zakopane zaliczam do małych cudów. Do tej pory zawsze było mi tam nie po drodze. A to za daleko na weekend, a za blisko na wakacje, a to kiedy miałam go odwiedzić w któregoś Sylwestra kilka lat temu to dzień przed wyjazdem dopadła mnie grypa zwana popularnie żołądkową i pomysł wraz z zadatkiem za rezerwację wziął w łeb. Zepchnęłam to miejsce w przepaść swojej listy marzeń i pogodziłam się już z faktem, że najwidoczniej nigdy nie będzie mi dane stąpać po zakopiańskich Krupówkach.

Kiedy jakieś 3msce temu polski bus udostępnił pulę biletów po 1zł rzuciłam się na nie jak pies na kości, chociaż byłam przekonana, że i tak nic z tego nie wyjdzie. Podjęłam to ryzyko ze świadomością, że prawdopodobnie moja 4złotowa inwestycja przepadnie. Do takich kwestii trzeba mieć mocne nerwy i żyłkę hazardzisty. Nie każdy byłby w stanie znieść towarzyszące temu napięcie. Mnie się udało;)

Zdobyte nadludzkim wysiłkiem bilety  rzuciłam w kąt, zapominając nawet na jaki termin mam rezerwację.  Pod koniec lutego pojawiła się łapczywa myśl dopuszczająca możliwość realizacji mojego długoletniego marzenia. Jednak aby nie zapeszyć, wypad zorganizowałam na ostatnią chwilę, co chyba w moim przypadku ma jedyną szansę bytu. Życie potrafi robić niechciane niespodzianki. Opcja pakowania się 2h przed wyjazdem niesamowicie wzmaga czujność i zaangażowanie. Polecam.

Zakopane - wszystko co o nim mówią to prawda. Góry mają w sobie coś magicznego, można się na nie gapić w nieskończoność, zwłaszcza siedząc przy rozgrzewających trunkach na drewnianym tarasie, skąpanym w promieniach słonecznych. Majestat takiego krajobrazu warty jest podziwiania o każdej porze roku.   

Na łonie przyrody  inaczej się wypoczywa, czas płynie wolniej, umysł staje się czysty i spokojny, myśli klarowne, oddech głębszy, a serce otwarte. W Zakopanem mogłam podziwiać to, co w miastach zalano betonem, ogrodzono metalową siatką i zabrano nam na rzecz tysiąca marketów. Tam nawet siedzenie pod drewnianą chatą wydaje się najlepszą zabawą w życiu.

 
Zwiedzając Muzeum Tatrzańskie czy dom zaprojektowany przez Witkiewicza coraz intensywniej docierało do mnie, o ile sensowniejsze było kiedyś życie. Odnalazłam to, czego na co dzień na próżno szukałam w mieście. Skupienie na rozmowie nierozpraszanej pędem życia, bliskość z drugim człowiekiem, możliwość zadumy oraz spokój przerywany jedynie skrzypnięciem drewnianej podłogi, czas aby pobyć ze sobą zamiast obok siebie i piękny folklor urozmaicający życie.

 
Drewniane chaty powodują, że człowiek żyje w naturze i z naturą, obcuje z nią nie wychodząc z domu. Dotyka drewnianych ścian, stąpa po drewnianych podłogach i wdycha zapach drewna. To wszystko jest takie swobodne i oczyszczające. Domy są wolne od rzeczy zbędnych, wszystko ma swoje przeznaczenie i wszystko jest dopieszczonym w najmniejszym szczególe rękodziełem. Nie zagraca się niepotrzebnie przestrzeni, nie zaprząta sobie głowy zbytecznym obiektem pożądania.  Korelacja człowiek - przyroda jest tu naturalna, a minimalizm stanowi źródło ładu i porządku.
 

 
Brak smogu, kojące krajobrazy i karczmy z muzyką na żywo to stary, choć dla miastowych zupełnie nowy, upragniony świat. A już fakt, że poza nielicznymi wyjątkami przeciętny mieszkaniec Zakopanego mieszka w drewnianym domu z ogrodem, zamiast w 10 piętrowym budynku z masą sąsiadów za ścianą, wzbudza lekkie ukłucie zazdrości. Większość tych chat wygląda jak dzieło sztuki, a nawet te stare i rozpadające się są dla mnie piękniejsze, niż najdroższy wieżowiec ze stali czy szkła. Każda deska opowiada swoją historię, a ja z przyjemnością jej słucham.

W tym zakopiańskim świecie spędziliśmy 3 dni.

Pierwszy dzień, nieco chłodny i zachmurzony przeznaczyliśmy na zwiedzanie centrum miasta. Okazuje się, że to całkiem spora miejscowość, która wcale nie zaczyna i nie kończy się na Krupówkach. Za to wygląda jak wystrugana przez Gepetto.

Mieliśmy okazję zwiedzić:

Muzeum w Willi Koliba wg projektu S. Witkiewicza, czyli esencję zakopiańskiego stylu.

 
Ulicę Kościeliską - najstarszą ulicę Zakopanego stanowiącą jeden wielki zabytek na czele ze Starym Kościołem i Cmentarzem na Pęksowym Brzyzku - jednym z najbardziej urokliwych i kolorowych jakie miałam możliwość oglądać. Spoczywają na nim wybitne postaci jak S. Witkiewicz, K. Przerwa Tetmajer czy Sabała i zechciało się też i mnie. Doprawdy kusząca opcja.

Tu wg mnie mieszka zakopiański Gaudi.

 

Muzeum Stylu Zakopiańskiego ( Inspiracje) - kupując bilet do Willi Koliba możemy nabyć bilet łączony ( 10zł za 2 muzea) uprawniający również do zwiedzenia muzeum inspiracji, urządzonego w zabytkowej ludowej chacie, ukazującego jak żyła rodzina zakopiańska ponad 100lat temu, budownictwo i wyposażenie takiego przybytku. Piękno tkwi w szczegółach i prostocie.

Sanktuarium Matki Bożej Fatimskiej wybudowane w ramach wdzięczności za ocalenie Jana Pawła II podczas zamachu w 1981r.

Wielką Krokiew. 
Drugiego dnia załapaliśmy się tam na zawody w skokach. Było kolorowo. Skoczkowie wyglądali jak cukierki M&M's.
Zaraz po turnieju wyruszyliśmy na szlak. Zrobiliśmy sobie 15km wyprawę z Zakopanego do Doliny Chochołowskiej. 

Tego dnia energia mnie rozpierała, więc nie przeszkadzało mi nawet to, że cały dzień żyję o wodzie, jabłku i serze. Podziwiałam zderzenie wiosny z zimą i karmiłam się energią z gór, co dopóki nie zapadł zmrok całkiem dobrze działało. 

Dolina Chochołowska - czyli zwieńczenie naszej całodniowej wędrówki, kiedy do niej dotarliśmy tonęła w promieniach zachodzącego słońca.

W drodze powrotnej do domu, a tym samym miejsca siedzącego i prowiantu byłam tak zdeterminowana, że tylko śmierć mogła mnie zatrzymać. Jednak kolacja w karczmie, wyśmienity pstrąg z pieca, wino i góralska muzyka na żywo szybko postawiły mnie na nogi. Albo raczej przyjemnie zwaliły z nóg.

Dnia trzeciego tak się wybieraliśmy na Morskie Oko, że dotarliśmy na Gubałówkę. Nie żałowałam, bo widoczność gór przy tej pogodzie była wymarzona. I mamy powód aby tam wrócić i to nadrobić. Zresztą nie jedyny. Nie zobaczyliśmy wielu rzeczy przez te nasze ambitne piesze wyprawy. 

Zasobność portfela miała tu spory wpływ na czas i długość zwiedzania. Bogaty nie musiał się targać przez góry i doliny, ale wsiadał na wyciąg, kolej linową, bryczkę, auto i skracał sobie drogę z pół dnia do kilku minut. Kto bogatemu zabroni? Sam wjazd na Kasprowy Wierch  opiewa na okrągłą sumkę 55zł za osobę w 2 strony lub 40zł w jedną. Nie wiem jak Was, ale mnie to skutecznie odstraszyło. My wybieraliśmy najtańszą opcję transportu czyli własne nogi, poza wjazdem na Gubałówkę w 1 stronę za 11zł od osoby. Dzięki temu mogliśmy dokładnie obejrzeć smutne rezultaty halnego, czyli setki połamanych konarów drzew przypominających krajobraz po bitwie. 

Pozytywnym zaskoczeniem było zaplecze gastronomiczne. O dziwo ceny były niezwykle przystępne. Można było wręcz nieprzyzwoicie tanio zjeść pod warunkiem, że nie ma się żadnych obostrzeń żywieniowych, jak ja. Dzięki temu 3zł czy 5 okazywało się wystarczającą sumą na zabicie głodu ogromnymi plackami ziemniaczanymi, zapiekanką, oscypkiem z grilla czy innymi rarytasami. Byłam tym mocno zdziwiona, ponieważ spodziewałam się raczej cen zbliżonych do tych obowiązujących nad polskim morzem.

W ciągu 3 dni 2 razy jedliśmy w lokalu "Dobra Kasza Nasza" na Krupówkach. Serwują kasze z pieca na wiele sposobów, obsługa jest przemiła, mają bardzo przytulny wystrój, a do każdego dania z kaszy dają możliwość nabycia dużego piwa w cenie 3,50 ( więc sami rozumiecie ). Sposób podawania dania w drewnianej desce też jest wart napomknięcia.

 Zastanawiam się tylko jak to wszystko wygląda w sezonie. Już teraz wieczorami był problem ze znalezieniem w karczmach i restauracjach wolnego miejsca, więc ciężko mi to sobie wyobrazić w okresie wakacyjnym? Jak Wasze doświadczenia w tym względzie?