Do Ciebie Przyjacielu - o marnotrawstwie, życiu i odwadze.

Za każdym razem, kiedy wyrażę nazbyt śmiałą tezę, że wiem już wszystko co mi potrzeba do pełnego, szczęśliwego życia nie mija 5 minut, a z łoskotem uderza o posadzkę prawda. Ta sama, która oznajmia mi, że o życiu to ja jednak gówno wiem. W tej kwestii nie czuję się kompetentna do zażartej dysputy. To co jednak wiem z całą pewnością  to, że ponad wszystko nie lubię marnotrawstwa. Na równi z wyrzucanym jedzeniem, czy wylewaną bezsensownie wodą, ze wszech miar nie cierpię marnowanego życia i czasu. I tej niechęci bronić będę, niczym niepodległości.

Więc proszę Cię Drogi Przyjacielu nie dokładaj swojej cegiełki. Nie zrozum mnie źle. Nie chodzi mi o to, abyś rzucił pracę, rodzinę i odszedł w siną dal. Nie mylmy odwagi z głupotą. Pomyśl co byś zrobił, gdybyś nie miał nic do stracenia?I czy przypadkiem nic nie robiąc nie tracisz wszystkiego. Być może uświadomisz sobie, że jedyne co stoi na przeszkodzie do tego, abyś żył tak jak pragniesz to Ty sam, a może, że otrzymałeś więcej, niż pragnąłeś więc jesteś tym szczęściarzem, który jako jeden z nielicznych idzie dokładnie taką drogą, jaką z całą świadomością wybrał, a ta nagradza go po 100kroć.

Czasami się lękam. Pospolite obawy wypełzają z moich kieszeni, aby straszyć mnie wszystkim i niczym. Tym, że ludzie na których mi zależy odchodzą, a ci co nie powinni zostają. Że mogłabym być kimś innym, a jestem po prostu sobą. Tym, że czasami lubię nazbyt mocno własne towarzystwo, aby potem nie lubić go wcale. Lecz chyba najbardziej to się boję, że mając do wyboru tyle dróg, pójdę tymi niewłaściwymi, spotkam nie tych ludzi co trzeba i zapełnię swoje życie, nie tym czym bym chciała. A może, że w obawie przed porażką nie wybiorę żadnej z tych możliwości.  

Bo życie drogi Przyjacielu to prześmiewcza bestia, co posyła nas na nie naszą wojnę.

Ten sam lęk wytrąca nam z ręki broń do walki o samego siebie. Czasami życie to instalacja ze strachu. Ile razy chciałeś zrobić coś na co zabrakło Ci śmiałości? No właśnie. Ja też nie patrzę wstecz, aby nie napotkać wzroku mojej utraconej odwagi. Tej, która malowała przede mną zuchwałe wizje, a dzisiaj skulona w kącie pochlipuje pomiędzy "takie jest życie" i "na pewne rzeczy jest już za późno". A przecież wciąż mamy czas.

Każdy z nas ma marzenia, które pogrzebał ze strachu.

Nic Przyjacielu nie jest nam dane na zawsze. Ani odwaga, ani marzenia, ani życie. To, że widzisz jak budzi się dzień nie oznacza, że będzie Ci dane oglądać jego zmierzch. Każdego dnia dostajesz nową szansę na nowego siebie. I nikt z nas nie wie, ile ich jeszcze otrzyma. Ile pojawi się okazji, aby wszystko zmienić, zacząć od nowa, zanim wydarzy się ta jedna jedyna rzecz, co do której możemy być w życiu pewni - przeminiemy. A wraz z nami ulotnią się wszystkie możliwości, wszelkie obawy, niewypowiedziane słowa, niepodjęte decyzje, MY.

Nasze życie niczym innym, jak obecną chwilą, która z każdą sekundą odchodzi wypełniona po brzegi tym, wszystkim, czego mieliśmy odwagę dokonać lub cmentarzem marzeń, o które nawet nie zawalczyliśmy. 

Tymczasem domeną gry zwanej życiem jest przekorność. Najłatwiejsze wybory często okazują się najgorszą opcją, które nie przynoszą  nic poza świadomością, że kiedyś chciało się wszystko, a teraz nie czeka się już na nic. Zwyciężasz podejmując próbę.  Nawet, jeśli nie dojdziesz tam gdzie chciałeś już nigdy nie będziesz musiał pytać, co by było gdyby. Za spokój sumienia warto zapłacić wysoką cenę.

Abyś u kresu wszystkiego widząc armię utraconych szans nie pożałował bezpiecznej fasady, za którą przyczaiłeś się w pozorach świętego spokoju.

Wszystko przed czym dzisiaj drżysz, jutro przejdzie do historii. Nie bój się żyć. Co najgorszego może się stać? Wszystko będzie Ci zapomniane. Pomyłki, porażki, upadki i błędy odejdą wraz z Tobą. Czy ta myśl nie niesie wyzwolenia? 

"Przecież żyje się i tak, niezależnie od wszystkiego. Według mnie chodzi o to, żeby mnóstwo ważnych, bardzo istotnych rzeczy, które każdego z nas stale otaczają, umieć przemyśleć, przeżyć, zdobyć."
Tove Jansson – Muminki. Księga druga

Przyjacielu, ryzyko jest wpisane w życie, jak wschody i zachody słońca w codzienność. Żyjąc godzisz się na to, że nie zawsze dostaniesz drugą szansę. Rodząc się na ten świat otrzymałeś  bilet w jedną stronę. Zrób z nim co zechcesz, tylko nie zmarnuj. Jak mało czego nie lubię marnotrawstwa.

"Muszę się spieszyć i żyć - tyle czasu się zmarnowało!"
Tove Jansson – Muminki. Księga druga