Miało być o Gozo, a wyszło o toaletach.

Dzisiaj ostatni już post z serii o Malcie, a raczej archipelagu maltańskim, ale nie mogłam przecież pominąć drugiej, co do wielkości wyspy GOZO.

Będzie zwięźle ( mam nadzieję ), ponieważ w dniu wyprawy na Gozo dopadły mnie średnio przyjemne zawirowania gastryczne i snułam się tam jak ostatni cierpiętnik, dzieląc czas między  popadanie w zachwyt, a próbę prezentowania się jako okaz zdrowia.

I tutaj muszę pokusić się się o małą dygresję,  pragnąc wyrazić uznanie dla Malty i całej reszty cywilizowanych krajów europejskich, które dysponują darmowymi toaletami. Pomijając podstawowe ludzkie potrzeby fizjologiczne, w sytuacji jak moja, czyli turystycznej niedyspozycji stanowią one prawdziwe błogosławieństwo i źródło autentycznego wybawienia. 

Zatem moje pytanie brzmi: dlaczego nie spotykam się z taką sytuacją w Polsce,  jakby nie patrzeć europejskim, kulturalnym kraju? Nie ogarniam jak to możliwe, że na Gozo całkiem przyjemna toaleta stoi niczym spokojna przystań w pełni zaopatrzona i czynna na środku pustkowia i to bez strażnika teksasu strzegącego wrót przybytku. W tym czasie w Polsce w strategicznych miejscach nie ma często nic, a jeżeli już to za cenę godną pałacu Chanów. 

 

 Z tego też powodu nad Bałtyk nie jeżdżę. Za wysokie progi... A gdy mnie  raz we wrześniu niefortunnie podkusiło to okazało się, że wszystkie toalety były już zamknięte, bo po sezonie potrzeby fizjologiczne przechodzą w tryb uśpienia i zimują sobie w najlepsze, aż wróci słońce. Ogarnęło mnie zdziwienie, które towarzyszy mi niezmiennie, aż po dziś dzień.

Ale wracając do tematu przewodniego. Na Gozo przeprawiliśmy się, podobnie jak na Comino z miejscowości o nazwie Cirkewwa. Był to krótki, około 0,5h przyjemny rejs niewielkim promem linii Gozo Chanel, po którym zawitaliśmy na wyspę. Na miejscu czekał już autobus, którym zajechaliśmy do stolicy Victorii i którą zwiedziliśmy w przyspieszonym tempie, aby wskoczyć w następny i udać się dalej, w nadziei, że doczekam końca.

Najważniejszym punktem stolicy jest Cytadela. Co prawda na mnie nie zrobiła ona piorunującego wrażenia, ale możliwe, że to przez apogeum dolegliwości. Za to nie umknął mojej uwadze pomnik papieża Jana Pawła II oraz widok na okolicę, w której wzrok skupiały  patchworkowe i przesiąknięte suszą pola. Gdybym miała zdefiniować Gozo jednym słowem to wybrałabym określenie suche.

Kolejnym istotnym i nieco magicznym miejscem na mapie Gozo jest Sanktuarium Ta’Pinu - najważniejsza na Malcie świątynia, stojąca na całkowitym pustkowiu. Wybudowano ją w miejscu kapliczki, z której w 1883 r. mieszkanka wyspy usłyszała  głos nawołujący do modlitwy. Głos usłyszało jeszcze kilka osób, a seria uzdrowień, która później tu nastąpiła spowodowała, iż uznano je za miejsce objawienia się Matki Bożej. Obecnie jest to miejsce kultu, pielgrzymował tu Jan Paweł II, a w świątyni znajduje się obraz z kaplicy oraz zakrystia wypełniona dowodami uzdrowienia - listami, zdjęciami i darami  od wiernych.

Złotą trójkę GOZO ( poza toaletami) zamyka  Ġgantija czyli kupa kamieni, ale za to jakich! Megalityczne Świątynie Ġgantija to jedne z najstarszych budowli na świecie wpisane na listę UNESCO. I choć to obecnie głównie sterta głazów, to jednak ta sterta stoi tam już od 3000 r. p.n.e., albo nawet dłużej.

Generalnie Gozo bardzo przypomina samą Maltę. Jego wizytówką są tradycyjne wyroby takie, jak likiery czy dżemy tworzone z tego, co spłodzi maltańska ziemia czyli figi, kaktusy oraz słynna opuncja figowa. Idealnie nadają się na pamiątkę z wakacji czy prezent. Sprzedawane są w sklepach, jak i na przydrożnych straganach i stanowią według mnie jedną z regionalnych ciekawostek.

 
Gdyby nie fakt, że czułam się tego dnia, jak pies ze zdjęcia to zapewne odkrylibyśmy jeszcze kilka perełek na Gozo, ale wierzcie mi, że to był jedyny moment w moim życiu, kiedy cieszyłam się, że wsiądę na statek i popłynę do domu. To oznacza, że było kiepsko, ale toalety uratowały mi dzień. I niech ten post dziękczynny zawsze o tym przypomina:)