Ile de Bréhat - podobno najpiękniejsza wyspa Bretanii.

Pamiętam dzień, w którym przybyli Bogowie. Było ciepłe, choć wietrzne lipcowe popołudnie, a Bóg objawił mi się wyspą. Zieloną, pachnącą i siłą wyrwaną morzu. Miniaturową makietą idealnego świata, gdzie życie mija w rytm codziennych przypływów i odpływów i muzyki tworzonej z pomruków zachwytu przy akompaniamencie ciszy.  Île-de-Bréhat, bo tak nazywa się to miejsce  równie dobrze mogłoby pełnić oficjalną funkcję zadośćuczynienia ludzkości za całe zło świata. Taka to wyspa.

Położona na północy bretońskiego wybrzeża, codziennie gości turystów docierających stateczkiem ze średnią częstotliwością raz na godzinę. Wystarczy krótki kilkuminutowy rejs z portu La pointe de l'Arcouest w miejscowości Ploubazlanec, aby ubić interes życia i za 10 zwyczajnych euro ( od osoby w 2 strony ) otrzymać obietnicę magii.  

 Przybywając samochodem zostawiamy auto w porcie, na jednym z parkingów za 4,5 euro/1 dzień, z których rozciąga się imponujący widok na archipelag pobliskich wysepek, kupujemy bilet na przeprawę i już możemy wypływać na przeciw 400 mieszkańcom zamieszkującym wyspę. Tam na własnej skórze przekonacie się, że doba jest za krótka, aby wchłonąć tyle piękna na raz, ale wystarczająco długa, aby utonąć w fascynacji.

Wysepka jest niewielka. To zaledwie 3 km terenu na wędrówki pomiędzy bezkresem nieba, a oceanu. Kameralne rozmiary mamią pieszymi wycieczkami, jednak tym, którzy nie muszą liczyć każdego grosza  (i nie patrzcie tu na mnie) zdecydowanie polecam rowery. Nie jest to tania przyjemność ( 14 euro/ 1 dzień), ale przy ograniczonym czasie najbardziej optymalna i komfortowa. Mówię to z perspektywy osoby, która zwiedzała pieszo i w związku z tym nie wszędzie zdążyła.

Czar wyspy tkwi w jej prostocie. Wszystko jest tu tak zniewalająco urocze, życie płynie leniwie, nie ma świateł ulicznych, tramwajów ani pociągów. Za hałas robią cykady, a woń kwiatów, których nazw nie jestem w stanie nawet spamiętać, zastępuje znajomy miejski swąd. Rolniczy tryb życia mieszkańców trwa w jakiejś zaskakującej symbiozie z odwiedzającymi wyspę turystami. Przelewające się masy ludzi o dziwo nie burzą wszem i wobec miłościwie panującej harmonii. Serce wyspy bije w stałym rytmie. Lekarzem szum oceanu,  a za środek antydepresyjny robi kolor traw. Jeżeli nie lubicie rzygać tęczą, stanowczo odradzam Wam to miejsce. 

O ile z łodzi wysiadamy w towarzystwie sporej gromadki współpasażerów, o tyle już chwilę później, jeżeli tylko chcemy możemy znaleźć się pośrodku upragnionego niczego. Skręcić w jedną z wielu nieodkrytych ścieżek, do których kierują tabliczki informacyjne lub podążyć tropem własnej intuicji i zgubić się wbrew panującemu porządkowi. Przy odrobinie szczęścia odnajdziecie się gdzieś pośród lasu paproci.
  
Bóg jeden wie, jak bardzo pozazdrościłam mieszkańcom perfekcji doboru miejsca na celebrowanie zwykłej codzienności. 

Przydomowe tajemnicze ogrody, soczyście zielone, ukwiecone ścieżki, chimeryczne morze, które, niczym kot przychodzi i odchodzi kiedy nabierze ochoty, kołyszące się na wietrze jachty i własne rzeczywistość tak obca od tego, w czym funkcjonuje przeciętny człowiek. Nawet się nie zorientujecie, kiedy zacznie Was drążyć pragnienie o spóźnieniu się  na powrotny rejs. 

Warto wpaść na główny placyk przy małym kościółku i skusić się na lody lub bretońskie ciasto. Przysiąść na ławce, albo w restauracyjnym ogródku i zaobserwować czym żyje wyspa.

Według mnie tak musi wyglądać szczęście.