Mont Saint Michel - mistyczny klasztor między Normandią a Bretanią.

Francja roku pańskiego 2016. Rzecz dzieje się w domu Franka, w małej miejscowości o nazwie, która ani trochę nie zabiega, aby zostać zapamiętaną. Frank to gospodarz czegoś, co kiedyś było atrakcyjną nieruchomością lecz teraz wymaga wyłącznie sprzątania, remontu i dezynfekcji. Spryciarz jednak nie wspomina o tym oferując wcale nie tanie noclegi na Airbnb. Jest miły, choć dziwny i chyba dlatego nawet nie muskam drażliwego tematu. Z czasem zrozumiem, że to typ człowieka, dla którego brud stanowi element wystroju wnętrz. W ramach pokuty nie zapalam światła i mnę się w pościeli, która wciąż pamięta dotyk ciała poprzedniego użytkownika.

Pokój sprawiający wrażenie niesprzątanego od pokoleń łamie wszelkie znane mi reguły gościnności. Zasady higieny przestają obowiązywać tuż po przekroczeniu progu. Za domowe pupile robią pajęczaki zamieszkujące domowe kąty i domagające się nadmiernej bliskości. Podłoga wyściełana dywanem z kurzu, obdrapane ściany, resztki żywych stworzeń i jedzenia w ostatniej fazie rozkładu każą przemyśleć każdy nadprogramowy ruch. W napięciu czekam na dopełnienie krajobrazu w postaci szczura. Najlepiej popijającego calvadosa z mojego kubka.

Za oknem wyją Plume( Pióro) i Noisette (Orzeszek) - dwa psy z rodzaju tych, które kochają całymi sobą, od ogona po koniuszek mokrego nosa. Sączę czerwone wino. dzięki niemu nie czuję w nozdrzach migrujących całymi rodzinami roztoczy. Z każdym kolejnym łykiem jest mi coraz bardziej wszystko jedno. Po suficie tańczą pajęczyny. Jeszcze jeden kieliszek i brud zdaje się zamieniać w mozaiki, a w moich żyłach coraz intensywniej rozlewa się zakurzone szczęście. Oddycham euforią. Jestem w Bretanii.

Dokładniej na granicy z Normandią. Linię graniczną wytyczają tu setki baranów tworzących uliczny korowód. Sznur aut czeka cierpliwie, aż zwierzęta skończą swój codzienny pochód. Na horyzoncie majaczy jeden z cudów świata - St. Michel - klasztor na wyspie, którego rytm życia wyznaczają przypływy i odpływy. Wzgórze tonie w błękicie. Nie sposób odróżnić, gdzie kończy się morze, a zaczyna niebo.

Mont Saint Michel (Wzgórze Św. Michała), którego początków należy szukać w 708 r., swoje powstanie zawdzięcza Św. Michałowi Archaniołowi. Objawił się on biskupowi Aubertovi z Avranches i zażądał wybudowania kaplicy na skale. Oporny biskup nie usłuchał apelu Archanioła, więc ten pojawił się jeszcze dwukrotnie. Przy trzeciej wizycie stracił cierpliwość do niepokornego księdza i przeszedł do czynów. Dotknął palcem głowy biskupa, czyniąc w niej trwałe wgłębienie. Podziałało. Niedługo potem Archanioł doczekał się świątyni.

Na dowód tego wydarzenia czaszka biskupa z pamiętnym otworem wciąż znajduje się w katedrze w Avranches.

Miejsce szybko stało się celem pielgrzymek przeobrażając się w ciągu wieków z niewielkiego Sanktuarium Archanioła w potężne 3 poziomowe opactwo z miasteczkiem u jego podnóża. Góra ma kształt piramidy, a na szczycie 78metrowej skały wznosi się Klasztor Merveille z kościołem z figurą Archanioła na dzwonnicy. Swego czasu mieściło się tu więzienie, teraz zabytkowy obiekt to chluba Francji.

Przez miasteczko wiedzie raptem jedna ulica Grand Rue, która dociera do stromych schodów sanktuarium. Wypełniają ją bary, drogie restauracje i sklepy, a od rana do wieczora tratują hordy turystów.

Wzgórze otaczają na tyle potężne mury obronne, że oparły się atakom Anglików w czasie wojny 100 letniej, czyniąc z wyspy twierdzę nie do zdobycia. Spacer po nich serwuje najpiękniejszą panoramę zarówno na miasteczko i klasztor, jak i na to, co poza murem.

 Mont St. Michel z lądem łączy jedynie grobla o długości 1800 metrów. W czasie odpływów tereny dookoła zamieniają się w mieniącą się złotym piaskiem pustynię i otwierają swoją przestrzeń dla śmiałków chętnych brodzić w otchłani morza, które na chwilę odeszło, ale zaraz wraca.

Pozwala to na dotarcie do widocznej z daleka wyspy Tombelaine. Aby się tam dostać warto zrzucić buty i dolną część odzienia, aby móc bez ponoszenia strat przedrzeć się przez grząskie błotniste fragmenty i utaplać niczym trzoda chlewna. Dalej do pokonania czeka na zmianę woda i suchy ląd.

Trzeba być jednak bardzo uważnym, stąpać rozważnie ( najlepiej śladami wycieczki z przewodnikiem) i nasłuchiwać ostrzeżeń ponieważ, kiedy morze wraca na miejsce nie zna litości. Poziom wody w czasie przypływu podnosi się o 12-14 metrów i zabiera wszystko co spotka na drodze.

Jest to jednak doświadczenie na tyle ciekawe, że mogłoby stanowić odrębną atrakcję. Widok na St. Michel z poziomu morza robi ogromne wrażenie. Krajobraz zmienia się z minuty na minutę, podobnie jak podłoże i dostarcza frajdy zarówno młodym, jak i tym, co swoje już mieli okazję zobaczyć. 

Od 1979 roku Mont St Michel znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO.

Dobrze wiedzieć

Koszt wstępu do sanktuarium: 9 euro/dorosły, 7 euro ulgowy, dziecko i młodzież do 18 roku życia - za darmo, obywatele Unii Europejskiej między 18 a 25 rokiem życia - za darmo, grupowy minimum 20 osób - 7euro/ 1os.

Do sanktuarium prowadzą długie, strome schody i to już na nich zaczyna się kolejka do kasy, która na szczęście idzie dość sprawnie.

Przed kasami ochroniarz kontroluje rozmiar bagażu. Nie wolno wchodzić z dużymi plecakami. Wymiary sprawdzane są przy użyciu kosza, takiego jak na lotniskach.  

Logistyka jest tu doskonale zorganizowana.  Parking zajmuje ogromny teren  - koszt około 12 euro/ dzień. Spod niego prawie nieprzerwanie kursują autobusy, które bezpłatnie dowożą turystów do samego Mont St. Michel. Bywają przepełnione, jednak podjeżdżają jeden po drugim, co zapewnia komfort i  ciągłość komunikacji.

Istnieje opcja płatnego przejazdu bryczką, jednak jest to już dłuższa wycieczka, a konie wyglądają na wyjątkowo nieszczęśliwe.