Rzuć wszystko i jedź pracować do Francji - część 2.

Nastała niedziela. We Francji dzień stagnacji, odpoczynku, zwolnionego tempa, chociaż w przypadku Francuzów nie do końca jest, co zwalniać. W moim słowniku ODC, czyli Oficjalny Dzień Cudów. Ledwo zdążyłam ziewnąć po przebudzeniu, a już się pojawiło. To uczucie, kiedy wiesz, że nie zamierzasz się rozpakowywać, ponieważ co prawda przyjechałeś wczoraj, ale zanosi się na to, że jutro wyjeżdżasz.

Pobudka wiązała się tylko z jednym - przypomnieniem sobie, że nasze problemy mnożą się jak króliki, odwrotnie proporcjonalnie do czasu, który pozostał nam na zaradzenie sytuacji. Wciąż nie mieliśmy transportu do pracy,  a poniedziałek już nas łapał za fraki. Jedyną uprzywilejowaną osobą była B. moja współlokatorka - przewidująca bestia, która z Polski zabrała własny pojazd na dwóch kółkach. Nasza trójka znajdowała się w dużo mniej komfortowej sytuacji.

Męska część ekipy nieszczęść rano wypuściła się w teren w nadziei, że po drodze dokona jakiegoś zmieniającego życie odkrycia i wychodzi na to, że Bóg musiał mieć akurat zmianę, ponieważ gdzieś w gąszczu ciasnych uliczek trafili na pchli targ, a na nim na używane rowery. I tu mogłabym postawić kropkę z oklepanym happy endem, jednak pamiętajmy, że to nie amerykańskie kino, a mężczyźni to nie wypadkowa troski i empatii. Panowie postanowili nie uwzględnić mnie w tym imponującym sukcesie, w związku z czym bez roweru zostałam tylko ja. Jak zwykle na szczycie piramidy szczęścia.

Jeżeli myślicie, że nie macie w życiu powodzenia to istnieje spore prawdopodobieństwo, że w słowniku porażek wasza największa klęska będzie pod tym samym hasłem, co mój najbardziej spektakularny sukces. Poważnie. Aż tak.

Nie zwlekając razem z B. ruszyłyśmy ich śladem. Przetrząsnęłyśmy każdy zakamarek miasta. Nie znalazłyśmy targu, roweru ani dodatkowych opcji, za to  późne popołudnie i majaczący na horyzoncie ironiczny uśmiechu przeznaczenia. Kilka godzin później zwątpienie zaczęło ćwiartować moją duszę. Nadzieja wyblakła na moich oczach. 

Wróciłam do pokoju, przytuliłam bagietkę  i zaczęłam akcję oswajania niewydarzonego losu. W mojej głowie ścierała się wizja powrotu do Polski i debetu na moi skomlącym o litość koncie z alternatywą ucieczki do Meksyku, gdzie pod wielkim słomianym Sombrero ukryłabym hańbę i kompromitację, licząc, że za kilka lat emocje wyblakną, równie skutecznie, co ludzka pamięć. Do tego czau mogłabym się zaszyć pod jakimś tajemniczym pseudonimem i popijać Tequile z plastikowego kubka.

Zaczęłam już dobierać okulary przeciwsłoneczne do kapelusza, kiedy rozdzwonił się telefon. To była B. z odpowiedzią na moje modły i szamańskie zaklęcia. Przeczesując okolicę na rowerze natrafiła na targ staroci w sąsiedniej miejscowości. I właśnie dzięki niej oraz pewnemu nieobliczalnemu Francuzowi, który postanowił zarobić na tym, co każdy normalny człowiek wyprowadziłby na śmietnik - miałam czym dojeżdżać do pracy.

Byłam tak szczęśliwa i wdzięczna, zwłaszcza, że dotransportowanie roweru, samemu siedząc już na jednym nie było najłatwiejszym zadaniem, że nie wdawałam się w zbędne szczegóły. Jednak widok mojego środka transportu uświadomił mi, że w tym wypadku jedyną dobrą wiadomością była jego cena. 20€ stargowane do 15-stu, choć sama wyceniłam go na 3 € - na zachętę. Ten rower wręcz prosił o cegłę i do rzeki. Kiedy na niego wsiadałam w głowie układałam testament.

Przerzutki nie tylko nie działały, lecz były nietykalne. Jeśli któraś obsunęła się choćby o milimetr to uruchamiało mechanizm nieszczęść - po kolei spadał łańcuch, a po nim ja. Nim to rozgryzłam zakładałam go chyba 150 000 razy. Zastanawiam się, czy nie wpisać tej umiejętności do CV.  Tylne koło wyznaczało własny rytm, przesuwając się od lewej do prawej, przymocowane do ramy głównie rdzą. Jeden pedał był obluzowany, więc postanowiłam używać go tylko w nagłych przypadkach, jak utrata drugiej nogi. Rower był tak skorodowany, jakby ostatnie 10 lat spoczywał na dnie morza.

Zalała mnie fala wdzięczności wymieszana ze strachem, rozpaczą i szczerym podziwem dla poprzedniego właściciela. Nie mogłam odmówić mu wyobraźni i żyłki do biznesu. Potem przyszło współczucie dla mnie samej.

Wraz z poniedziałkiem nastała chwila prawdy, a ja z pierwszym wyjazdem na ulicę stałam się główną bohaterką gry, która mogłaby nosić tytuł: "Jak zrobić mi z d... jesień średniowiecza" . Rozpoczął się festiwal życia i śmierci. Codziennie ginęłam przynajmniej 2 razy. Oklepanym scenariuszem stała się próba rozjechania mnie albo strącenia do rowu przez mijające tiry. Kierowcy aut osobowych byli jeszcze bardziej frywolni, więc któregoś dnia jakiś Pan prawie zdrapywał mnie z maski, po tym, jak wyjeżdżając z bocznej drogi zapomniało mu się zerknąć w lewo. 

Z czasem zaczęłam wierzyć, że mam więcej żyć, niż kot. Czekałam, aż zobaczy to ktoś jeszcze i ogłoszą mnie świętą, albo przynajmniej czarownicą.

Mój rower zrzucał łańcuch, niczym wściekły pies kaganiec i musiał być połączony z jakimś skomplikowanym systemem nawadniającym, ponieważ kiedy tylko dotykałam stopami pedałów, zaczynało zacinać deszczem. 

Padało, wiało i było tak zimno, że kiedy Polska pieściła oblicza 30 stopniowymi temperaturami, my w 6 stopniach próbowaliśmy przedrzeć się przez mokrą ścianę rezygnacji, lawirując między odmrożeniami, a amputacją palców u rąk. 

Smaczku dodawała moja kontuzja kostki, którą nabyłam, jeszcze w Niemczech, gdzie z takim impetem huknęłam w łazienkowe marmury, że zwielokrotniła objętość, doznania i kolorystykę. 20 km dziennie na rowerze nie wpływało na taką przypadłość leczniczo. W myślach robiłam sobie okłady z euro i wizualizowałam, jak topię mój jednoślad w Loarze. To dodawało mi siły do działania. 

Praca jak praca. Przemyślałam sprawę dogłębnie i stwierdziłam, że o ile nie każą mi przywdziać pasiaków i nie będą chłostać za każde niepokorne spojrzenie na Pana to zostaję i dam radę, choćbym miała łapać muchy chińskimi pałeczkami, a potem przyrządzać z nich nadzienie do francuskich crepes. I zostałam. Tak właśnie zrodziłam się florystką.

Celowo pomijam połowę historii z tego wyjazdu, ponieważ obawiam się, że " Potop" byłby przy tym wpisie ubogą broszurką, ale wierzcie mi, że działo się wiele.

Aby wrócić poruszyliśmy niebo i ziemię, ostatecznie jedyną sensowną opcją okazał się bla bla car. Mam wrażenie, że był on efektem kolejnej "cudownej" interwencji, ponieważ wyobraźcie sobie, że w tym regionie wyświetliła mi się zaledwie 1 propozycja przejazdu na dzień naszego powrotu do Polski za to od razu dużym busem, dla większej ilości osób, z obszernymi bagażami. Nikt mnie nie przekona, że takie rzeczy zdarzają się na co dzień. 

Nie zapominajmy jednak, że chodziło o nas, a to by było zbyt proste. Skończyło się na tym, że kierowca postanowił przesunąć wyjazd na dzień wcześniejszy, który dla nas był jeszcze pracującym. Zostaliśmy zmuszeni do skrócenia dnia pracy i walki o zmianę warunków umowy. Wojna trwała tydzień. Nie chcecie znać szczegółów, ale dziwię się, że nie pisali o tym w gazetach. 

Potem już tylko doba w wesołym autobusie, dwa potencjalne spojrzenia śmierci w oczy i znowu byłam w kraju, w którym rozumiałam, czy ktoś mnie obraża czy komplementuje. 

Jak ostatnio zdradziłam w rozmowie z osobą, która była świadkiem i uczestnikiem małego fragmentu farsy, zwanej potocznie moim życiem, opowiadam tylko wyselekcjonowane elementy tego co mi się masowo przytrafia. Gdybym zechciała odkryć przed Wami szczegóły, jestem pewna, że posądzilibyście mnie o uprawianie fantastyki i być może S. Lem miałby godnego następcę. Tymczasem mogę Was zapewnić, że Gwiezdne Wojny równie dobrze mogłyby robić za moją autobiografię.

Chwała Bogu za sprawny mechanizm samooszukiwania się, inaczej ten wyjazd nie byłby dla mnie taką wesołą anegdotką, jak Wam ją obecnie przedstawiam.

Ten rok, kiedy tylko wkroczył na arenę dziejów tytułowałam rokiem bez granic, zmian i moich małych wielkich dokonań.  Podjęłam decyzję, że chcę i mogę coś więcej, niż tylko fantazjować o własnym życiu Znudziły mnie marzenia, zapragnęłam ich realizacji. Podejmuję się rzeczy, przed którymi jeszcze chwilę temu uciekałabym w popłochu. Zamiast widzieć przeszkody, szukam rozwiązań.  Nie ma lepszego momentu na zmiany, niż dzisiaj. Tego się trzymam.

To co dla jednego jest małym krokiem, dla innych jest Everestem. Ale życie nie polega na porównywaniu się z innymi, co najwyżej ze sobą samym.

Tak łatwo przegapić siebie w morzu ludzkich spojrzeń i słów, podczas gdy nikt inny nie może wskazać nam właściwej drogi. Ja już wiem, że moja ścieżka biegnie na przełaj społecznemu uznaniu i nie kończy się tam, gdzie większość osób widzi cel. Lecz tylko ja mogę podjąć decyzję, co dalej. To ja wiem, co powoduje, że przyspiesza mi puls i co sprawia, że zamiera. Warto szukać własnego przepisu na szczęście, inaczej spełnienie zalegnie w szufladzie z wyświechtanymi sloganami, po które będziemy sięgać, kiedy znowu zabraknie nam powodu, aby twarz uzbroić w uśmiech.

Nie chowajmy własnych marzeń na rzecz pozornie bezpiecznej przystani wśród ludzi, którzy dbają o to, abyśmy nie mieli do nich wglądu. Czasami mam wrażenie, że wszystko już zostało powiedziane. Nieważne ile razy napotkasz górę, pójdziesz pod prąd i stoczysz walkę ze światem. Jeżeli to jest Twoja droga to będziesz wiedział, że trudności są elementem krajobrazu. Po drodze zbierzesz ekwipunek - siłę i odwagę i wypełnisz nimi swój los. Marzenia dają nadzieję, ale ich realizacja spokój i szczęście, jakich na próżno szukać na drogich kursach.

Nawet, jeżeli częściej, niż byś chciał czujesz, że cały świat sprzeniewierzył się przeciwko Tobie - próbuj dalej. Jeśli nie wyjdzie Ci 100 razy to nie powiedziane, że za 101-szym nie czai się powodzenie. Nawet jeżeli upadasz raz za razem to sukces wymazuje wszystkie porażki. Kiedy stoisz u upragnionego celu nie czujesz obdartych kolan, które tyle razy klękały. Nie czujesz całego ciężaru porażek, wylanych łez i bagażu trudności, które namnożyły się w plecaku doświadczeń. Zawadzasz głową o chmury. Jedno spełnione marzenie to więcej, niż wszystkie wcześniejsze niepowodzenia. Kiedy próbujesz możesz wiele stracić, ale nie próbując tracisz wszystko. Za to jeśli Ci się uda, już nic nie będzie takie samo.

I choć to wszystko trąci banałem to być może takie jest właśnie życie. Dlatego nie oglądaj się na innych. Bierz serce za przewodnika i zrób chociaż mały krok. Jeden wystarczy. 

P.S. Jeszcze zanim skończyłam posta, otrzymałam pismo, w  którym jestem wzywana do złożenia wyjaśnień na temat tego, dlaczego na czas podjęcia zatrudnienia nie wyrejestrowałam się z Urzędu Pracy. Ze spokojem odpowiadam - ja się nie tylko wyrejestrowałam, ale jeszcze obstawiłam zakład, że i tak otrzymam takie wezwanie. Witajcie w moim świecie. Z dedykacją dla wszystkich życiowych farciarzy.

Część 1 wpisu znajdziesz TUTAJ.