Dania - pierwsze wspomnienia z Jutlandii.

Dania od zawsze była w moim sercu studnią pragnień, po której hulał wiatr. Moja wiedza na jej temat była - ujmując rzecz eufemistycznie - dość uboga. Obejmowała trolle, Wikingów, dziką naturę, surowe krajobrazy i skandynawskie wnętrza. Głównie jednak oscylowała wokół świadomości na temat przepaści finansowej, która głęboko dzieliła realia polskie od duńskich. Tamtejsze koszty życia skutecznie zniechęcały mnie do studiowania celu, do którego mogło mnie przybliżyć jedynie niespodziewane odkrycie za domem dolaronośnych złóż ropy. 

 Rozsądek regularnie pacyfikował fikające koziołki serce, wysyłając mu raz za razem wiadomość, która zacieśniała na szyi żelazne okowy realiów. Na Danię miało mnie być stać dokładnie...nigdy, a w każdym razie nieprędko. Ale jak to w życiu bywa, los jest przewrotny, a niektóre założenia upadają równie szybko, co się rodzą. W tym wypadku - na moje wielkie szczęście. 

Oficjalnie Święta Wielkanocne 2016 r. zaliczam do najlepszych w całej już mojej ponad 30 letniej kadencji miłośnika świata. Pomimo, że ropy wciąż szukam to zasługą bliskich ludzi, którzy przyjęli pod swój dach, nakarmili i wypuścili w świat przestałam z lękiem spoglądać w stronę skandynawskich kierunków. Dziękuję Ci Rodzino! Dzięki Wam już nie odwracam wzroku. 

Dania, jako mało popularna destynacja wśród ludzi o przeciętnie zasobnych portfelach potrafi bardzo szybko i skutecznie zweryfikować, czy jesteś bogaty. Dobrze, jeżeli jest co weryfikować. U nas nie było. Mało pieniędzy mały kłopot. Nie ma dylematów w postaci zjeść czy nie. Po prostu nie jedliśmy:)

Kraj ten, z którym mam wrażenie ciężko nawet o konkretne skojarzenia, wciąż pozostaje owiany tajemnicą. Niby otwarty dla wszystkich, ale dostępny tylko dla wybranych, głównie napływowych pracowników i jednolitej etnicznie garstki turystów, w postaci Niemców. My Polacy niestety nie należymy do tych szczęściarzy, którzy obierają kraje skandynawskie za cel wakacji. Chyba, ze akurat mamy nadmiar gotówki i lubimy okazyjne oferty lunchu za 70 czy 90 zł. 

Jadąc tam z określonym zasobem informacji nie mogłam spodziewać się wiele. Oczekiwałam morza i tego, że kierując kroki do swojego osobistego El Dorado, skończę na jeden z 2 możliwych sposobów - rozczarowana lub zaczarowana. Nie przewidziałam tylko skali potencjalnego efektu.

Z Danią zbliżyłyśmy się od razu. Nie potrzebowałyśmy nawet Bruderschafta. Byłyśmy, niczym dobre znajome. Ja obdarzyłam ją atencją, ona przyjęła mnie z otwartymi ramionami. Gościnna, spokojna, intrygująca, przykuwała uwagę w nienachalny sposób. Swoją milczącą obecnością zjednywała przestworza mojej introwertycznej natury. Polubiłyśmy się bardzo. Jednak wróciłam i teraz od nowa uczymy się istnieć bez siebie.  

Dania to poniekąd taka zmaterializowana poezja. Tam wszystko staje się wierszem. Wrzosowiska, klify, dzikie fale i ruchome wydmy.  Ale dość tego gadania. W następnym poście już konkretne miejsca, informacje, które przydadzą się podróżującym do Jutlandii. Ale dzisiaj serwuję na nieco uciech dla wrażliwej strony Waszej osobowości.