Burano - kolorowy zawrót głowy na Lagunie Weneckiej.

Kiedy w październiku obmyślaliśmy trasę wyjazdu do Wenecji Euganejskiej, sprawcą zamieszania było Burano. Wiedziałam o nim wówczas tyle, że od czasu kiedy ujrzałam je na przypadkowej fotografii, bezczelnie kradnie mi sny i nieustannie domaga się atencji. Okazuje się, że o ile sama mam znikomy wpływ na swoje życie, o tyle bez problemu potrafi nim zawładnąć przypadkowe zdjęcie. Tak w moim sercu zrodziło się marzenie o Burano. Marzenie, którego realizacja stała się koniecznością. Dla mojego świętego spokoju. 

Nie wiem, co cieszy bardziej od spełnionego marzenia. Może tylko oczekiwanie na jego spełnienie lub kiedy miejsce, do którego wyruszamy, nie tylko dogania nasze oczekiwania, ale je przerasta. Jeśli poczujecie coś podobnego, przybijcie piątkę - jesteście u celu.

Na Burano zachorowałam intensywnie i nieuleczalnie, kiedy jeszcze nie wiedziałam gdzie go do końca szukać. Z każdym okruchem wiedzy było już tylko gorzej. Zamajaczyło mi w oczach czerwienią, zielenią i żółcią. I nie było już innego lekarstwa, jak pojechać, odwiedzić, poddać się tej terapii.

Burano to mała wysepka na Lagunie Weneckiej, którą od Wenecji dzieli zaledwie 7 - 9 km ( różne źródła różnie podają). Ten dystans codziennie wielokrotnie pokonują vaporetto - tramwaje wodne, które transportują turystów z Wenecji i okolic na kolejną porcję zachwytów i magii, zamkniętej na małym, aczkolwiek chłonnym w uroki obszarze. Szczegółów szukajcie na stronie ACTV.

Mimo nieznacznej odległości, wiedza o Burano nie idzie w parze z popularnością Wenecji. Nie, żeby Burano nie było oblegane. Jest i to bardzo. Jednak w stosunku do ilości turystów, którzy odwiedzają Wenecję, wielu z nich nadal nie ma pojęcia, że tuż obok czai się inny, jeszcze bardziej miniaturowy świat, wymalowany we wszystkie kolory tęczy. 

Doświadczyłam tego na sobie, będąc w tej okolicy po raz pierwszy, kiedy to rozpłynęłam się w błogiej niewiedzy, zupełnie nie przewidując, że koniec Wenecji to wcale nie koniec świata. Na szczęście otrzymałam drugą szansę. Nie każdemu będzie dane, więc nie popełnijcie tego błędu.

Rejs z Wenecji do Burano trwa około 45minut. Po drodze mija się jeszcze 2 inne wyspy - Murano ( ta od słynnego szkła) i Torcello ( od słynnego nie wiadomo czego). Ponieważ mieszkaliśmy w Caorle i szczęśliwie dysponowaliśmy autem, a ja nie należę do fanów podróży drogą morską, postanowiliśmy skrócić rejs do minimum i wyruszyć z ostatniego przystanku z Treporti. Zostawiając auto boskiej opatrzności pod kościołem w centrum Cavallino -Treporti udało nam się nie tylko skrócić drogę, ale jeszcze zaparkować za darmo, co we włoskich okolicznościach przyrody było dla nas wydarzeniem miesiąca. 

Od przystani, z której mniej więcej, co godzinę odpływały stateczki na Burano, dzielił nas około 20 minutowy spacer. Jeżeli tak, jak my nie macie czym szastać i liczy się dla Was każde zaoszczędzone euro to jest to doskonała opcja na darmowy parking. Tym bardziej, że w sezonie nawet płatne postoje nie gwarantują miejsca i można się tak kręcić w nieskończoność. 

Bilety na rejs nabywa się w tamtejszej kawiarni. Koszt to 7,5 euro/os w 1 stronę. I choć to deczko za dużo, jak na 25 minut drogi to uparcie trzymam się myśli, że marzenia nie mają ceny. Od powrotu nie daje mi jednak spokoju fakt, że zarówno w 1 jak i 2 stronę nikt tych biletów nie kontrolował. Jakie jest prawdopodobieństwo wpadki, płynąc zajcem, tego nie wiem. Ale to tylko hipotetyczne rozważania, niczego nie sugeruję. Ot, luźna dygresja:)

Widok wyspy, niczym w tanich romansidłach już z daleka przyprawia o szybsze bicie serca.  W oddali majaczy zarys charakterystycznych zabudowań i XVI krzywa wieża, która dzięki swoim 54 metrom bezkonkurencyjnie dominuje w krajobrazie. Szaleństwo kolorów udziela się zaraz po postawieniu stopy na lądzie i trwa w najlepsze, nie odpuszczając nawet w najciaśniejszym zaułku.

Wysepka słynie z ręcznej produkcji koronek, które można podziwiać w tamtejszym muzeum oraz z zasadniczego podejścia do strony estetycznej. Kolor każdego domu jest skrzętnie przemyślaną strategią i podobno jakiekolwiek próby jego przemalowania wymagają zgody władz.

Nasz pobyt w okresie jesieni okazał się zbawieniem od tłumów. Nazbyt bliskie spotkania z hordami turystów to dla mnie wyzwanie, którego nie ukoiłaby nawet cała paleta barw. Nie wyobrażam sobie tłoku, jaki musi tam panować w miesiącach letnich. Chociaż biorąc pod uwagę niedawną utratę zdjęć z podróży, jest spora szansa, że się rychło przekonam.

Są miejsca, na które zwyczajnie wypada zasłużyć. Na ich kojącą obecność i terapeutyczne właściwości. Nie można być wszędzie. Ale gdzieś chce się być kosztem wszystkiego. Gdyby zostawić świat za sobą, uciec i znowu się odnaleźć to najlepiej tam, gdzie życie upływa w kolorze. A o to, aż się prosi Burano. 

Ten maleńki wycinek świata to woda, niebo i świat w kolorach kredek. Przed przyjazdem towarzyszyła mi lekka obawa, że będzie to jedno z tych przereklamowanych miasteczek, które opuszczę rozczarowana swoją naiwnością, ale gdzie tam. Misja zakończona. Pięknie było, a ja znowu śpię spokojnie.