Kryštofovo Údolí - Czechy, Góry Łużyckie i Ještěd na weekend.

Przychodzą takie dni, kiedy nakrycie głowy kołdrą wydaje się jedyną sensowną opcją. Właśnie to, albo zmiana krajobrazu za oknem, który prezentuje jedynie nazbyt blisko usytuowanych sąsiadów. A gdyby tak złamać reguły i negocjować dostępne opcje? Przehandlować trochę trudnych momentów za odrobinę magii. Nie czekać na to co przyniesie kolejny dzień, ale samemu nadać kierunek biegowi wydarzeń. 

Czasami po prostu chce się porzucić własne życie i stać na chwilę kimś innym. Ukryć przed światem, obrać inny kierunek, skręcić w przeciwną stronę. Pożyć, jak Niemiec, Czech, a jeszcze lepiej Holender w Czechach.  Nie trzeba jechać daleko i na długo, aby zgubić życiową zawieruchę i odnaleźć tęczę, która przypomina, że po burzy zawsze wychodzi słońce.  

Nie zwlekaj, zrób to.

A masz szansę trafić do miejsc, o jakich nie śniłeś.

Nasz weekend zapowiadał się zwyczajnie miło. 

2 noclegi w Kryštofovo Údolí (Krzysztofowa Dolina),  małej wiosce w Czechach,  kilka km na wschód od Liberca,  na tyle blisko Niemiec, aby zbierać śmietankę po obu stronach granicy i na tyle daleko od Polski, aby zaszyć się przed zbyt mocno wyświechtaną codziennością.

W nakreślonym w głowie na szybko planie Góry Łużyckie, relaks i skrajnie czyste powietrze, które pragnęliśmy zachłannie zasysać, aż poczujemy pierwsze symptomy upojenia. A wszystko to, w idealnych proporcjach całodniowej aktywności zakończonej nad talerzem knedli. 

Do Czech dotarliśmy w ciemny piątkowy wieczór, więc jeszcze nie drasnęliśmy wizji tego, co powita nas następnego dnia. Rano odsłoniliśmy zasłony w niewielkim okienku naszej drewnianej, skrzypiącej chaty i przeraziliśmy się, że nie damy rady strawić tyle piękna na raz. W powietrzu unosił się zapach palonego drewna, a za oknem rozgrywał spektakl słońce-niebo-przyroda. W takim miejscu musiał mieszkać Bóg, a już z pewnością ktoś bardzo szczęśliwy. I mieszkał, ale zupełnie nie ten, kogo się spodziewaliśmy.

Pensjonat "Rokytka"  mieszczący się w budynku dawnej piekarni i nazwany tak na cześć wioskowej rzeczki, okazał się własnością małżeństwa Holendrów. Cała czeska melancholia odpłynęła wraz z pierwszym uśmiechem i entuzjazmem naszego gospodarza. Niespodziewanie z hrabalowskiej zbyt głośnej samotności teleportowaliśmy się do krainy wiatraków i drewnianych chodaków. Uśmiech sam rozgościł się na ustach. 

Oferta pensjonatu to doskonale przemyślana strategia, która wychodzi na przeciw oczekiwaniom gości. Od wyżywienia na miejscu, przez zestawy lunchowe na drogę, sklepik z pamiątkami hand made, po wypożyczalnię rowerów i gorącą kąpiel w drewnianej balii pod gołym niebem.

W takim otoczeniu nad wyraz dobrze szło nam zapominanie, gdzie się aktualnie znajdujemy. Na szczęście są jeszcze tradycyjne czeskie gospody, gdzie nafochana obsługa, potrafi nawet największego wojownika entuzjazmu sprowadzić do parteru. Inaczej woda sodowa gwarantowana.

Kristofovo Udoli potraktowało nas bronią najcięższego kalibru. Marzyliśmy o ucieczce z miasta, ale nie spodziewaliśmy się, że trafimy do miejsca na miarę Doliny Muminków. Wędrowaliśmy pośród drewnianych, zrębowych chat, z których każda wyglądała jak osobliwe dzieło sztuki, łąki i pola malowały tło, spokój kroił umysł na kawałki, a wraz ze słońcem życie wlewało się do każdej komórki ciała. Powrócił nam właściwy puls.

Nasze płuca zaczęły na nowo pracować, niczym organizm narkomana po detoksie. 

Chciałam oddychać na zapas, zabrać tą rzeczywistość do siebie, wtłoczyć ją do krwiobiegu. Życie w mieście przypomina pozostawanie na ciągłym haju, zagwarantowanym przez wyziewy tego i owego. We Wrocławiu wdech i wydech to walka o życie, tutaj to życiodajna energia, która ładuje nasze zasoby mocy.

Wioska ma swoje atrakcje, do których nie wiedzieć dlaczego, oficjalnie nie należą kubeczki powieszone na płotach. Jest za to chwalebny pomnik sikającego psa, zegar z 22 figurami artysty rzeźbiarza Václava Plechatego, Muzeum Jasełek ( o tej porze roku wystawionych pod gołym niebem), potężny wiadukt kolejowy czy kościół Św. Krzysztofa z końca XVII w. Jest także Dworzec Kolejowy, z którego można wyruszyć pociągiem do Liberca. Znajduje się tu wiele pensjonatów i kilka czeskich gospód.


Uświadomiłam sobie, że nie widzieliśmy w wiosce żadnego sklepu, a autobusy kursują tam zaledwie 2 razy w ciągu dnia. Najwidoczniej takie miejsca opuszcza się tylko w nagłych przypadkach. Po co  pragnąć więcej mając wszystko. 

W naszym wypadku wioska sprawdziła się doskonale, jako baza wypadowa w okoliczne góry. Blisko stąd na podbój szczytów. 45 min jazdy i już byliśmy na granicy czesko-niemieckiej gotowi zdobywać Łuż. Decydując się na jazdę w przeciwną stronę 30min drogi autem dzieliło nas od Ještěd (Jeszczed) - najwyższego szczytu grzbietu Jeszczedzkiego. 

Schodziliśmy się za wszystkie czasy, oderwani od betonowego świata, wróciliśmy do korzeni i  nakarmiliśmy zmysły przyrodą, ale o tym w następnym poście. 

Nie wiem tylko, czy w takim miejscu należy szukać czegoś innego. To nie jest przystanek do celu, ono samo w sobie jest celem. Może znacie to uczucie, ale są miejsca, gdzie atrakcją jest wszystko, pomimo, że tradycyjnie pojmowanych atrakcji jest, jak na lekarstwo.