Santana, maderskie domki i sekretny rezerwat .

Każdy kto przybywa na Maderę może być pewien, że usłyszy o Santanie. Zostanie osaczony wizerunkiem  Casinhas de Santana- barwnych domków pod strzechą, o trójkątnym kształcie, które momentalnie zapadają w pamięć jako symbol wyspy, detronizując pozostałych kandydatów do tego zacnego tytułu. Kolorowe chatki skutecznie budzą uśpione dziecko w skostniałych dojrzałością duszach i motywują do przejechania długiej trasy tylko po to, aby stanąć u ich drzwi.

Kiedy się tam nareszcie zjawicie, zachłanne oczy nasycicie urokiem chałupek,  aparat zmęczycie nadmiarem bliźniaczych fotografii, a radosna starowinka w chuście żwawo zaprosi Was w swoje progi, aby w rezultacie rozpłakać się rzewnie i wyciągnąć pomarszczoną dłoń po brzęczące w waszych kieszeniach drobniaki, pochopnie pomyślicie, że zobaczyliście już wszystko. To oznacza, że nadeszła godzina próby. Miejcie świadomość, że w tym miejscu nic się nie kończy, że to dopiero nieoczekiwany początek.

To właśnie tutaj poddają testowi Waszą podróżniczą intuicję, niegasnące pragnienie eksploracji i nieokiełznaną ciekawość świata. Zaufajcie sobie i wyruszcie na przeciw nieznanemu. Podążajcie w stronę morza, gdzie stacjonuje niepozorna kolejka linowa. Działa jakby od niechcenia, pozbawiona nachalnej reklamy, nierzucająca się w oczy, nieoblegana, samotna. Za 3 euro od osoby( 5 euro w 2 strony) zabierze Was do niesamowitego świata. Tego samego, do którego kilka kroków dalej prowadzi zupełnie niewidoczna, kręta i stroma ścieżka, z widokiem na wodospad. Droga dzika i niepokorna, strzeżona przez ciekawskie kozy i wymagające warunki. 

Po około 30 minutach pieszej wędrówki lub kilku minutach zjazdu kolejką, powita Was kraina niczym żywcem przeniesiona z książki o przygodach Robinsona Cruzoe.  To Rezerwat Biosfery stworzony w ramach programu Człowiek i Biosfera - promujący ochronę środowiska i harmonijną relację pomiędzy człowiekiem, a przyrodą. 

Pośród fascynujących pól uprawnych, u stóp wodospadów, na samotnym i odseparowanym od świata wybrzeżu,  mieszka tylko szum wody i spokój bananowców. Tworzą rzeczywistość o atmosferze snu, wyrwany z wszelkich schematów. Tam w dole, wszechobecną głuszę przerywają jedynie fale rozbijające się o brzeg. Towarzyszy im  obezwładniający spokój połączony z wyzwalającą obecnością nieskażonej przyrody. Z obszarem zaznajomi Was specjalnie oznaczona trasa, bez ingerencji człowieka pokonacie ją punkt po punkcie.

Latem działa tam centrum edukacji oraz sklep z pamiątkami, jednak zimą miejsce robi wrażenie opuszczonego, dziewiczego i niedostępnego. Emanuje wówczas wyjątkową aurą.

Wyruszając do Santany i stając w obliczu trójkątnych chatek nie zapominajcie, że istnieje tam coś więcej. Miejsce tak istotne w obliczu niszczącego wpływu człowieka na ekosystem. Błądźcie, szukajcie, bądźcie odkrywcami. 

Do Santany  z Funchalu dojedziecie autobusami nr 103 i 138. Podróż trwa około 1,5h, jednak nie jest to ostatni przystanek na trasie. Skansen domków znajduje się w centrum, ale autentycznego charakteru szukajcie w głębi wioski. Tam wciąż stoją te prawdziwe, użytkowane chaty zamieszkiwane przez ludzi. Jak to w takich miejscach bywa wielu zwietrzyło w tym interes i czatuje na niczego nie spodziewających się przyjezdnych, zapraszając ich do środka, a w następstwie domagając się gratyfikacji finansowej. 

My skorzystaliśmy kierowani ciekawością, jednak jest to sytuacja mało komfortowa i warto mieć świadomość, z czym być może przyjdzie się zmierzyć. Dzięki temu można z wyprzedzeniem zadecydować czy godzimy się na tego rodzaju chytrą zagrywkę. Wciąż skutecznie zaskakują mnie oscarowe role zdolnych staruszek, które w ciągu minuty potrafią zaprezentować całą gamę nastrojów od euforii po czarną rozpacz i ciskanie piorunami, z dopiero co roześmianych oczu. Ot natura świata i ludzi, niepojęta i dlatego tak fascynująca. Jak sama Santana. Znacie to miejsce?