Wekend w Berlinie - dzień pierwszy.

Do Berlina jakoś długo było nam nie po drodze. Najwidoczniej historyczne zaszłości między naszymi narodami wciąż zbierają żniwo. Aż Polski Bus otworzył połączenia z Wrocławia i wszystkie zatargi poszły w zapomnienie;) Teraz w 4,5h możemy przenieść się do kraju ładu i porządku.  

Pomysł berlińskiego weekendu pojawił się w mojej głowie kilka dni przed wyjazdem, nie zważając zupełnie na to, że dokonaliśmy wcześniej rezerwacji na pobyt w Czechach. A tak, tam też chciałam jechać, ale górę wzięła świadomość, że w Berlinie jeszcze nie byłam w przeciwieństwie do naszego docelowego miejsca u czeskich sąsiadów. Zapragnęłam zatem nieodkrytych lądów do eksploracji i dokonałam tego.
Weekend walentynkowy przedłużony o piątek, jak każdy inny nadał się idealnie. Wybraliśmy czwartkowe połączenie Wrocław 19.05 - Berlin 23.30 i powrót w niedzielę Berlin 12.05 - Wrocław 16.30.

Wydało się to najlogiczniejsze, aby w czwartek nie musieć brać wolnego w pracy, zyskać cały piątek i sobotę, a w niedzielę po wymeldowaniu nie musieć snuć się z walizką tylko od razu wyruszyć do domu. Z góry zaznaczam, że polecam wysiadać na Dworcu ZOB, który znajduje się blisko centrum, a co przed naszym wyjazdem wymagało rozstrzygnięcia przez wujka google .
2 dni w Berlinie to wg mnie minimum jakie można poświęcić na to miasto, o ile nie zamierza się odpoczywać,  nie robi się za długich przystanków, ani przerw na jedzenie czy zbędną toaletę. Najlepiej jak się nic nie robi tylko chodzi i zwiedza. Nam udało się w ten sposób przekroczyć krytyczny moment, kiedy serce rwie się w drogę, ale nogi bojkotują ten plan i nie uruchamiają się pomimo próśb i gróźb, a organizm uznaje, że permanentny głód to naturalny stan rzeczy.

Jako dowód na to, że Berlin jest fajny przytoczę fakt iż cały pobyt zapowiadał się mało kolorowo ponieważ  moja druga połowa jechała z mocno odwrotnym nastawieniem, w porównaniu z moją uradowaną każdym wyjściem z domu osobą. Z grubsza biedak nie miał wyjścia jeżeli nie chciał całymi dniami słuchać mojego biadolenia. Zapowiadało się więc, że będziemy snuć się 2 długie dni, a na każdym kroku będę słyszała: "a nie mówiłem, że tu jest beznadziejnie".

Wszystko odczarowała noc naszego przyjazdu, chociaż wiele wskazywało na to, że będzie to ostatni gwóźdź do trumny. Kiedy dojechaliśmy do Berlina było już przed północą. Znaleźliśmy właściwy autobus mający nas podwieźć w pobliże hotelu, z ulgą udaliśmy się do kierowcy w celu zakupienia biletów, a tutaj niespodzianka. Kierowca nie miał wydać z banknotu o większym nominale i musieliśmy wysiąść z pojazdu. Mamrocząc pod nosem, obróciliśmy się na pięcie i już nas nie było. Postanowiliśmy iść pieszo do momentu, aż gdzieś dojdziemy, chociaż do miejsca gdzie mogą nam rozmienić pieniądze na bilet. Niestety mina mojego współtowarzysza była wystarczająco wymowna. Uratowały mnie tylko mocne nerwy. I wówczas stała się rzecz piękna. Ten sam kierowca, który jeszcze chwilę czekał na przystanku, mijając nas, zatrzymał się  i zaprosił nas do środka bez biletu. Niemiec! Nagle ten naród bardzo zyskał w naszych oczach. 

Po tym miłym akcencie jeszcze milszą niespodzianką okazał się hotel, w którym recepcjonista mówił po polsku. Był on Ukraińcem, który wiele lat temu wyemigrował z kraju i mogliśmy sobie uciąć mała pogawędkę po rosyjsko-ukraińsko-polsku. Opowiedział nam nawet jak Bułgarzy wyrwali w hotelu telewizor ze ściany, chcąc go ukraść. Wierzcie mi czułam się jak w domu, ani krzty niemieckości w Niemczech. W ten oto sposób mój mężczyzna został kupiony przez Berlin.

Hotel Castell okazał się kapitalnie położony w przepięknej handlowej i bogatej dzielnicy Charlottenburg przy popularnej ulicy Kurfürstendamm powszechnie zwanej Ku'damm. Zajmował całą kamienicę i dysponował dużymi, przestronnymi pokojami. W swoim mieliśmy umywalkę i prysznic,  toaleta była na zewnątrz, ale miałam wrażenie, że jest tylko dla nas. Nigdy nikogo tam nie spotkałam, pomimo że kilkakrotnie słyszeliśmy na korytarzu głos innych hotelowych gości. W pokoju było niewiarygodnie cicho, nie dochodziły żadne hałasy z ulicy, ani sąsiednich pokoi i spaliśmy jak niemowlaki  Wystrój skromny, stare meble, ale spokój, czysto, codziennie sprzątane, osobne wejście, nie przez recepcję, urocza kamienica i pokój z dużym balkonem i widokiem na ulicę, a nawet na sklep Prady. Nam te warunki odpowiadały bardzo. Tym bardziej, że cena była bardzo przystępna  3 noce za niecałe 450zł.

Przyjeżdżając na krótko warto nadwyrężyć budżet w miarę możliwości i poszukać noclegu blisko centrum. Może i sieć połączeń komunikacyjnych jest w Berlinie doskonale rozwinięta, ale wg mnie kursowanie metrem czy autobusem tam i z powrotem to jednak strata czasu i pieniędzy swoją drogą również.
Bilet na metro i inne środki komunikacji  w określonych strefach A, B na najkrótszej trasie czyli do 3 stacji to koszt 1,5 euro na osobę. Adekwatnie im dalej tym drożej. Bilet dwugodzinny w jedną stronę,( nie można bowiem na niego wracać) wynosi 2,60 euro dla jednej osoby. Całodniowy bilet wynosi 6,70. Automaty przyjmują monety i ewentualnie banknoty 5 i 10 euro więc większymi nominałami można co najwyżej rozpalić ognisko. Ale dla radosnej przeciwwagi dla polskiego metra, Niemcy liczą na ludzką uczciwość, a więc nie ma żadnych bramek czy ochroniarzy przy wejściu. Ot taka pełna zaufania atmosfera przepełniona wiarą w to, że ludzie są jednak dobrzy;)

My metrem jechaliśmy raptem 3 razy i to głównie z braku wystarczającej ilości czasu, a w końcu i fizycznej niedomogi, bo ileż można chodzić o serze i wodzie?

Nasz pierwszy dzień zaczęliśmy od dojazdu metrem na stację Warschauer Strasse ( miły polski akcent) od której rzut beretem znajduje się słynny Mur Berliński. 

Za datę upadku uznaje się 9/10 listopada 1989, a więc w tym roku będzie jego 25lecie. 

Piękny, kolorowy i gdyby nie pewne motywy to człowiek mógłby zapomnieć na co i dlaczego patrzy. Wymalowany i upstrzony przez artystów budzi wyłącznie uśmiech, więc ma się wrażenie, że to takie Cartoon Network. 

Do czasu, aż dotrze się do podobizny całujących się Breżniewa i Honeckera gdzie pojawia się nieprzyjemne uczucie, że ktoś niechcący przełączył kreskówki na niewybredne porno. Wówczas pozostaje sobie zrobić pamiątkowe zdjęcie, stłumić emocje i kontynuować spacer wzdłuż muru.

Kiedy już nasyciliśmy oczy symbolem Berlina, podążyliśmy w stronę placu Aleksanderplatz w dzielnicy Mitte. To miejsce strategiczne, ponieważ w znajdujących się tam galeriach handlowych można skorzystać z bezpłatnych toalet:) 

 Podziwiając widoczną z wielu punktów Fernsehturn -  Wieżę Telewizyjną z bliskiej odległości, ale bez wjazdu na górę, oszczędziliśmy na dwoje kilkadziesiąt euro (choć podobno warto zainwestować), obejrzeliśmy piękną fontannę Neptuna i wyruszyliśmy na Wyspę Muzeów na rzece Sprewa i do przepięknej Berlińskiej Katedry oraz usytuowanego obok Starego Muzeum. 

To trzeba zobaczyć. Załapaliśmy się akurat na zachód słońca więc widok powalał. Pozwoliliśmy sobie zatem na szczyptę szaleństwa i przycupnęliśmy na ławce posilając się pomarańczą. Jedną, żeby była jasność, że nie byliśmy ani zbyt rozrzutni ani nie zmarnowaliśmy nadmiernie czasu.

Dlatego też jakieś 10 minut później byliśmy już gotowi zmierzać w stronę Bramy Brandenburskiej - symbolu Zjednoczonych Niemiec, mijając po drodze masę muzeów w tym też te bardziej współczesne, jak muzeum mercedesa, berlińskie czy figur woskowych. Pod Bramą B. trwała akurat jakaś feta, więc główna ulica była zamknięta dla ruchu ulicznego, a tłum z jednej strony przesłaniał nieco widok. 

Po krótkim oglądzie zanurkowaliśmy w krótką parkową alejkę,  która prowadziła wprost do Reichstagu - słynnego Niemieckiego Parlamentu okupowanego przez turystów ze względu na bezpłatny wstęp. My jednak nie mieliśmy już nawet siły udawać, że chcemy go zwiedzać, widząc jego ogromny gmach. Czekała nas jeszcze droga na Plac Poczdamski i w tym momencie chciałam mieć ją już za sobą. 

Potsdamer Platz robił wrażenie futurystycznego, przeszklonego i wypełnionego kolorami świata. Dominowały tam spektakularne wieżowce ze szkła, gra światła i ciężko było nie odnieść wrażenia, że trwa właśnie noc Sylwestrowa. 

Jakie było moje zdziwienie, kiedy na telebimie ujrzałam relację na żywo z Międzynarodowego Festiwalu Filmowego czyli Berlinale. Nie mieliśmy pojęcia, że się właśnie odbywa, jednak już chwilę później ciężko było tego nie zauważyć. 

Wszędzie królował charakterystyczny motyw czerwonego niedźwiadka. W centrum handlowym Arkaden sprzedawano pamiątki z festiwalu, jak i bilety na seanse filmowe. Oj poszłoby się, gdyby miało się za co. Wygrała jednak obiado-kolacja w jakimś tureckim przybytku. I muszę stwierdzić, że smakowała wspaniale.

Z Postdamer Platz podążając w stronę Filharmonii Berlińskiej (wg mnie okropnej, ale to moje skromne zdanie), dotarliśmy do ulicy ambasad, o której piszę tylko i wyłącznie dlatego, że mieliśmy tam zaskakujące i bliskie spotkanie z lisem, który przeparadował jakiś metr od nas. Truchtał przez ulicę rozleniwiony i niewzruszony przechodniami, po czym czmychnął na teren Ambasady Austrii. Dla mnie to oczywiście wydarzenie nie mniej ważne, niż sam wyjazd do Berlina, więc sami rozumiecie. Wywołany tym zachwyt spowodował, że dalszy spacer  był w dużej mierze okraszony moim szczebiotaniem i tysiącem tych samych pytań, w skrócie: ALE WIDZIAŁEŚ TEGO LISA POD AMBASADĄ?! 

Żadna odpowiedź jednak nie powodowała opadu moich emocji, więc pytanie ponawiałam do upadłego, aż dotarliśmy do Zoo i zniszczonego Kościoła Pamięci Cesarza Wilhelma ze sterczącym kikutem wieży. Smutny obrazek budowli, której najwyższa wieża za czasów świetności miała aż 113m i była podobno najwyższa w mieście, a która została prawie doszczętnie zniszczona w czasie II wojny światowej. Teraz stoi, straszy, przypomina i daje do myślenia o sensie wojny.

Kościół stoi akurat przy ulicy Kurfürstendamm, najsłynniejszej handlowej ulicy Berlina Zachodniego, przy której jak wspominałam właściwie mieszkaliśmy. Obeszliśmy ją podziwiając bogactwo i przepych, jaki nie mieści mi się nawet w głowie. Ceny po kilkaset euro za podkoszulek i butiki kultowych projektantów, które w środku wyglądały jak galerie, a do których pewnie nigdy nie wejdę, podobnie jak ekskluzywne restauracje, w których nie zjem. 

Jeszcze rzut okiem na sklep Prady i już byłam gotowa w pokorze wracać do codzienności złożonej z ryżu z cebulą i dyskontowych cen. Ale zaraz zaraz. To dopiero początek pobytu. Przygoda jeszcze się nie skończyła, a nawet na dobre nie zaczęła. O kolejnym dniu, pełnym wyzwań dla obolałych nóg przeczytacie tutaj.