Klify Dingli i 365 powodów do świętowania na Malcie.

Przy okazji pobytu na Malcie jednym z naszych obowiązkowych punktów odwiedzin były imponujące Klify Dingli. Ich wysokość sięga około 250m i roztacza się z nich wyjątkowy widok, w tym na majaczącą w oddali wysepkę o wdzięcznej nazwie Fifla.

Aby się tam dostać dojechaliśmy autobusem do miejscowości o tej samej nazwie Dingli i stamtąd pieszo podążyliśmy dalej. Zanim to nastąpiło pospacerowaliśmy jeszcze po okolicy. Całe miasteczko czy też wieś przystrojone było na obchody święta patrona tutejszego kościoła, których na Malcie jest od groma. W czasie naszego 2 tygodniowego pobytu podziwialiśmy kolorowe girlandy i figury świętych chyba w każdej z odwiedzonych miejscowości. 

Powodów do zabawy im nie brakuje biorąc pod uwagę, że na Malcie jest tyle kościołów ile dni w roku, każda świątynia ma swojego patrona, zaś każdy patron swoje święto. A, że to kraj bardzo katolicki to nie ma możliwości zlekceważenia tak zacnych obrządków, dzięki czemu obchodząc tylko święta patronów Maltańczycy mają już 365 pobudek do celebracji.

Miejscowości wyglądają wówczas jak wesołe miasteczka tyle, że po bożemu. Nie spotkałam bardziej kolorowego świata, niż maltański. Ta wyspa jest, jak jedna wielka ilustracja. Uwielbiam ją praktycznie za wszystko. A klify czy barwne święta to zaledwie jedne z motywów tej miłości .

Los chciał, że dotarliśmy tam w samo południe, a temperatura wynosiła wówczas coś około 35 stopni, może więcej. Nie wróżyło to najlepiej.

Droga wzdłuż klifów wiodła w pełnym słońcu, cienia było tam równie dużo co na pustyni, a zabranej wody przy palącym nas pragnieniu wystarczyło na jakieś 10 minut. Wędrówka po klifach szybko przybrała nieoczekiwany obrót i niewiele brakowało aby skończyła się udarem.

Co prawda na samym początku drogi spotkaliśmy furgonetkę z owocami i wodą, ale nie spodziewaliśmy się, że to będzie pierwsza i ostatnia możliwość nabycia czegokolwiek dla uzupełnienia poziomu płynów w organizmie.

 Tymczasem nasze ambitne plany obejmowały nie tylko przejście pieszo klifów, ale i dojście do Ogrodów Busket, które wydawały się rzut beretem, zaledwie jakieś 1,5 km drogi. Co to dla nas - pomyśleliśmy i to była nasza ostatnia przytomna myśl.

Nieustający żar lejący się z nieba dosyć szybko przesłonił radość wędrówki. Kiedy z pragnienia szurałam  językiem po rozżarzonym asfalcie, a  wzrok wyostrzył mi się na tyle, że zaczęłam widzieć rzeczy, których nie było moje myśli gorączkowo zaczęły krążyć wokół jakiejkolwiek innej, poza pieszą możliwością powrotu.

Kilka godzin i myśli samobójczych później zamajaczył nam na horyzoncie przystanek, budząc tym samym resztki utraconej nadziei. Ponieważ autobus nie kursował zbyt często, oczami wyobraźni zobaczyłam własne zasuszone zwłoki rozdziobywane przez ptaki. Wierzcie mi, że niewiele brakowało. Ale czego się nie robi, aby zobaczyć urwisko. Wizualizując sobie szczęśliwy koniec doczekaliśmy transportu na tych zgubnych klifach śmierci i mogliśmy uczynić ten wyjazd kolejną anegdotą zamiast stać się jego ofiarą. 

Po tych intensywnych przeżyciach musiałam się tym z Wami podzielić, ku przestrodze, dla potomności.

Zadziwiające było to, że poza nami i panem z furgonetki  nie było tam żywej duszy. Upał swoją droga, ale to jedna z większych atrakcji Malty i mam wierzyć, że poza nami nikt więcej nie zaryzykował?

Jednak dzięki naszej brawurze tego dnia byliśmy władcami klifów, a one były panami naszego życia i śmierci, choć z czasem coraz bliżej tego drugiego. I chyba nie muszę dodawać, że nieco się spiekliśmy i noc była równie ciężka jak dzień;) 

Jak Wam się podobało?