Weekend w Berlinie - zwiedzania dzień drugi.

Dzień drugi zaczęliśmy w radosnej atmosferze zmęczenia i pijanych myśli. Noc przespaliśmy błogim, choć o wiele za krótkim snem utopionym w oparach czerwonego wina.
Paliliśmy się do zwiedzania, pomimo, że mój organizm po poprzednim dniu domagał się kategorycznych wyjaśnień i stanowczo postanowił się nie regenerować. Czułam się jakbym ukończyła triathlon, a zaraz miała pobiec w maratonie. Na szczęście emocje w takich chwilach robią swoje i zgrabnie wywlekają mnie z łóżka. 

Zaczęliśmy od zwiedzania okolicy. Nasza dzielnica okazała się jeszcze piękniejsza, niż przypuszczałam po wstępnym oglądzie. Czy Waszą uwagę również przykuwa obłędna czystość na niemieckich ulicach? Liczyłam, że wiatr zawieje mi pod odnóża jakąś reklamówkę po zakupach to będę miała pamiątkę z Berlina, a tu nic, zero. W Polsce zdarza mi się to notorycznie.

Tu mogłam spokojnie nie patrzeć pod nogi bez obawy, że w coś wdepnę. Zadzierałam więc głowę, jak tylko dawałam radę i rozdziawiałam  usta na widok co drugiego budynku w Charlottenburg. Przepiękne zdobione stare kamienice z wielkimi tarasami i rzeźbami, pod którymi parkowały idealne, jak z obrazka samochody. A więc tak wygląda ta lepsza strona życia.

W Berlinie uderza niespieszność. To miasto gdzie ku własnemu zdziwieniu dostrzegłam spokój, gdzie nikt nie pędzi, ludzie przechadzają się w normalnym tempie, a w niedzielę sklepy są pozamykane. Nie do tego przywykłam w Polsce. W dużych polskich miastach właśnie ten pośpiech uderza najbardziej. My nie chodzimy tylko biegamy. Trąbiące auta, gorączkowa atmosfera, wieczna gonitwa i napięcie oraz handel 7dni w tygodniu to dla mnie część polskiej rzeczywistości. Gubimy się  w pośpiechu, biegniemy bo tłum biegnie i wściekamy się, kiedy ktoś idzie czy jedzie za wolno. Miejska paranoja.

Berlin to całkowite przeciwieństwo. Z przyjemnością poddaliśmy się atmosferze spokojnego dreptania, tym chętniej, że zmęczenie dawało nam się we znaki. W pewnym momencie jednak skapitulowałam i poratowaliśmy się metrem. Pierwsze oznaki starzenia się już za mną.

Z każdym kolejnym km przekonywaliśmy się, że Berlin to miasto rowerzystów i  najbardziej optymalna forma zwiedzania, z której my ze względu na oszczędność nie skorzystaliśmy. W duchu przeklęłam zawartość mojego portfela. Koszt wynajęcia roweru to  jakieś 10 euro/ dzień, ale my musielibyśmy wziąć dwa, czego nasz obfity budżet nie przewidywał. Przy pomocy metra dotarliśmy do XVII w. pałacu Charlottenburg. Trochę już tych pałaców w życiu obejrzałam, więc nie zrobił na mnie wielkiego wrażenia, szczególnie po Wersalu, ale zobaczyć warto. Na wnętrze tradycyjnie nie starczyło nam ani pieniędzy ani siły.

Na jego tyłach znajdują się wielkie ogrody we francuskim stylu i ścieżki okupowane przez uprawiających jogging mieszkańców. Przysiedliśmy tam na ławce i podziwialiśmy biegającą galerię postaci. Znacie ten odcinek "Przyjaciół", gdzie Phoebe wychodzi pobiegać z Rachel i okazuje się, że Rachel jest zażenowana, bo ta biega w jakiś zwariowany sposób? To był taki odcinek na żywo. Jakby wszyscy należeli do jakiejś sekty, gdzie uczą przezabawnego, odmiennego sposobu biegania wywołującego salwy śmiechu. To nie mógł być przypadek. Może ta moda  dopiero do nas dotrze.

Po tym biegającym cyrku ruszyliśmy dalej. Ogrody były spore i jakoś nie wyobrażałam sobie nimi wracać, więc skorzystaliśmy z wyjścia na ich końcu i okazało się, że kawałek dalej szczęśliwym trafem znajduje się wejście do metra, do którego kolejny raz niechybnie czmychnęliśmy. Następny przystanek: Tiergarten.
Ulice w Berlinie są bardzo długie i przestrzenne. Dłuższa jest już chyba tylko autostrada. Po wyjściu z metra, kierowaliśmy się cały czas przed siebie, aż zaszliśmy do Statuy Zwycięstwa. Po drodze minęliśmy bramy z postaciami wnioskuję, że pary królewskiej (ktoś wie?) i targ staroci z samymi niezbędnymi rzeczami.

Statua Wiktorii upamiętnia wygraną Prus nad Danią w 1864r. i ma 66,89 metrów wysokości. W jej wnętrzu znajduje się 285 stopni wiodących do platformy widokowej umieszczonej na ponad 50 metrze. Wystarczy zapłacić (o ile pamiętam) 2 euro i czeka nas niezwykle bolesna ścieżka zdrowia wąskimi schodami w górę. Polecam myśleć wówczas o czymś miłym. Ja bardzo polubiłam się z punktami przystankowymi. A najbardziej z pierwszą kondygnacją, do której prowadziło kilkanaście schodów.

Na górze, jak to zwykle bywa mocno wieje, ale panorama odwraca uwagę. Mnie widok na berliński układ ulic przywołał na myśl Paryż z jego gwiaździstymi bulwarami. Jak myślicie?

Potem tylko jeszcze raz 285 schodów w dół, droga przez park, okolice dworca zoo( kto czytał "Dzieci z Dworca Zoo"?), tętniącą życiem ulicę Ku'damm i znowu mogliśmy leżeć z nogami w górze.  Nasza dzielnica wieczorem była równie przyjemna co w dzień, więc można było się nią włóczyć bez obaw o własne bezpieczeństwo, ale była na tyle długa, że przejście jej w jedną stronę stanowiło już konkretny spacer. Wszystkim miłośnikom chodzenia Berlin powinien przypaść do gustu. 

Mnie to miasto bardzo miło zaskoczyło i wreszcie zapełniło pustkę skojarzeniową jaką miałam na myśl o tym miejscu. Do tych co nie byli: jedźcie, zwiedzajcie, odkrywajcie i nie zapomnijcie mi opowiedzieć o swoich wrażeniach. A do starych wyjadaczy pytanie: co jeszcze polecacie zobaczyć w Berlinie?