Roys Peak ( Nowa Zelandia) - niech to szlak.

Zaciągam się głęboko odurzającym zmęczeniem. Po kilku godzinach drogi w tym 3/4 pionowo w górę nareszcie jestem na Roys Peak, gdzieś na granicy błogostanu i odwodnienia. To zaledwie 1 578 m n.p.m., ale wystarczy, aby oderwać się od wszystkiego, co ściąga mnie w dół. W głowie kotłuje mi się od nadmiaru wrażeń, chłonę najokazalszy koniec świata, jaki widziałam z panoramą na jezioro Wanaka, Park Narodowy Mount Aspiring i okoliczne szczyty i zaczynam się poważnie martwić, że po Nowej Zelandii nic lepszego już mnie w życiu nie spotka.

W moim życiorysie potrafię wymienić tylko dwie środy. Pierwsza to dzień moich urodzin, druga to 28 marca 2018 roku, czyli właśnie ta tutaj. O swoich urodzinach zdarza mi się zapominać, o tej sytuacji nie zamierzam.

A zaczęło się jak zwykle od marzeń.
Niektórych latami nie wypuszczam samopas z obawy, że okażą się zbyt zuchwałe. Trzymam je na wyjątkowe okazje i specjalne okoliczności, tak jakby każdy dzień, w którym jestem żywa zamiast martwa nie był jedną z nich. Nowa Zelandia też była zarezerwowana dla kogoś szczególnego, z kim równie prosto się milczy co rozmawia, z kim najłatwiej o uśmiech, a najtrudniej o rozstanie. I oto jestem w pojedynkę, sama ze sobą, bez planu i przemyślanego scenariusza, czyli się udało 😉

Ludzie żyją na 2 sposoby. Jakby mieli czas na wszystko, albo jakby na nic nie mieli czasu. Ja żyję, jakby czas był trochę nieszczelny i uciekał po kryjomu, niczym powietrze przez dziurawą dętkę. Staram się więc bardzo, aby mi się chciało tam gdzie innym się nie chce.

Wszystko sprowadza się do wolności. Jak akurat bierze wychodne i gubię ją w sobie to wyruszam szukać na zewnątrz. Ściągam na miejsce, zabieram do domu. 

Na Roys Peak mimo, że niewysoko warto się odrobinę przygotować, chyba że ktoś tak jak ja lubi wierzyć, że jest niepokonany. 

Jeśli masz warunki to do podnóża góry docierasz na relaksie samochodem, a przynajmniej rowerem. Ja uznałam, że skoro nie mam żadnego z nich to dwóm nogom też nie ma co uwłaczać. Chodzę dużo, na mapie odległość wydaje się znikoma, ale z czasem nie sposób udawać, że  6,5 km przed czekającymi kolejnymi 6 km na szczyt nie robi różnicy. Zwłaszcza w pełnym słońcu i z plecakiem wypchanym wszystkim tylko nie tym co potrzeba. A potrzeba wody. Najlepiej całe galony.

Kiedy dobijam do punktu startowego zostaje mi tak niewiele płynu, że mogłabym policzyć każdą kroplę. Nie trwałoby to długo, wygląda na około trzy. Sięgam do innego źródła i uzupełniałam siły ich siostrą ekscytacją. Zabawa dopiero się zaczyna. 

Jestem sama, więc nie muszę się nikomu tłumaczyć. Mogę konać jak tylko zechcę, a to komfort, o jaki trudno w codziennym życiu. Mogę robić głupstwa i nikt mnie za nie nie napiętnuje. A te same głupoty, które udaje mi się zrealizować z sukcesem zamieniają się w moje najbardziej porywające wspomnienia. 

W Nowej Zelandii jest własnie jesień, ale słońce pali tak niemiłosiernie, jakby chciało pomścić minione lato. Nie narzekam, przynajmniej do połowy podejścia. Wchodziłam już wyżej, dłużej i po bardziej wymagających górach, ale tutaj mam wrażenie, że ta cholerna droga nie zmierza do żadnego innego końca poza moim. Jak tylko ulokuję nadzieję za kolejnym zakrętem, ta po chwili z impetem uderza mnie w twarz. I tak raz za razem, kilka, kilkanaście, kilkadziesiąt razy. 

Gdybym tylko posłuchała tych co radzili wziąć ze sobą więcej wody, nie musiałabym być teraz zakładnikiem własnego umysłu, który z częstotliwością karabinu maszynowego produkuje myśli o górskich strumieniach, zraszaczach ogrodowych i nieszczelnych kranach. 

Targuję się sama ze sobą o każdy krok, bo widoki są tak niezwykłe, że staram się przesuwać, nim wykończę baterię aparatu, nie pokonawszy nawet 200 metrów. Okazuję się niewierząca, bo pomimo, że patrzę już bardzo długo, wciąż nie wierzę w to co widzę. Gdybym miała aparat na kliszę zapłakałabym się na śmierć po pierwszych kilku metrach. Teraz nawet nie mogę płakać, bo w moim organizmie już od ponad 2h nie ma ani kropli wody.

Co rusz mijam twarze, które gasną wprost proporcjonalnie do każdej pokonanej serpentyny. Gorycz rozczarowania dopada nas po kolei, martwym wzrokiem śledzę tych, którzy przeliczyli płyny na zamiary, a w głowie odmawiam gorzkie żale, kiedy do akcji wkracza para targająca na szczyt wózek ze swoją pociechą w środku. I kto jest kozak?! Jeszcze na 1/3 drogi przed szczytem udaje mi się złapać WIFI, więc puszczam sobie reklamy wody mineralnej i szemrzące potoki. 

W końcu jestem. Przede mną rozpościera się pocztówka z miejsca przeznaczenia. Poznaję je po długiej kolejce do zdjęcia i po tym ukłuciu w środku wskazującym, że nic już nie będzie takie samo, bo większość tego co widziałam dotychczas, właśnie straciło na wartości. Jak po czymś takim wraca się do zwyczajności nie wiem do tej pory. Wciąż próbuję. 

Roys Peak to najpopularniejszy szlak w Wanaka, ale dopiero teraz dociera do mnie dlaczego. I nie chodzi tylko o to, że jak chcę zdjęcie bez połowy ludności zamieszkującej galaktykę to muszę wykopać w sobie całe korytarze cierpliwości.

W tle Panny Młode, Azjatki gotowe czekać godzinami na perfekcyjne ujęcie. Oby te małżeństwa były tego warte. A może takie rzeczy robi się, aby w razie czego mieć czym zrekompensować nieudaną miłość. Ludzie odchodzą, wspomnienia zostają, choć wolę wierzyć, że to nie tak.

Droga prowadzi dalej w górę, ale jestem pewna, że o ile na samym szczycie nie ma studni z wodą to nie wejdę, choćby od tego zależała przyszłość świata. Ślina skończyła mi się już gdzieś w połowie drogi, więc chętnie bym ją od kogoś nabyła, ale niestety brakuje dawców. W oczach mam wodospady, w ustach Saharę, a kątem oka niepotrzebnie dostrzegam kogoś kto pnie się wyżej. Przesuwam parametry wycieńczenia z odwodnienia i zrywam się za nim. Serce bije, jakby chciało mnie ogłuszyć, więc zakładam słuchawki. Jak zapuka omdlenie to mu nie otworzę. Za to okazja nie byłaby okazją, gdyby można było powtarzać ją kilka razy z rzędu. A tym razem to Mount Roy na wyciągnięcie ręki.

Jak uciekać od życia to w górę, jak biec do życia to również tam. Tutaj sobie przypomniałam.

Dopóki nie trafiłam do Wanaka, nie wiedziałam, że baza noclegowa może być wyrezerwowana do zera, do ostatniego łóżka i ostatniej szafki na buty. Niezależnie od ceny. Im bardziej nic nie było tym bardziej byłam zdolna zapłacić każdą kwotę. Na szczęście takich jak ja musiało być więcej, ponieważ rozeszło się nawet to z niepoliczalną ilością zer. Nie wiem czy to pogoda czy niedostępność jest najlepszym sprzedawcą, ale tym razem wyprzedały wszystko. A pogoda tego dnia była bezlitośnie idealna. Nowozelandzka jesień, taka muskająca poliki słońcem, kiedy wolałam iść dużo za daleko, byle tylko mieć to wszystko przy sobie. 

Chyba  najtrudniejszy moment to być samej pośrodku takiego dobrodziejstwa. Chcesz to wykrzyczeć, podzielić z całym światem, a nie możesz, bo reszta Twojego świata właśnie śpi będąc dokładnie po przeciwnej stronie doby, niż Ty. Ktoś musi czuwać, kiedy reszta odpoczywa. Szczęśliwie jeśli to jesteś Ty.

INFORMACJE PRAKTYCZNE

Mt. Roy Track jest zamknięty wiosną od 1 października do 10 listopada (włącznie)

Na nocleg w miejscowości Wanaka, jak i całej Nowej Zelandii - polecam sieć hosteli YHA. Dobry standard, dogodna lokalizacja. Taki mój pewniak.

Gdzie zjeść w Wanaka? Świetną opcją jest BIG FIG, czyli bistro w wersji slow food usytuowane przy głównej ulicy nad jeziorem. Cena uzależniona jest od wielkości i rodzaju posiłku. Do wyboru talerze w 3 rozmiarach, a posiłki w wersji mięsnej i wegetariańskiej, zarówno na ciepło, jak i na zimno. Jak na NZ to ceny bardzo przystępne, jedzenie smaczne, uroczy wystrój. Jak dla mnie bezkonkurencyjne miejsce.

Przed wejściem na Roys Peak Track znajduje się niewielki parking, ale bywają problemy ze znalezieniem wolnego miejsca. Nie radzę stawać poza wyznaczonym obszarem, tak zrobili Polacy, których spotkałam i pechowo wyjechali z portfelem uszczuplonym o mandat. Przy okazji pozdrawiam ich serdecznie, uratowali mi wówczas życie podwożąc w drodze powrotnej do miasta.

Na całej trasie nie ma zupełnie nic, więc w prowiant i wodę należy zaopatrzyć się wcześniej. Polecam zabrać duże ilości płynów. O wszystkim innym możecie zapomnieć, ale woda musi się znaleźć.

Trasę szacuje się na 5-6h zależnie od tego czy wybieracie się na sam szczyt czy tylko do punktu widokowego.

Podejście jest na tyle strome, że łatwiej było zbiec, niż zejść. Sami musicie ocenić co na to Wasze kolana.

Wanaka to miejscowość, Wanaka to jezioro, Wanaka to stan umysłu.

A jeśli chcecie wiedzieć, jak się zaczęło to zajrzyjcie tutaj.