Olhao i bajkowy rezerwat Parque Natural da Ria Formos, czyli kolejne atrakcje Algarve.

Wybierając się do Algarve od początku jednym z naszych najjaśniejszych punktów było Olhao i jego Parque Natural da Ria Formos, przepiękny rezerwat przyrody, malownicze królestwo flory i fauny, skrawek raju siłą wyrwany brutalnej cywilizacji. Postanawiając rzucić okiem na samą miejscowość, nie liczyliśmy na wiele. Obawialiśmy się portowego charakteru miasteczka. Przez głowę, niczym film przebiegały mi obrazy obskurnych przystani, gdzie w ciemnych uliczkach podejrzane typy łypią na naiwnych przechodniów. Wyobraźnia podsuwała mi wizerunek wilków morskich - zarośniętych brodaczy z fajką w zębach, przyodzianych w pasiaste podkoszulki, przesiąkniętych zapachem ryb, niczym najdroższą wodą kolońską (chciałabyś;). Za dużo bajek o Popeye'u, wina, a może fantazji, ponieważ, o ile gdzieś takie miejsca mają się dobrze, o tyle tutaj to tylko sen pijaka. 

Bezpośredni kontakt z Olhao szybko zrehabilitował je w naszych oczach przywracając należny mu szacunek i stawiając go na piedestale miejsc, które moja pamięć postanowiła potraktować nad wyraz łaskawie. Polubiłam je bardzo.

To tutaj pierwszy raz zobaczyłam w jakiej ilości azulejos mogą zdobić portugalskie domy. To tu zjadłam najtańsze i najsmaczniejsze sardynki w życiu. Zamawiając danie w cenie 5 euro na osobę, w barze o kontrowersyjnej nazwie "Cafe Chocolate", zostaliśmy obdarowani nie tylko strawą, ale również atencją godną pary królewskiej. Pan, który nas obsługiwał pomimo, że nie mówił po angielsku ani słowa przyprawił nasz posiłek taką sympatią i staraniami, że poczuliśmy się jak na obiedzie u najlepszych przyjaciół. 

Właśnie w tym skromnym lokalu dotarło do mnie, jak bardzo nie doceniamy "zwyczajnej" pracy i gestów dobrej woli. Gonimy za tytułami, wydumanymi stanowiskami, które w młodym wieku czynią z ludzi zawałowców z przekroczonym poziomem wszelkich norm i z przetrąconym kręgosłupem moralnym. Tracimy z oczu przyjemność, jaką można czerpać z banalnych na pozór czynności, z kontaktu z drugą osobą, okraszonego życzliwością i radością, tak deficytowymi towarami na rynku udręczonych dusz. Nieczęsto zdarza mi się oglądać szczęśliwych ludzi przy pracy. Właściwie nigdy.

Olhao okazało się być typowym portugalskim miasteczkiem,  w którym w wąskich, słonecznych uliczkach kryły się całe łańcuchy kolorowych, jak dropsy domków. Pokryte ceramicznymi płytkami o najróżniejszych wzorach i barwach porażały energią i optymizmem. Przyklejałam się do budynków próbując wkomponować w ich tęczowe umaszczenie i czułam jak mój umysł kumuluje radość, która na ten widok spływała do mózgu hektolitrami. Byłam tam szczęśliwa. Tak po prostu, bez wydumanego powodu i zbędnego gadania. O ile szczęście to dla mnie dość ulotny stan, to tam zdawał się on zaklęty w tych małych kwadratowych płytkach i każde spojrzenie w ich kierunku wyzwalało je na nowo.

Takie miejsca wprost proszą się, aby wędrować po nich bez celu, gubić się i odnajdywać, wyżymać każdą chwilę, jak cytrynę. Tam nie potrzeba drogowskazu, aby dotrzeć gdziekolwiek. Jak bardzo człowiek by się nie starał i tak trafi na nabrzeże ze słynnym targiem, w przykuwających uwagę  budynkach o aspiracjach pałacowych - nadmorskiej świątyni smaków i kolorów.

Jeżeli przytrafi Wam się tam być koniecznie spróbujcie obranych solonych migdałów - przysmaku wartego poświęcenia kilku euro. Warto też poczynić inwestycję w łakocie z fig, do nabycia tylko na południu Portugalii. Na próżno ich szukać w Lizbonie i okolicach.

Promenada w Olhao to centrum życia, które pulsuje niczym żywy organizm. Wprost przeciwnie do cichych, wyludnionych uliczek starego miasta. I w całkowitej opozycji do oddalonego o jakieś 40 minut spacerem rezerwatu przyrody. 

Aby do niego dotrzeć należy kierować się w stronę dworca, przejść tunel na głównej ulicy i za nim skręcić w pierwszą uliczkę w prawo. Dalej podążać wzdłuż torów kolejowych, mijając Intermarche i osiedla domków, aż stanie się na rozstaju dróg. Jeżeli po lewej stronie ujrzycie kemping, to wystarczy, że przetniecie tory po prawej, a znajdziecie się na miejscu.

Tu czekają na Was dwie bardzo dobre wiadomości. Pierwsza to taka, że wstęp na teren parku jest bezpłatny, druga, że jest tam milion razy lepiej, niż się spodziewaliście, że będzie.  

Rezerwat to schowane przed światem terytorium bagien, laguny i wydm, strefa dzikiej przyrody i dom wielu rzadkich stworzeń. Występują tu saliny, a na dokładkę hoduje się portugalskiego psa morskiego, którego my niestety nie widzieliśmy, ale już sama świadomość wzbudzała w nas nieliche emocje. Na terenie parku funkcjonuje młyn przypływowy, ptasi szpital czy muzeum ekologiczne, ale to natura wygrywa w przedbiegach. 

 

 Nigdy nie myślałam, że widok mokradeł ( nie stanowiących miejsca akcji horroru) może przyprawić o szybsze bicie serca. Być może to wynik tego, że władowałam się do laguny, nie zważając na toczącą mnie od wielu dni chorobę. Wiem natomiast, że gdyby nie silny wiatr, który zerwał się w połowie naszego zwiedzania i skutecznie przeczyścił nam zatoki to nie wyciągnęliby mnie stamtąd siłą. Tego turkusu zamkniętego w lagunie, krystalicznie czystej wody i krajobrazu pobliskich wysepek nie odbierze mi już nikt.