Portofino - włoskie wakacje z gwiazdami.

Jak połączyć urok małej, malowniczej miejscowości z renomą ekskluzywnego kurortu, w którym bawią gwiazdy z całego świata? Gdzie idąc po bagietkę można natknąć się na Madonnę, Rihannę czy Lane Del Rey? W jakiej wiosce wzdłuż ulicy ciągną się obłędnie drogie butiki, a na wodzie cumują jachty o rozmiarach statków pasażerskich? Odpowiedź jest tylko jedna - Portofino

Do Portofino (z łac. Port Delfinów) wybraliśmy się tam w jeden z sierpniowych dni, mając to szczęście, że akurat tego roku we Włoszech temperatury "nie dopisały",  zastępując przeciętne 40 stopniowe upały ożywczym  ponad 20 stopniowym "chłodem". Tego rodzaju dramatyczne anomalia pogodowe skutecznie przetrzebiły liczbę turystów, co uczyniło nas wyjazd miłym, zamiast ledwie znośnym.

Podwoiliśmy naszą pulę pomyślności, kiedy udało nam się zawodnymi włoskimi kolejami pokonać dystans z Genui do St. Margherita. Tam od Portofino dzieliło nas już zaledwie kilka km, czyli około 20 minut jazdy wypchanym po brzegi autobusem, w którym granice bliskości zdawały się nienaturalnie kurczyć. W takich chwilach krajobraz za oknem okazywał się mieć prawdziwie terapeutyczne właściwości.

Ta krótka przejażdżka to był ostatni moment, zanim pochowaliśmy nasze złudzenia. Zaraz po opuszczeniu klaustrofobicznego wnętrza pojazdu uświadomiliśmy sobie, że nie jest to wioska do widoku jakich przywykliśmy w ciągu dotychczasowego życia. Tu wjazdu do centrum strzegła policja, a przez niewielki deptak, otoczony ekskluzywnymi butikami przetaczały się hordy turystów spragnionych namiastki luksusowego życia. W tłumie ciężko było zweryfikować czy to zwyczajni "Kowalscy", którzy przyszli tu dla chwilowego poczucia, że w wyjątkowym miejscu i oni staną się nieprzeciętni, czy może to my nie rozpoznawaliśmy twarzy opatrzonych w tabloidach.

Restauracje zdawały się nie narzekać na brak klientów, choć emanowały niedostępnością, z typu tych które przyzwyczailiśmy się podziwiać wyłącznie z zewnątrz. Nie uśmiechało nam się tutaj żywić, wiedząc, że za cenę tutejszego obiadu, gdzie indziej przeżyjemy kilka dni. Dylematy Polaka i jego złotówek wydawały się przybierać na sile, ale jednocześnie zyskiwały super moc, skoro mimo swojej wątpliwej wartości doprowadziły nas, aż tutaj.

Podobno Portofino ma około 500 mieszkańców - wyjątkowych szczęściarzy i wybrańców losu, do których nie sposób dołączyć, o ile nie jest się zacną i  obrzydliwie bogatą personą. Wiele wskazywało na to, że to prawda. Tu nie robi się zakupów w "Biedronce. Jak żyć w takiej sytuacji, nie wiem.

 

Brak ohydnie żółtego marketu, który w życiu każdego Polaka zastąpił jedną z potrzeb w hierarchii Maslowa uświadomił mi, że jesteśmy u celu.  Przed nami rozpościerała się arkadia bogatych, utrapienie biednych i przystań wszystkich, których marzenia okazały się silniejsze od pieniędzy. Kawa tutaj to dodatkowe punkty w rankingu "zajebistości", obiad - przejaw prestiżu. Nam udało się obejść bez obnoszenia się z ubóstwem. Zaabsorbowani pejzażem ulubionego celu podróży arystokracji, zapomnieliśmy o potrzebach tego świata. Stąpaliśmy po tej samej ziemi, co ludzie z telewizora - niedostępni i lepsi, prawie bóstwa.

Skierowaliśmy się do małego skromnego kościółka San Giorgio, który dominuje nad portem i jednocześnie stanowi jeden z piękniejszych punktów widokowych. Jego chłód i prostota jakoś dziwnie uzupełniały się z gorącą atmosferą rozbuchanego Portofino. Zanurzyliśmy się w jego minimalistycznym wnętrzu zniechęcającym turystów do pozostania dłużej. Na tyłach mieści się malutki ascetyczny cmentarz. Białe grobowe płyty czynią go pogodnym wbrew ponuremu przeznaczeniu. Wielu cudzoziemców zakończyło tu swoja ziemską wędrówkę. My naszą postanowiliśmy kontynuować opisanym szlakiem spacerowym wiodącym do pobliskiej twierdzy genueńskiej, a w efekcie kończącym się przy latarni morskiej.

Wąskie uliczki pośród imponujących posiadłości i reprezentacyjnych ogrodów okazywały się przyjemnie puste. Prawdziwe tłumy zgromadziły się na głównym placu, tutaj nareszcie można było odetchnąć, nie tylko od obecności ludzi, ale i od słońca. Gdzieniegdzie ścieżki rozwidlały się przechodząc w tajemnicze rozdroża lub prowadziły stromo w dół do ukrytej  plaży - mało reprezentacyjnej i raczej niewartej wspinaczki powrotnej, ale o tym przekonaliśmy się dopiero po fakcie. 

Koniec porośniętego osobliwymi drzewami szlaku okazał się moim ulubionym punktem na mapie Portofino. Docierały tu tylko jednostki, choć odległość od centrum była niewielka. Tu przy latarni, pełniącej też rolę kafejki strome wybrzeże ofiarowywało wyjątkowy krajobraz. Góry, nieprzeciętnie turkusowa woda i sunące w oddali motorówki prowokowały do dłuższego przystanku. 

Powrót do centrum urozmaiciliśmy o inną trasę. Mijaliśmy posiadłości wyglądające jak prywatne zamki, zaglądaliśmy przez żelazne bramy i kamienne mury. Wędrówkę zwieńczyło zejście, z którego  rozpościerał się widok na zacumowane w porcie łodzie  na tle wielobarwnych kamieniczek, których to zdjęcie ozdabia niejeden folder biur podróży. Doznanie oczywistego piękna osiąga się tu naturalnie łatwo. Można szybko przywyknąć.

Portofino to idealne miejsce na 1 dniowy wypad. Podobno na głębszą eksplorację w zupełności wystarczą dwa, ale biorąc pod uwagę horrendalne ceny noclegów, jak i samego życia dla większości jeden to, aż zanadto. Spragnieni realnych luksusów znajdą tu jeden z najdroższych hoteli we Włoszech. Na szczęście okazuje się, że jest tu co robić nawet, kiedy nie dysponuje się jachtem z własną świtą.

Po powrocie natrafiłam na informację, że chwilę po nas bawiła tam Beyonce. I pomyśleć że ten sam krajobraz, który co dzień chłoną tysiące turystów, podziwia również cała plejada światowych elit. Cieszę się, że jeszcze nie wszystko można kupić i że niebo nad nami oraz ziemia pod stopami nie znają podziałów stworzonych przez człowieka. Dlatego bogaci i biedni tego świata łączmy się w Portofino.