Wersal - dzieło doskonałe, palmy i manga.

Wersalu sztuka nie znać, przynajmniej z nazwy. Będąc w Paryżu zuchwałością byłoby go nie odwiedzić, pomimo tego, że nie znajduje się on w samej stolicy, ale w jej okolicy.

Od 1668r , kiedy Ludwik XIV wpadł na pomysł, aby wybudować tam skromny zameczek, królewska rezydencja ewoluowała tak bardzo, ze stała się jednym z symbolów Francji i rozsławiła kraj stając się wzorem do naśladowania dla innych możnowładców. Biorąc pod uwagę liczbę chętnych do odwiedzin to również w tym samym czasie zaczęła się tam tworzyć kolejka  do wejścia. To powinno unaocznić Wam, co mam na myśli używając słowa "tłumy". 

Co prawda my za radą doświadczonego paryskiego przewodnika wyruszyliśmy tam bardzo wcześnie rano, ale to pomogło tylko po części. Ulgę odczuliśmy dopiero w pałacowych ogrodach, do których wypchnął nas tratujący wszystko i wszystkich tabun ludzi, zniechęcając skutecznie do dalszego zwiedzania.

Właściwie nie powinnam się dziwić. Wersal okazał się takim dziełem sztuki rzeźbiarskiej, architektonicznej i ogrodniczej, że po dziś dzień ciężko o bardziej reprezentacyjną budowlę, choć konkurencja nie śpi. Turystów nie ubywa, niczym wiernych na pielgrzymkę do Lichenia, ponieważ każdy chce być naocznym świadkiem tej okazałej królewskiej siedziby, która okryła Francję nieśmiertelną chwałą i sławą. Większy splendor spłynął na ten kraj dopiero po moim przyjeździe, a już na pewno po wyjeździe.

Wersal to jednak nie tylko złote bramy i królewskie dostojeństwo. To także palmy rodem z Miami, długie zielone aleje, woda i przestrzeń nie do ogarnięcia wzrokiem. Coś, jak mój przydomowy ogródek, tylko zupełnie inaczej i milion razy lepiej.

W czasie naszego pobytu w królewskich komnatach, zostaliśmy zaskoczeni czymś, co eufemistycznie mówiąc miało być wystawą sztuki, ale ciężko stwierdzić. W każdym razie ktoś zbyt pochopnie postanowił, że postacie bodajże z Mangi w wersji king size na tle starych, zabytkowych wnętrz i malarskich arcydzieł będą prezentowały się wyśmienicie i  dostarczą niezapomnianych wrażeń estetycznych. 

Przyznaję więc, że pomysł był wybitnie udany, jeżeli zamiarem było zderzenie świata prawdziwej sztuki z pseudosztuką obecnych czasów i ukazanie beznadziejności tej drugiej. Na własne oczy mogłam podziwiać regres artystyczny współczesnych twórców i wydaje mi się, że nie ma co ubierać tego w piękne słowa. Kiedyś artyści byli wybitni. To, co stworzyli trwa do dziś i nie wymaga tłumaczenia, ponieważ przekaz jest jasny i jednoznaczny. W XXI w. światowej klasy artystą można stać się stawiając czerwoną kropkę na białym tle i wciskając odbiorcy kit, że jest zbyt płytki i ograniczony, aby zrozumieć głębię przesłania.

Jak dla mnie te zdjęcia mówią same za siebie. Co jest sztuką każdy widzi i oceni wedle własnego uznania. Prawdziwe dzieło broni się samo i co najważniejsze nie ma wątpliwości, na co się patrzy. A więc Panie i Panowie. Na zdjęciach poniżej sztuka dawna kontra sztuka dzisiejsza. Czy ktoś dostrzega delikatną rozbieżność stylów? Ogłaszam konkurs pt. znajdź 10 różnic i omów pokrótce, co autor miał na myśli. Do wygrania satysfakcja ze zrozumienia współczesnej formy artystycznego wyrazu.

Można to podsumować w jednym zdaniu: taki mamy klimat. Jakie czasy tacy artyści. Ale wiele wskazuje na to, że po nas pozostanie wyłącznie stos śmieci. Jednak to wszystko nieważne, ponieważ udało mi się upchnąć odrobinę tego blichtru na zdjęciach. Specjalnie w tym celu wystylizowałam się na giermka,  licząc że uda mi się niezauważenie przedrzeć przez pałacowe komnaty. A przynajmniej taka jest wersja oficjalna dla tych, którzy oglądając zdjęcia pytają, dlaczego tak wyglądam. 

Tym, którzy zdecydują się zwiedzić Wersal proponuję zarezerwować sobie cały dzień. To wyprawa na wiele godzin, ponieważ poruszanie się po obiekcie odbywa się w bardzo relaksującym tempie, wręcz można się w trakcie zdrzemnąć, obudzić po godzinie, a i tak zastanie się swoją grupę zwiedzającą w porywach następną komnatę. W ogrodach można już za to rozwinąć skrzydła, ale nawet gdyby było trudno, to przyznajcie, czy nie jest warto się przemęczyć?