Bratysława - niedoceniana stolica kasztanów.

Żaden tam plac Pigalle, ale Bratysława to miejsce, gdzie jadłam najlepsze kasztany w życiu. Te owoce to dar natury rodem z piekła. Wabią smakiem, ciepłem, widokiem, a następnie podstępem szybko i skutecznie uzależniają. Ja po 2 dniach prawdziwego kasztanowego obżarstwa zachowywałam się jak narkoman na głodzie. Nie straszne mi były najciemniejsze ulice o zmierzchu, o ile na ich końcu była szansa na budkę z kasztanami. Dni zaczynały się kasztanami i na nich kończyły. Mówię Wam paranoja! 

Jak przyszło opuścić Bratysławę na rzecz kolejnej miejscowości, to moja twarz wyrażała tylko jedną emocję mówiącą: tam na pewno nie będzie kasztanów! Nieważne, że zamek, że rezerwacja, że przygoda, bo co to za przyjemność bez tych małych, obezwładniających smakiem owoców. 

A co gorsza moje przypuszczenia okazały się słuszne, więc doświadczyłam szybkiego i bolesnego cięcia, które gwałtownie odseparowało mnie od źródła przyjemności. Bynajmniej nie z mojej woli, ale przynajmniej dzięki temu powoli wychodzę na prostą. 

Maluję sobie kasztany na kartkach, ściągam ich zdjęcia z internetu i coraz śmielej spoglądam w przyszłość przybierającą wreszcie jaśniejsze barwy. Z odpowiednim terapeutą przeżyję do kolejnego razu, kiedy będzie mi dane zaznać kasztanowej rozkoszy, choć wieczorami wciąż słychać mój stłumiony szloch. Nadzieja i zagrożenie jeszcze w Jarmarku Bożonarodzeniowym, który już montują we Wrocławiu, choć mam świadomość, że te które tam dostanę będą jedynie gorszą wersją pierwowzoru.

Odchodząc od tematu kasztanów, który nadal wywołuje ekstremalne emocje, Bratysława budzi moje współczucie. Ktoś jej nieźle nabruździł twierdząc, że to najbrzydsza stolica Europy w pierwszym rzędzie z Warszawą, nieciekawa i w ogóle fuj, więc omijać z daleka, aby nie poczuć swądu bylejakości.

I tak pokutuje ta opinia, co przekłada się na jej niepopularność i chyba najrzadziej obierany kierunek przez turystów wśród europejskich stolic.

Nie przyprawia to o zdziwienie, nasz kontynent to architektoniczna perła, więc konkurencja silna i bezlitosna, ale dlaczego zaraz skreślać wszystko, co nie przypomina Pragi, Barcelony czy Paryża? Tak to jest, że jak chociaż raz rozpieści się oczy widokiem oszałamiającym to potem ciężko zamknąć, zapomnieć i wrócić do punktu wyjścia.

Nie byłabym więc sobą, gdybym nie postanowiła na przekór wszystkim rozeznać się w sytuacji. Staram się nie stawiać warunków, ale osobiście weryfikować opinie i wyrabiać własne poglądy. Zwłaszcza po Paryżu, który wbrew powszechnym zachwytom okazał się wielkim rozczarowaniem.

Kiedy gdzieś jadę chłonę atmosferę, poznaję charakter, zgłębiam specyfikę miejsca i słucham jego własnej historii. Jeśli się nie uda to wtedy "Houston mamy problem". Dokładnie, jak z nieszczęsną stolicą Francji, która swoim powszechnie znanym pozytywnym wizerunkiem spowodowała u mnie natłok oczekiwań, a nie spełniła ich zupełnie. Paryż nie nadążył za moim wysublimowanym polskim gustem, za to brak wymagań w stosunku do nieciekawej Bratysławy, zaowocowało miłym zaskoczeniem.

I nic to, że pierwszego dnia pobytu dopadło mnie przeziębienie najgrubszego kalibru i miałam wrażenie, że wraz z katarem spłynie mi cała twarz, tak jak strugami deszczu spływała Bratysława. Jaki to powód, aby nie zwiedzać? 

Okazało się, że żaden może poza tym, że mój nos wieczorem zamienił się w skorupę, dłonie w bryły lodu, a łzy wywołane katarem prawie odebrały mi zdolność widzenia. Inaczej bez różnicy czy kapie z nosa czy na głowę. Należało zaakceptować fakt wszechobecnej mokrości i chodzić, łazić, szwendać się. Tak też się stało.

Stolica Słowacji okazała się cichą, nieśmiałą damą, wręcz milczącą przy Pradze, jakby porzuconą przy drodze, nie wystawioną na setki wpatrzonych w nią oczu.

Jest, a jakby jej nie było. Nie próbuje wkupić się w łaski, nie pretenduje, aby być ładniejsza, lepsza, ciekawsza, nie walczy o podium i zaszczyty. Ona po prostu żyje własnym życiem, dumnie znosi niepochlebne opinie oraz utyskiwania i zadowala się świadomością, że trafią do niej tylko ci co powinni,  którzy podarują jej odrobinę czasu i nie pogardzą jej skromną szatą.

Bratysława to miła odmiana po europejskich, zatłoczonych stolicach, gdzie tratuje nas rozjuszony tłum, obezwładnia hałas, a widok centrum emanuje chaosem niczym z czasów bombardowań przez nieprzyjaciela, powodując nagłą chęć rychłego wycofania się rakiem na pobocze.

Tu nie czuć pośpiechu, napięcia i zadęcia, jakie często gości w wielkich miastach. Możemy spacerować ulicami Starego Miasta niczym po peryferiach, co rusz przysiadać w jakiejś gospodzie i raczyć się lokalnym piwem lub moją nr 1 herbatą ze świeżej mięty 

( mając na uwadze, że nasza świeża to ich czerstwa).

Bratysława daje możliwość bezstresowego zwiedzania, w przyjemnej nieśpiesznej atmosferze, bez tłumów oblegających każdy warty uwagi punkt. Tu  nie nęka nas napięty grafik, nikt nie tratuje w kolejce do wejścia, ani nie obowiązuje presja ciągłego przemieszczania się komunikacją, za to kusi romantyczny spacer czy  przechadzka po kasztany.

To nie rozhulana stolica, ale przytulne, kameralne miasto będące jakby tylko przy okazji centralnym punktem Słowacji. Miłe uczucie nie musieć wszędzie wędrować z  mapą, nie pilnować nadmiernie portfela, nie obracać się nerwowo za siebie, za to bez obaw przemierzać zakamarki miasta, nie czując oddechu zagrożenia za placami, nawet nocą.

Nie wiem, jak Wy, ale ja lubię swojskość, a to dla mnie najbardziej trafne słowo opisujące Bratysławę. Słowak - Polak dwa bratanki, hej! Mnie pasuje jak ulał.

Jak widać nie można też odmówić Słowakom poczucia humoru, którym operują również zupełnie świadomie, bawiąc nie tylko swoim rodzimym językiem.

Pan kanalarz Čumli zamieszkujący studzienkę na Starym Mieście wyrzeźbiony przez Viktora Hulíka  podobno lubi zaglądać kobietom pod spódniczki. Natomiast drugie dzieło tego samego artysty to pomnik autentycznej, barwnej postaci Pięknego Ignacego, eleganta, który pomimo, że nie posiadał pieniędzy, wędrował we fraku ulicami Bratysławy i z cylindrem w ręce, serdecznym uśmiechem pozdrawiał przechodniów.

Jedynie jakoś waluta rozjeżdża mi się ze słowackim krajem. Pewnie przez sąsiadów, gdzie czeska korunka panuje niepodzielnie. A tu mówią do Ciebie prawie po Twojemu, a szastają Euro, jak za bogatszą, zachodnią granicą. Taki krok w przyszłość, na który ja jeszcze nie jestem mentalnie gotowa. Zresztą Czesi również, co obwieszczali na plakatach rozwieszanych po całej Słowacji. Ale poza tym domowo, jak u sąsiadki na kawie i ciastku.

A więc nie zrażajcie się. Wyruszajcie w poszukiwaniu kasztanów i swojego własnego obrazu Bratysławy. Dajcie jej szansę, a może będzie lepiej niż mówią. A jak nie to alkohol niedrogi, więc zawsze można się znieczulić i zapić żal niespełnionych oczekiwań tak, aby nic z wyjazdu nie pamiętać. A dla tych co wolą inne sposoby, istnieje możliwość przebalowania w szkockich lub irlandzkich klimatach, które nota bene bardzo polecam! Muzyka na żywo chwyta za serce i od razu wraca uśmiech.