Ciągły rozwój jako błędne koło frustracji.

 XXI w. to wg mnie wiek samodoskonalenia, motywacji i szeroko pojętego rozwoju osobistego. Zewsząd otaczają nas ambitne, mające ulepszyć codzienną egzystencję metody i hasła nawołujące do nieustannego wyznaczania sobie coraz to nowych celów i nabywania coraz ważniejszych umiejętności, aby móc wskoczyć na kolejny poziom w grze zwanej życiem. 

Może wywołam tu burzę w szklance wody, ale mierzi mnie to podejście  i uwiera. Nie chodzi mi tu o krytykę pracy nad sobą, ale o popadanie w błędne koło, które prowadzi do punktu wyjścia, ewentualnie zgrabnie przechodzi ze stanu próby permanentnego samorozwoju do stanu spotęgowanej do granic frustracji, wywołanej brakiem możliwości sprostania tym wszystkim wyzwaniom. 

Z tego co obserwuję powszechnie wynika, że życie samo w sobie nie ma żadnej wartości. Nabiera jej dopiero w drodze naszego samodoskonalenia. Co by było gdybyśmy nie byli w toku ciągłej nauki i NIE DAJ BOŻE czerpali niezmąconą wyrzutami sumienia lub społeczeństwa przyjemność ze zwykłego istnienia?! Z siedzenia i delektowania się chwilą, a nie poszerzania wiedzy na kolejnym kursie, w pracy czy opanowując znienawidzoną, ale jakże potrzebną umiejętność gry na oboju? Oj, nie byłoby to mile widziane.

Wszystko dookoła głosi, że musimy szybciej, więcej, dalej. I prowadzi to do jednego, że zamiast żyć spędzamy większość czasu na jego organizowaniu i zastanawianiu się jak tego dokonać. Rozrysowujemy tabelki, tworzymy harmonogramy, układamy plany i nie mamy czasu żyć, bo jesteśmy zbyt zajęci opracowywaniem strategii, jak to zrobić.

A ponieważ mamy tylko 2 ręce, 1 głowę i masę codziennych obowiązków poza ciągłym rozpisywaniem tygodnia na dni, a dni na godziny, to nie jesteśmy w stanie podołać tym wszystkim magicznym sposobom na to jak efektywniej zarządzać czasem, zorganizować tydzień co do minuty, wdrożyć nową zdrową dietę,  przejść na kolejny stopień jogi,  w drodze z łazienki do sypialni nauczyć się chińskiego, w rok zostać menadżerem wyższego szczebla i codziennie mieć na rano gotową stylizację ( bo chyba już nikt się nie ubiera, a jedynie stylizuje) godną okładek gazet. I gdzieś z tyłu głowy wciąż tłucze nam się bezlitosna myśl, że to i tak za mało, że możemy, a już na pewno musimy więcej, nie możemy zmarnować ani chwili, gdyż każda stanowi niesamowitą szansę znalezienia się o krok bliżej upragnionego mitu doskonałości. Jeżeli Dr Quenn to potrafiła, to my też możemy, bo inaczej okaże się, że jesteśmy beznadziejni i nic nie warci.

Więc gramy w to dalej i stajemy na głowie, aby zadbać o swój rozwój i odpowiednio zagospodarować każdą chwilę. Odkurzamy robiąc pompki, medytujemy gotując zupę i kierujemy autem, pisząc smsy i malując paznokcie. Brak nam uważności i skupienia. Za to nadrabiamy stresem i niezadowoleniem z samych siebie. Znacie kogoś, kogo satysfakcjonuje gdzie i kim jest? Nie za gruby, brzydki, czy głupi? Chętnie poznam.

Dzisiaj robienie wyłącznie jednej rzeczy na raz oznacza nie nadążanie za życiem, już stu zdolniejszych depcze nam po piętach. Zatem kiedy dopada nas chwilowa chandra i mamy jakiś zupełnie nieambitny i niecny zamiar, aby po prostu zalec na kanapie, lub co gorsza zwyczajnie zasnąć, to już budzi się nasz wewnętrzny cerber i stawia na straży wyrzuty sumienia wywołane z czeluści duszy. Nie pozwala on, abyśmy zmarnowali bezcenną chwilę, którą moglibyśmy w tym czasie przekuć np. w certyfikat ukończenia kursu wózków widłowych, ponieważ w innym wypadku nasz misternie opracowany, samodoskonalący plan legnie w gruzach i sami przed sobą wyjdziemy na leniwych nieudaczników. 

Osobiście jestem uczulona na pośpiech. Nie dlatego, że lubię się ociągać, ale dlatego, że to jedyny luksus jaki mam ochotę sobie podarować. Brak łomoczącego serca i wywieszonego od gonitwy języka. Chcę zauważać to na co powszechnie nie warto marnować czasu. Żyjemy w jakimś lołowrotku, gdzie nie ma sensu przypatrywanie się codzienności, ani miejsca na  bycie tym kim po prostu się jest. Ani lepszym, ani gorszym tylko prawdziwym sobą.

Jednak pamiętajmy, że ogół ma zawsze racje. Dlatego nie pozwólmy, aby coś nas powstrzymało w naszym syzyfowym toczeniu głazu pod górę. Co prawda nigdy nie osiągniemy doskonałości, ale zawsze możemy próbować. A jeżeli Bóg, los czy diabeł się nad nami zlituje, o ile sami tego wcześniej nie zrobimy, to dostaniemy uwalniającego od trosk zawału i pójdziemy tam, gdzie nikogo nie będzie obchodziło czy mamy organizator, w którym możemy zapisywać, co byśmy zrobili, gdybyśmy zamiast siedzieć i planować, po prostu żyli tak jak chcemy, bez lęku i tego całego jarzma samorozwoju, z wiecznym dążeniem do bycia lepszymi, niż jesteśmy. 

Bo czy ciągłe samodoskonalenie nie oznacza braku samoakceptacji? Nigdy nie jesteśmy wystarczająco dobrzy, aby polubić istniejącą wersję nas samych. Zawsze możemy być lepsi.  A więc nie marnujmy czasu, słówko na dziś: constant self-improvement.  

Pozdrawiam Was doskonała w swej niedoskonałości.