Girona i zaskoczona ja, nie ona.

Girona to jedno z tych miejsc po którym nie wiedzieć czemu, niczego specjalnego się nie spodziewałam, a które w odwecie skradło mi serce. Zdjęcia obejrzane w internecie niespecjalnie mnie zachęcały i zupełnie jak dla mnie nie dorównywały temu, co później zobaczyłam w realu. Jak pewnie wielu odwiedzających Barcelonę czy wybrzeże Costa Brava, tak i ja Gironę potraktowałam stereotypowo odbierając jej należne zainteresowanie i sprowadzając jedynie do miejsca przylotu i wylotu, czy punktu przesiadkowego w drodze do innych "ciekawszych" miejscowości. I kajam się za ten błąd i karcę za myślenie "na skróty" do dziś. Moi Drodzy nie dajcie się zwieść. To miejsce zasługuje na maksimum uwagi.

Wybrałam się tam ze sporą dozą sceptycyzmu i niepewności nie wiedząc, że czeka mnie prawdziwa bomba wrażeń i estetycznych uciech. Ta z pozoru niewzbudzająca zainteresowania prowincja Katalonii to prawdziwe jajko niespodzianka. Żadne zdjęcia nie oddają uroku tego miejsca, ogromu piękna przypadającego na metr kwadratowy, architektonicznych perełek, średniowiecznej atmosfery panującej pośród tajemniczych uliczek i zakamarków.

Girona okazała się cichą przystanią po obleganym przez turystów wybrzeżu, gdzie idealne proporcje miasta pozwalały odsapnąć od hałasu i tłumów dużej aglomeracji, nie zagrażając jednocześnie nudą i brakiem wrażeń. 

Brak morza i plaży skutecznie zniechęcił lud do najazdu na to piękne miasto. Ci jednak, którzy zgrzeszyli ciekawością  w tym wypadku zostali suto wynagrodzeni i mieli możliwość odbyć podróż w czasie do starożytności. 

Miejsce pochłonęło mnie swoim spokojem, krajobrazem i złudzeniem nieprzemijania. Odwiedziłam je dwukrotnie w czasie naszego pobytu i znowu poczułam, że to jedno z tych miejsc gdzie mogłabym mieszkać, przesiadywać na kamiennych schodach pod zabytkowymi murami, chłonąć historię zapisaną na każdej cegle, koić nerwy widokiem kolorowych kamieniczek i przemierzać wąskie, ciasne uliczki, odkrywając ich długo skrywane tajemnice. 

Girona podzielona jest rzeką Onyar na dwie części starą i nową. Ja zdecydowanie gustuję w starociach. Nie zawsze nowe oznacza lepsze.

Starą część otaczają niesamowite i niezwykle długie mury, z których podczas długiego spaceru można podziwiać panoramę miasta na tle Pirenejów. 

Uliczki aż się proszą, aby się w nich zgubić. Studiowanie w tym mieście musi być czymś niezwykłym, ponieważ uniwersytet przywodzi na myśl pierwsze wyższe uczelnie sprzed wieków oraz budzi gorącą potrzebę przynależenia do elitarnego grona uczonych.

Chyba najbardziej rozpoznawalne w Gironie: ażurowy czerwony most i kolorowe kamienice dopełniają całości, nadając miejscu osobliwego charakteru.

Aby zapewnić sobie pomyślny powrót do Girony należy pocałować zadnią część figurki lwicy uczepionej latarni. Oczywiście nikt w to nie wierzy, tak wszyscy całują na wszelki wypadek. Obok warto zajrzeć do Katedry Najświętszej Marii Panny. To ważny punkt na w krajobrazie miasta;)

W ramach porządnego noclegu w przystępnej cenie polecam "Hotel Condal" w pobliżu centrum miasta, jak i Dworca Kolejowego i Autobusowego.

Świetną restaurację "Brots De Vi", gdzie serwują przepyszne wina i dania z regionalnych produktów znajdziecie w jednej z uliczek Starego Miasta, a konkretnie na Carrer de la Cort Reial, 1. Wierzcie mi, warto.

Jeżeli ktoś nie potrzebuje morza do szczęścia, a wypoczywa zwiedzając to polecam Gironę zamiast np. oklepanego Costa Brava z nieciekawym Lloret de Mar, które w moim mniemaniu jest przereklamowanym, męczącym i brzydkim hotelowym potworem. 

Girona wydaje się nie poddawać wpływom otoczenia, skutecznie bronić przed niepożądanym napływem turystów i skrywać prawdziwe sekrety, które milczą tu od wieków. Do odkrycia tylko dla tych, którzy schodzą z wyznaczonych szlaków sztucznie napompowanych atrakcji. Zachęciłam chociaż odrobinę?
 

Pozdrawiam!