Wyjazd na ukraińskie wesele - prolog.

Na zielonej Ukrainie byłam, ale już wróciłam, że tak poetycko zacznę. Nie był to mój pierwszy wyjazd w te strony, co już na pewno wiecie, bo wśród moich postów jest i ten o Kijowie i o Lwowie, a także o Krymie, ale ta okazja była wyjątkowa, gdyż dotyczyła ślubu, a właściwie wesela naszych ukraińskich przyjaciół. A że są to ludzie na prawdę cudni i z kategorii tych, których po 5 min znajomości czuje się, jakby się znało całe życie i ma się ochotę zabrać do domu, niemożliwością byłoby nie polecieć.

Tak więc w radosnym nastroju udaliśmy się wspólnie celebrować miłosne uniesienia, jednak okazało się, że nie od razu będzie to "Love Story", ale coś bardziej na kształt "Teksańskiej masakry piłą mechaniczną". Ponieważ na dwie pierwsze noce zmuszeni byliśmy poszukać sobie noclegu, poszliśmy po najmniejszej linii oporu i wybraliśmy taki z serii tani i niepewny, pod Kijowem, jednak to co powitało nas na miejscu zawstydziłoby nawet Turbodymomana. Czekał nas nocleg, który zakwalifikowałabym do miana "dla skrajnie wycieńczonych desperatów", z właścicielką tak uroczą i sympatyczną jak Laleczka Chucky.

Wyglądało to tak, jakby ziścił się jeden z moich koszmarów, za który jeszcze ktoś kazał mi zapłacić. Ponieważ była już noc i nie było możliwości szukać dalej, to stanęło na tym przybytku niedoli i syfu, który pod osłoną nocy pokazał swe prawdziwe oblicze. 

Okazało się, że ten "luksusowy" pokój i nie mniej "wytworną"  łazienkę zamieszkuje coś jeszcze, co  momentalnie wylęgło i opanowało wszelka możliwą przestrzeń. Tak właśnie zamieszkaliśmy w zoo.

W ciemnościach rozpraszanych stłumionym światłem rozszalały się w najlepsze karaluchy, a wraz z nimi ja. Dotknięcie czegokolwiek z podłogą i ścianami włącznie, groziło bliskim spotkaniem 3go stopnia, na które bynajmniej nie miałam ochoty. 

W ten oto sposób już pierwszej nocy pobytu niezwykle zbliżyłam się z moimi "japonkami", które okazały się w moich rękach, niosącą zagładę bronią masowego rażenia. Zasnęłam dopiero gdy zmęczenie odebrało mi władzę w rekach i nogach, a krajobraz bitewny przemawiał na moją korzyść czyli ściany, meble i podłogi usiane były zwłokami karaczanów.

Wisienką na torcie wszelkich wygód był prysznic z jacuzzi ( a przynajmniej pewne znaki na niebie wskazywały, że kiedyś tam był) tak pokryty rdzą i brudem, że rozpadał się już od samego podmuchu powietrza od otwieranych drzwi. Karaczanom to jednak nie przeszkadzało, za to nam i owszem. 

Pozytywnym akcentem okazało się to, że w kranie była woda, a nie błoto czego spodziewałabym się dla dopełnienia całości. A także fakt, że właścicielka poza przewracaniem oczami i miną strażnika więziennego nie przejawiała żadnej innej formy komunikacji czy zainteresowania nami, co dawało pełną swobodę zachowań i  niewyczerpany wachlarz możliwości. Myślę, że jej ascetyczna mimika i pogarda wypisana na twarzy nie zmieniłaby się nawet, gdybym weszła tam z bombą na tacy i uruchomiła mechanizm.

W trosce o Wasze zdrowie psychiczne nie udokumentowałam jednak tych wyjątkowych okoliczności przyrody, wiedząc po sobie jak ciężko wyleczyć tak silną traumę. Do dam nie należę, ale pomimo spania w różnych warunkach ( nawet dworcowych), te pobiły na głowę wszystko. Dobra wiadomość jest taka, że potem było już tylko lepiej. Ale o tym w następnym poście