Wesele w Kijowie, czyli jak bierze się ślub na Ukrainie?

Zacznę od tego, że jadąc na ukraińskie wesele spodziewałam się jakiejś alkoholowej jatki z leżeniem pod stołem i czołganiem się do toalety. I bynajmniej nie dlatego, że nasze dotychczasowe spotkania z ukraińską bracią były suto zakrapiane. Po prostu tak się kojarzy "bliski wschód". Tymczasem bardzo przyjemnie się rozczarowałam. Było to wesele z klasą, humorem, łzami wzruszenia i z ogromną dozą urozmaicenia. 

A urozmaicenie zaczęło się już o....10 rano! Nie wiem, jak Wy, ale ja spodziewałam się rozpoczęcia zabawy w godzinach mocno popołudniowych, więc moje zaskoczenie było na prawdę duże, kiedy okazało się, że o 9.30 mam być gotowa do wyjazdu. A, że możliwość pospania dłużej wygrałaby u mnie chyba nawet z przygotowaniami do własnego ślubu to i w tym wypadku nie odmówiłam sobie drzemania do oporu. 

Po pobudce na przygotowania zostało mi około 20 -30 minut. Był to z pewnością mój rekord, bity siłą narastającego przerażenia przed zaliczeniem wpadki już na wstępie. W związku z tym kończyłam golić nogi na sucho w pędzącej  marszrucie, tam przywdziewałam buty i kontynuowałam ogólne poprawki. Nawet nie chcę wiedzieć, co myśleli pozostali pasażerowie, kiedy wywijałam maszynką do golenia, z modlitwą w sercu, aby nie odciąć sobie kawałka nogi. Ale czego się nie robi w kryzysowej sytuacji.

Całe to zamieszanie było po to, aby zdążyć do domu Żenicha (Narzeczonego), na uroczysty toast, a następnie wspólnie podążyć do jego Wybranki, którą ten miał za zadanie wykupić. 

A nie była to sprawa prosta, bowiem u wejścia do bramy czekało grono dziewcząt strzegących niewiasty przed namolnym amantem. Wybranek musiał się mocno postarać, aby dobić targu. Nawoływanie na niewiele się zdało. Aby spotkać  Ukochaną, Żenich musiał wykonać tyle zadań, ile było schodów do mieszkania jego Oblubienicy. A, że ta mieszkała bodajże na 8 piętrze to tylko sobie wyobraźcie.

Były zatem odpowiedzi na pytania, tańce, ćwiczenia fizyczne, śpiewanie itd. i Bogu dziękować, że po 3 piętrze dziewczyny się zlitowały i resztę odpuściły, bo nie wiem, jak Narzeczony, ale ja byłam zmęczona samym śledzeniem wydarzeń. 

Tak więc, kiedy wreszcie dwa zakochane serca oficjalnie się spotkały rodzice dali im ekspresowe błogosławieństwo i już wyruszaliśmy na plener zdjęciowy. Miłym akcentem było uczestniczenie gości w scenkach rodzajowych w czasie ślubnej sesji, co zamieniło się w niezłą zabawę, zakrapianą szampanem. Samo miejsce na sesję również było rewelacyjne.

Po kilku godzinach w blasku fleszy nastąpił oczekiwany moment wyjazdu do miejsca, gdzie miała odbyć się właściwa część, czyli wesele. Było to jednocześnie miejsce naszego noclegu i znajdowało się jakieś 30 minut jazdy od Kijowa. Powiem szczerze, że nie wiedziałam czego się po nim spodziewać, ale to co ujrzałam na miejscu przerosło moje oczekiwania. 

Miejsce o nazwie "Глебовка" okazało się wymarzone. Kompleks finlandzkich, drewnianych domków usytuowany w sosnowym gaju na brzegu MORZA! W jednej sekundzie przeniosłam się z gwarnej stolicy Ukrainy do jakiegoś bajkowego kompleksu nad wodą. Aż mi pojaśniało w oczach. Poczułam, jakbym wstąpiła do lepszego świata, gdzie mój umysł i ciało momentalnie przestawiły się na tryb relaksu. Po dwóch nocach z karaluchami wrażenie było takie, jakbym umarła i trafiła do Św. Piotra.

To odczucie nasiliło się jeszcze, kiedy dostaliśmy klucze do czystego, zadbanego i ogromnego pokoju, który pomieściłby połowę weselnych gości.

Na miejsce przybyliśmy jako pierwsi, więc znaleźliśmy jeszcze czas na mały rekonesans okolicy.

Nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że jesteśmy nad morzem i niewiele się pomyliłam. Obecny tam wielki zbiornik wodny o powierzchni około 920 km2 potocznie nazywany jest "Kijowskim Morzem" i tak właśnie się prezentuje. Można się w nim kąpać, łowić ryby czy pływać łodzią, więc jak dla mnie spełnia wszelkie standardy. 

Drewniane dacze okazały się skandynawskimi domkami o wszelkich udogodnieniach. Na terenie kompleksu był kryty basen, siłownia, sauna, korty tenisowe, domki do grillowania, wypożyczalnia rowerów i kładów, przejażdżki na koniu, maleńka plaża z pomostem, restauracja, sala konferencyjna, plac zabaw dla dzieci i o wiele więcej, niż człowiek mógłby potrzebować do szczęścia. 

Tymczasem nas czekał ciąg dalszy zabawy. Najpierw wjechał drobny poczęstunek na świeżym powietrzu. Następnie Młodzi prowadzeni przez wodzireja imprezy, odegrali scenkę spotkania i zakochania się i nastąpiła symboliczna ceremonia zaślubin pod słonecznym niebem, z kijowskim morzem w tle. Symboliczna, ponieważ Para Moda zdecydowała się jedynie na ślub cywilny, który miała już za sobą.

Wyglądało to niezwykle filmowo i nad wyraz pięknie. A kiedy Pan Młody rysował kredą na ścieżce serce z inicjałami jego i swojej żony, poczułam się jak za czasów dzieciństwa, kiedy takie wyznanie znaczyło wszystko.

Po złożeniu życzeń i obdarowaniu prezentami Nowożeńców impreza przeniosła się do restauracji, a tam nie zwalniano tempa. Dosłownie każda chwila obfitowała w wydarzenia. Wolałam nie wychodzić nawet do toalety, aby niczego nie przegapić. 

U nas poza tańcem pary młodej, do oczepin niewiele się dzieje. Tu nie było momentu nudy. Nie częstowano też gości co 5 minut kolejnym daniem. Było kilka potraw na stole i niewiele się w tym temacie zmieniało. Żadnej presji, co podadzą za 10 minut i czy jeszcze zmieszczę.;) 

Zaraz po pierwszym tańcu, były wywiady z rodziną i świadkami, publiczne składanie życzeń, konkursy dla gości oraz slajdy z życia Młodej Pary, dowcipnie komentowane przez prowadzącego. Wyświetlono krótkie filmy fabularne z Parą Młodą i ich przyjaciółmi w rolach głównych. Jeden dotyczył tematyki ślubu, a drugi Love Story zrobiony w formie niemego kina. Moim zdaniem to był hit tego wieczoru.

W kolejce czekało jeszcze karaoke, a pomiędzy tymi wszystkimi wydarzeniami grał zespół na żywo i nie żadne weselne bajlando, ale prawdziwy rockowy band. W międzyczasie zdążyliśmy jeszcze wypuścić lampiony i wysłuchać milion toastów. 

Wodzirejem imprezy był zawodowiec, który tak poprowadził wesele, że czułam się jak na Gali rozdania Oscarów. Ten człowiek to wygrana na loterii. Tańczył, śpiewał, bawił i był w tym świetny! A jego wykonanie utworu Joe Cockera zmiażdżyło wszystkich.

Zdumieniem, choć może i nie, po tylu atrakcjach, było szybkie bo już około 1 w nocy zakończenie imprezy. Jak dla mnie po całym intensywnym dniu była to idealna pora, ale biorąc pod uwagę polskie wesela, to impreza skończyła się, zanim u nas zdążyłaby zacząć. Jednak mnie ten scenariusz dużo bardziej odpowiadał. 

Po rozjechaniu się części gości, gawiedź która nocowała w kompleksie przeniosła się na werandę w jednym z obiektów, gdzie rozmowy, gra na gitarze i śpiewy trwały do białego rana.

Dzień po weselu był to luźny czas spędzany z Młoda Parą na śpiewach, grze na gitarze i wypoczynku. Można było korzystać z dobrodziejstw jakie znajdowały się na terenie obiektu i odetchnąć po wrażeniach poprzedniego dnia. Słowem relax.

Nie wiem czy przebrnęliście przez cały post, ale jeśli tak to ciekawa jestem, co sądzicie o takim scenariuszu na ślubną imprezę?