3 wyjątkowe górskie miejscówki w południowym Kazachstanie.

Właśnie miał się wydarzyć jeden z piękniejszych dni w moim życiu, ale póki co było rano i jeszcze nie mogłam o tym wiedzieć. Od dłuższego czasu Kazachstan wystawiał mnie na próbę, którą przechodziłam tylko resztkami silnej woli. W niektórych chwilach chciałoby się zatrzasnąć i zapomnieć którędy do wyjścia. Czasami mi się to zdarza, w Kazachstanie jeszcze nigdy. Tym razem było inaczej. Po dniach oczekiwania na nic zerwaliśmy się naszym gospodarzom ze smyczy i wyruszyliśmy w góry. Wygłodniali dzikiego oblicza kraju i nareszcie sami szliśmy tak długo, aż zgubiliśmy czas. Odetchnęłam z ulgą, w końcu stało się jasne po co tu przyjechałam. Przybyłam do Kazachstanu po ten konkretny dzień.

Zazwyczaj w środku wypełniają mnie słowa tym razem tylko cisza za to wymowniejsza, niż którekolwiek ze słów. Widoczny z dołu szczyt, który z pozoru wydawał się osiągalny na długość wyciągniętej ręki w rezultacie zdawał się nie mieć końca. Pięliśmy się pod górę, która w żaden sposób nie zamierzała ustąpić. Kończył nam się dzień, możliwości, a nawet mleko próbujące udawać coca colę, ale nie ona.

Mocowaliśmy się tak długo, aż stanęliśmy u kresu nie tyle wędrówki co dostępnego czasu. Wszystko dookoła zwiastowało, że dotarliśmy na koniec tęczy i na próżno wyszukiwałam w głowie trafniejszych skojarzeń. Lekki niepokój miksował się z duchową ucztą i wymykał tylnymi drzwiami. Jego miejsce zajmowała wewnętrzna harmonia. Taka za jaką zazwyczaj rozglądam się na stronach książek i w tekstach wypowiadanych przez mądrzejszych ode mnie.

Błogostan pojawił się znienacka, a to jedna z tych rzeczy, której tutaj właściwie nie doświadczam. Wyłonił się w obliczu czegoś co było silniejsze ode mnie. Zaszedł mnie od tyłu nie pytając o nic tylko kradnąc uwagę i wyżymając z emocji, które w jednym momencie zaserwowały mi całą karuzelę odczuć od zachwytu i spokoju po strach i smutek.

Stałam tam trochę zagubiona w czymś czego nie rozumiałam. Czułam jak nikogo nie obchodzę, ale wcale nie muszę, bo jest nad nami dużo więcej, a to wypełnia wszystkie niedostatki. Nie wiedziałam o co chodzi i co się właśnie odbywa ale chciałam, aby trwało i nie odeszło bez pytania zostawiając mnie z tym samą.

Przepełniała mnie wolność tak dzika, że podsuwała mi fatalne pomysły. Momenty z przeszłości mieszały się z tymi, które jeszcze nie zdążyły się wydarzyć. Życie stanęło mi przed oczami w formie tortu, którego kawałki łapczywie zjadałam, aż napełniłam się do syta. Nie chciałam już więcej zażerać istnienia, pragnęłam iść tylko tam gdzie chcę, brać i dawać to co ważne i nigdy niczego nie żałować.

Nieważne ile pytań zadamy, ile dróg przejdziemy i ile książek przeczytamy zawsze i tak chodzi o miłość. Nawet jeśli tylko do gór.  A te z jakiegoś powodu uprawiają ze mną filozofię. W tym szczególnym wycinku świata przestaje się liczyć wszystko co zachodzi poza nim. Tak, jakby w zderzeniu z absolutem cała reszta traciła na wartości.

I dzisiaj zabieram Was w 3 takie unikalne miejsca rozlokowane na południu Kazachstanu, gdzie mieszka to wszystko dlaczego żyjemy, a może nawet odrobinę więcej. Oto 3 wyjątkowe górskie miejscówki w południowym Kazachstanie, których nie musicie zobaczyć, bo jestem zdania, że niczego nie musicie, ale jest spora szansa, że zapragniecie.

1. Park Narodowy Sayram - Ugam to cudo przyrody usytuowane około 2h drogi na południowy wschód od Szymkientu i w bliskim sąsiedztwie granicy z Uzbekistanem. Jeśli przemierzać Kazachstan to dla takich właśnie miejsc, a te zaczynają się zawsze tak samo od rwącej rzeki, kwiecistej doliny i majaczących w oddali górskich szczytów. Tutaj to zachwyt przeciera szlak, a ciekawość robi za przewodnika. Dalej można liczyć tylko na siebie. Wysokości są konkretne. Nawet w lipcu oglądaliśmy jęzory lodu spływające z gór Tien Szanu, które ryły korytarze w stromych zboczach. Zamierzaliśmy dotrzeć do największego skarbu rezerwatu, czyli jeziora Makpal ukrytego na wysokości ponad 2200 m, ale schowało się tak skutecznie, że zabrakło nam dnia. I co? I nic. Nie było miejsca na gorzkie żale. To czego doświadczyliśmy wystarczyło, aby zapełnić wszelkie luki, nawet te zarezerwowane dla tajemniczego jeziora. W takich miejscach nie ma miejsca na skargi, tam przestrzeń zawłaszcza wyłącznie wdzięczność. Świat ma nam wiele do opowiedzenia, a góry szczególnie lubią gadać, te tutaj nad wyraz.

2. Ak Bulak Resort Almaty - ten oddalony o około godzinę jazdy od Ałmaty ośrodek sportów zimowych latem sprawia wrażenie zamkniętego na 4 spusty straszaka, który chwile świetności ma już za sobą, a obecnie jest w stanie zaserwować atrakcję w formie co najwyżej sowitego rozczarowania. Można tu spotkać garstkę dzieci wysłanych na kolonię albo Kazachów jadących z rodziną na punkt widokowy po wspólne zdjęcie.  Kiedy jednak uda się już wzbić ponad kiepskie pierwsze wrażenie i  ujarzmić dwa bardzo długie wyciągi, które jadą tyle czasu, że można się bez problemu w którymś zdrzemnąć to ląduje się w świecie gór z prawdziwego zdarzenia.  Na wysokości 2613 metrów można zerknąć na świat z lotu ptaka i zdecydować czy tyle nam wystarczy czy chcemy sięgać po więcej pod osłoną szczytu Talgar (4 973 m). Piąć się w górę można tam właściwie bez przerwy, ale przerw obiecuję Wam sporo bo widoki są tak oszałamiające, że nie pozwalają iść dalej. Nam w lipcu udało się odnaleźć zimę, więc stojąc nogami w śniegu grzaliśmy twarz w słońcu, a myślami wadziliśmy o chmury.

Cena wstępu (lato) obejmuje bilet 1300 KZT i dodatkowo obowiązkowa karta 1000 KZT
Adres: Ak Bulak Mountain Resort, Talgar 041622, Kazachstan 

3. Wielkie Jezioro Ałmatyńskie z Kirgistanem w tle to jedna z ciekawszych atrakcji położona ok. 30km od Ałmaty. Jezioro z zimną i szmaragdową, choć może nie za naszej wizyty wodą znajduje się na wysokości 2563 m n. p. m. i wiedzie do niego długa, kręta droga przez góry. Od granicy z Kirgistanem dzieli go  zaledwie kilka kilometrów, więc jest to już strefa przygraniczna i nie wszędzie można się swobodnie zapuszczać. Choć jezioro jest sztuczne jego malownicze położenie przyciąga masy odwiedzających. Jest to jedno z tych miejsc, w których auto przydaje się szczególnie, a jeszcze bardziej dostatek wolnego czasu.

Najpiękniejsze miejsca Kazachstanu nie są wolne od problemów. Największym wg mnie jest utrudniony dojazd. Nic nie przychodzi łatwo i bez własnego auta jest to rzeczywiście wyzwanie, jednak dość skuteczną alternatywą wydaje się autostop, który jak już wspominałam w poprzednim wpisie jest tutaj bardzo popularny, aczkolwiek płatny.

Gdybym miała za coś pokochać Kazachstan to na pewno za góry.  To one ratowały mnie z mentalnej opresji, w którą wpadłam zaraz po przyjeździe. Kazachstan ma swoja specyfikę, ma swoje potwory, ale i  kawałki nieba ukryte gdzieś pomiędzy bezludnymi stepami, a bezdusznymi miastami. I do dzisiaj nie znam innej odpowiedzi na zastany stan, jak jeżeli nie góry to co?

Podobno w życiu chodzi o coś więcej, niż tylko o pracę i choć jeszcze nikt nie ustalił o co to w pewnych miejscach wydaje mi się, że ja już wiem. Jak powiedział J.W. Goethe „Góry są poza dobrem i złem”, a  człowiekowi czasami tak bardzo potrzeba być poza.