Malta - zima na wyspie, zmiany w życiu.

Na Malcie pierwszy raz wylądowałam ponad 3 lata temu. 2 tygodnie, niczym ze snu, w oparach tlenu i  wilgotności sięgającej 80%, za to z widokiem na raj. Ten wyjazd zainspirował mnie tak bardzo, że po powrocie jedyne czego pragnęłam to zamieszkać tam na stałe. Życie jednak miało wobec mnie swoje własne plany, a ja nie zdołałam z nim polemizować. Na Malcie, co prawda nie zamieszkałam (jeszcze), ale w zamian założyłam bloga. I piszę go do dziś. 

Przez cały ten czas nie opuszczało mnie przekonanie, że na Maltę jeszcze zawitam, choć w moim przypadku powroty w odwiedzone miejsca, prawie nigdy nie dochodzą do skutku. Czeka tyle innych kierunków do odkrycia, a los ma to do siebie, że jest egoistą i rzadko daje drugą szansę. Każdy dzień to próba generalna, a ja staram się na nią spóźnić.

Siedząc w domu, w jeden z przedświątecznych dni, nawet przez myśl mi nie przeszło, że już następnego dnia będę bukowała bilety na samolot. Oto, za co kocham i jednocześnie nienawidzę życie. Za jego nieprzewidywalność. Za to, że jednego dnia dostajemy skrzydeł, a do ręki przewodnik po mapie własnego życia, zaś chwilę później spadamy w najczarniejszą otchłań smutku i niepowodzeń, bez jakiejkolwiek asekuracji. Gdybym miała powiedzieć, ile razy byłam na rozstajach dróg, nie byłabym w stanie policzyć. Ale czy nie o ten element ekscytacji niewiadomą właśnie chodzi w życiu?

Tym razem na Malcie spędziłam tydzień. Wyruszyłam tam po to, aby się uczyć, bawić, ale głównie przekraczać własne granice. Żyjąc w komfortowym kokonie, jaki tkamy misternie dzień za dniem docieramy do końca siebie, zapominając na co nas stać, nie wychylając się poza strefę wygody, karmiąc lęki, hodując błędne schematy myślowe i tracąc perspektywę. Tak łatwo przywyknąć do jednostajnych dni, codziennych rytuałów, zapomnieć o marzeniach i zgubić prawdziwą wersję siebie w zderzeniu z realnym życiem. Zbyt łatwo stracić z oczu horyzont. 

Ten pobyt pozwolił mi stanąć na nogi. Celowo pojechałam tam w pojedynkę, aby odnaleźć oparcie w samej sobie. I udało się. Tydzień to o wiele za krótko ale i tak wystarczyło, abym wybudziła się z marazmu codzienności, odkryła siebie na nowo, przypomniała sobie czego pragnę i uwierzyła, że wszystko jest możliwe. 

Odkurzyłam  przekonanie, że to co dyktuje nam serce ma wielką moc spełnienia. Pragnę wycisnąć życie, jak cytrynę. W tym roku zaczęłam zadziwiająco szybko. Warto podążać własną drogą nawet, jeżeli otoczenie nie do końca wyraża ku temu przekonanie. Najwidoczniej w danym momencie to jedyna właściwa dla nas droga.

W następnym poście obiecuję już więcej informacji o Malcie, ale póki co moje emocje wzięły górę. I tutaj znalazły ujście. Musiały.

A czy Wy podążacie własną drogą?