Pożegnaj odchudzanie, powitaj styl życia - dieta o niskim Indeksie glikemicznym.

Odchudzanie to temat, który nigdy nie spada z czołówki najpopularniejszych. Cały internet, jak i realna rzeczywistość toną w pomysłach na kolejne magiczne diety, odchudzające kapsułki, proszki, przyrządy, zabiegi etc. To chyba najpowszechniejszy i jeden z najbardziej oklepanych tematów do rozmów. Przegadany, permanentnie wałkowany i wyzuty do reszty, a mimo to wciąż budzący tak wiele wątpliwości i kontrowersji. 

Przyznaję, że nigdy nie byłam zaawansowana w tej kwestii. Nudziło i jednocześnie zniechęcało mnie liczenie kalorii, ważenie posiłków, analizowanie każdego kęsa. O ile aktywność fizyczną traktowałam jako podstawowy element higieny osobistej, o tyle diety były mi znane przeważnie ze słyszenia.

Nie miałam pojęcia o tym co jem, ale byłam wolna od frustracji potęgowanej modą na odchudzanie. Nie traktując sposobu odżywiania, jako czegoś nadrzędnego, nie pojmowałam jego znaczącego wpływu na sylwetkę i dobre samopoczucie. Dziwiło mnie jedynie, że pomimo wielu godzin dziennie spędzanych na ćwiczeniach, moja figura nie przybierała oczekiwanego wyglądu. Nie zależało mi jednak na schudnięciu, a na efekcie wyrzeźbienia ciała. Do czasu, aż życie huknęło mnie w głowę na tyle mocno, że zmiana stylu odżywiania stała się nie tyle możliwością, co niezbędną koniecznością.

I powiem szczerze, że choć wiele osób chciałoby usłyszeć przyjemną formułkę, że istnieje magiczna pigułka, która gwarantuje figurę, formę i zdrowie to niestety, ale na tym etapie rozwoju, ludzkość jeszcze takową nie dysponuje. Nie pomoże też łykanie tasiemców, wacików, ani innych ekstremalnych substytutów pożywienia, mających stanowić panaceum na szczupłą sylwetkę. Znam za to sposób, który zawsze działa. Wstać z kanapy, zakasać rękawy i wziąć się do dzieła. Czeka Was praca okupiona potem i bólem, ale przede wszystkim satysfakcją.

Jako niezmienna przeciwniczka diet, głodówek, slim kapsułek i innych czarów, na równi z piciem krwi dziewic dla zachowania młodości, od zawsze wierna jestem tylko jednemu sposobowi. Mam tu na myśli zmianę toku rozumowania i stylu życia. Ludziom, którym wydaje się, że będą przez miesiąc żyli na sałacie i wodzie, schudną 10kg i na powrót zaczną wcinać chipsy i popijać je colą, pragnę przekazać tylko jedno - nie tędy droga!

Pozwólcie zatem, że oszczędzę Wam czasu i rozczarowań i powiem wprost: to nie działa. Te wszystkie uniwersalne metody pomagają na chwilę albo wcale, nie pozostając natomiast obojętnymi dla zdrowia. A to macie tylko jedno, więc nie warto ryzykować. I można rzec, że głoszę truizmy, "oczywiste oczywistości", a jednak wciąż zaskakują mnie wiadomości o kolejnych dietach cud, które zyskują rzesze zagorzałych fanów. Najtrudniej wykorzenić błędne myślenie i ja absolutnie nie mam takich aspiracji, ale o ile dzięki temu co napiszę, chociaż jedna osoba nie popełni dietetycznego samobójstwa to będzie już spory sukces.

Dlatego proponuję 2 rozwiązania:

- pokochaj siebie, taką jaką jesteś,

- jeżeli nie możesz lub nie chcesz zaakceptować swojej obecnej  sylwetki to zmień to, ale zrób to raz a dobrze.

Jako osoba, która od dziecka intensywnie uprawiała sport, ale niekoniecznie orientowała się w tym co i dlaczego je, przebyłam długą i niełatwą drogę, aby znaleźć się w miejscu, w którym jestem obecnie i odnaleźć optymalny dla siebie sposób na utrzymanie wagi i miejmy nadzieję zdrowia. Wnioski z tego wyciągnęłam takie, że dieta bez ruchu, jak i odwrotnie są pozbawione mocy sprawczej. Jeżeli chcecie ładnego i zdrowego ciała te 2 czynniki muszą występować jednocześnie. Sport + właściwe odżywianie to kwestia nie do ruszenia.

Na dowód w wielkim skrócie przedstawię moją sytuację. Od dzieciaka byłam aktywnie fizycznie, zawsze chciałam związać się ze sportem, ale z różnych względów sprawy potoczyły się inaczej. Już od podstawówki spędzałam na regularnych ćwiczeniach min. 1,5h dziennie przez 7 dni w tygodniu. Trwało to latami, aż przestałam mieć siły i możliwości. Nie mniej sport był wciąż obecny w moim życiu, tyle że nie w takiej częstotliwości. Starałam się nie jeść tego, co powszechnie uznaje się za niekorzystne, ale nigdy nie zgłębiałam tematu, bo wówczas jeszcze nie dojrzałam do tego etapu. W dietach co prawda się orientowałam, ale ostatecznie żadnej nie stosowałam, bo uważałam że i tak wszystko, co zbędne spalę ćwicząc. Nigdy nie osiągnęłam ani wymarzonej sylwetki, ani oczekiwanego zdrowia, jedynie formę miałam ponad normę.

Obecnie od miesięcy jestem na tzw. ( jak to się brzydko nazywa) "diecie" o niskim Indeksie Glikemicznym. Stało się tak z przyczyn zdrowotnych. Od razu mówię, że nie jest to dieta na chwilę, ale na całe życie. O tak, to stwierdzenie boli najbardziej, ale jakby nie było uważam to za jedyne właściwe wyjście. Trochę mi zajęło oswojenie się z takim stanem rzeczy, nie obyło się bez lamentu, ale lepsze samopoczucie pozwoliło mi pogodzić się z powyższym faktem. 

Stosuję się do niej na prawdę ściśle, ponieważ tak jak wspomniałam mam mocniejszą motywację, niż po prostu schudnąć, walczę o zdrowie, jednak jej miłym efektem ubocznym okazało się szybkie gubienie kilogramów. Oczywiście wciąż regularnie ćwiczę, jednak tym razem widać efekty. I to co mogę o niej na dziś powiedzieć to tyle, że nie znam nic skuteczniejszego i rozsądniejszego w zrzucaniu zbędnej wagi.  Eliminacja ze swojego jadłospisu cukru pod wszelaką postacią i produktów o wysokim IG to na prawdę świetne rozwiązanie. Pomijam już fakt nabycia świadomości na temat tego co się je i jaki to ma na nas wpływ.

Indeks Glikemiczny określa, jak szybko dany produkt podnosi poziom cukru w organizmie. Wzrost indeksu glikemicznego powodują węglowodany. Tłuszcze i białka na niego nie wpływają. Obróbka termiczna produktu wpływa na wzrost jego IG, dlatego np. surowa marchewka ma niski IG, a ugotowana już wysoki. Przestrzeganie sposobu odżywiania o niskim IG nie powoduje skoków cukru w organizmie, a tym samym eliminuje napady głodu. Zjedzenie produktu o wysokim IG powoduje szybki wzrost cukru, a następnie szybki jego spadek wywołując potrzebę zjedzenia. 

Powszechnie przyjmuje się, że produkty o niskim IG to wszystkie poniżej wartości 55.

Ja jednak jestem bliższa tym parametrom:

- produkty o nikim IG<35 (np. jaja, ryby, sałata, pomidor)

- produkty o średnim IG <50 (np. ciemne pieczywo, makaron pełnoziarnisty)

- produkty o wysokim IG< 70( np.frytki, kukurydza, marchew gotowana)

Niestety wiem, że większość osób zabiera się za odchudzanie od kiepskiej strony. Oznacza to tyle, że wolą drogą na skróty zastosować 10 dniowa dietę z Pani Domu, niż zgłębić o co w tym wszystkim właściwie chodzi. I nawet się nie dziwię, bo nie ukrywam, że wymaga to czasu, skupienia i przyswojenia sporej ilości wiadomości. Jednak gdybym miała do wyboru, co tydzień zaczynać nową nic nie dającą kurację i gnębić się do tego psychicznie, a wziąć za konkretne, racjonalne działanie i zmienić swoje życie na lepsze to już nawet z braku cierpliwości wybrałabym drugą opcję.

Podstawa to wywrócenie swojego sposobu myślenia o 180stopni i zrozumienie, że odrzucenie tego co się do tej pory jadło to nie jest wyrzeczenie, ale przysługa dla naszego skatowanego organizmu, traktowanego, jak śmietnik bez dna.
 

Dieta o niskim IG jest mocno zbliżona do diety Montignaca, jednak bardziej radykalna i wymaga obeznania się z asortymentem sklepów spożywczych oraz eliminacji wielu popularnych i powszechnie jadanych artykułów. Pomimo, że był to wstrząs dla kogoś takiego jak ja ziemniako - i chlebożernego to dopiero teraz wiem co znaczy świadome odżywianie. Nie ma sytuacji, abym kupiła jakiś produkt spożywczy, nie czytając jego składu. Dzięki temu eliminuję z jedzenia wszystkie szkodliwe składniki, poza całą chemią również cukier, który ku mojemu zaskoczeniu jest dosłownie we wszystkim. Jak wiadomo cukier uzależnia, stąd u co niektórych notoryczna chęć na słodkie i koło się zamyka. Odwyk od słodyczy powoduje, że kiedy organizm wyeliminuje cukier, głód na słodkie mija. Więc na nic zdadzą się wymówki, ze nie można żyć bez czekolady. Ja już nawet nie zauważam słodyczy, a mimo to wciąż jestem wśród żywych.
 

To dla mnie również prawdziwa rewolucja biorąc pod uwagę, że jeszcze niedawno za zdrowe uważałam to, co tak nazwano na opakowaniu. Moje pierwsze chwile z czytaniem składów produktów doprowadziły mnie prawie do szaleństwa, kiedy uświadomiłam sobie co nam się sprzedaje w ładnych opakowaniach i pod zgrabnie wylansowanymi hasłami. Jemy jeden wielki syf i płacimy za niego majątek. Dzieciom daje się rozkoszne z nazwy paróweczki, dzięki czemu w ogólnym mniemaniu produkt zyskuje na wartości. Bo o ile parówki mogą być złe, o tyle paróweczki przecież nie mogłyby nikomu zaszkodzić.

W każdym razie mój sposób odżywiania to absolutna zmiana nawyków żywieniowych, eliminacja chleba, ziemniaków, makaronów i wszystkiego o wysokim IG. Posiłki staram się jeść co 3, 4h. W menu króluje kasza gryczana, ryż czarny i brązowy, cieciorka, soczewica, warzywa, a sporadycznie mięso. W internecie bez problemu znajdziecie tabele żywieniowe opisujące produkty pod względem IG. Metodą małych kroczków możecie stopniowo eliminować poszczególne produkty ze swojego jadłospisu i zastępować je tymi korzystniejszymi dla zdrowia.

Dlatego tym którzy próbują coś zmienić, ale nie wiedzą jak,  proponuję wyjście z ciemnego lasu na prostą ścieżkę i dokonanie prawdziwej rewolucji w swoim życiu. Wasze ciało i organizm mogą Wam długo służyć, ale musicie dać im szansę. Bolesne początkowo zmiany, szybko staną się Waszą nową naturą. Zapomnicie o wyrzutach sumienia przy jedzeniu, o kompleksach, niskim poczuciu własnej wartości i złym samopoczuciu. Zamiast katować się kolejnymi niesamowitymi i odkrywczymi sposobami mającymi za zadanie jedynie generować wielkie zyski ich pomysłodawcom, będziecie żyć pełnią życia i jeść bez oporów.  

Nikt poza właściwym odżywianiem, eliminacją szkodliwych produktów i regularną, odpowiednio wykonywaną aktywnością fizyczną nic tu więcej nie wskóra. To są wasze wybory i  ich konsekwencje. Tak więc może czas iść na odwyk od szkodliwego odchudzania i po prostu zacząć żyć? Zamienić śmieci na treściwe jedzenie, zacząć słuchać swojego organizmu, zamiast speców od marketingu i zadbać o siebie? Wykonać krótkie cięcie i  mieć spokój od myślenia o dietach, tabletkach itp.?

Najtrudniejszy pierwszy krok, a potem już z górki. Uda się, musicie tylko chcieć. Powodzenia.