Rok wdzięczności - było, minęło, trwa, a pamiętałeś podziękować?

To miał być tradycyjny post podsumowujący i zamykający Stary Rok. Miał być, ponieważ tak dobrze jest mieć co wspominać, taplać się w jaśniejszej stronie życia, kiedy za oknem szaro i ponuro, nie oceniać własnych dokonań, ale je doceniać i grzać zmarznięte dłonie składając siebie z urywków tych łapczywie chwytanych momentów. Mógł to być dokładnie taki tekst, miałabym o czym pisać, do czego wracać, ale prawda jest taka, że mamy już luty, dokładnie tłusty czwartek i 2 miesiące od kiedy jestem na wygnaniu na końcu bożego świata, a wraz ze mną środek lata, słońce i palmy. Od tego czasu kołyszemy się wzajemnie gratulując sobie każdego poranka i tak popłynęliśmy w tej satysfakcji, że zdążyłam przegapić, kiedy skończył się świat pod jedna datą, a zaczął pod kolejną. Jak wsiadłam w zeszłym roku w samolot w Pradze tak wysiadłam w Australii i skończył mi się kalendarz. 

Za późno na upychanie wspominków, domykanie furtek i rozliczanie zaległości. Nie chcę trzaskać drzwiami od maszyny czasu, tylko opowiedzieć Wam, co mnie za nimi spotkało. W imię wdzięczności za to co było, że było, co cieszyło, innym razem poniewierało, ale w rezultacie powodowało, że oczy puchły od patrzenia, tak było opętańczo pięknie. Za to wszystko grzecznie byłoby podziękować.

Pamiętam jak pisałam do Was w zeszłym roku. Prosto z francuskich Alp, gdzie wyjechałam spełniać dziecięce marzenia o wolności, jakiej można doświadczyć tylko wysoko w górach. Eksperymentowałam ze wszystkimi granicami, jakie miałam w sobie. Od samotności po wędrówki po zasypanych śniegiem Alpach. Nie wiem, co było bardziej wyzwalające dostęp do siebie i gór czy zarobki w euro. Wszystko razem dało mi poczucie spełnienia, jakiego na próżno szukałam lepiąc pojedyncze wycinki rzeczywistości, które nijak nie pasowały, ani do mnie, ani do tego co chciałabym nazywać swoim życiem. Egzystencja w górach na nowo poukładała mi szuflady w głowie,  przywróciła blask w oczach i ułaskawiła sprowadzając na właściwą drogę. Spędziłam tam 5 wyjątkowych miesięcy i kiedy wróciłam w sercu miałam maj, a wrota do siebie tak szeroko rozwarte, że siłą rzeczy musieli się w nich zacząć pojawiać ludzie. A jak zaczęli to nie przestali tyle, że nikt nie mieszkał w sąsiedztwie. 

To dzięki nim moje losy wkroczyły na nowe tory. Miałam możliwość gościć w Pradze, Kazachstanie czy Rumunii, a ostatecznie wyruszyć do Australii. Gdybym mogła wylałabym na nich kubeł mojej wdzięczności, ale ufam, że całe dobro jakim mnie obdarowali wróci do nich ze zdwojoną siłą. Koniec końców przyroda nie zna próżni, a ja wierzę w szczęśliwe zakończenia. Gdybym miała terapeutkę, właśnie uznałaby, że za dużo bajek i komiksów w dzieciństwie to kluczowy element, który doprowadził mnie tu gdzie teraz jestem. Ku przestrodze dla fanów Kajko i Kokosza i Kaczora Donalda.

Lubię traktować swoją egzystencję jako pole do eksperymentów. Wówczas doceniam, kiedy się udają, ale niepowodzenia to ryzyko zawodowe mocno ugruntowane na ścieżce mojego istnienia. W konkursach na porażkę roku jestem tak silnym zawodnikiem, że jak w zeszłym odnotowałam spadek niepowodzeń to dopadła mnie obawa, iż lada chwila już w niczym nie będę najlepsza. 

Gdyby nie mój jesienny wyjazd do pracy we Francji mogłabym nie mieć na co głosować. Co prawda Kazachstan też był nieco żałosny, ale ja w Kazachstanie o wiele bardziej. Francja miała posłużyć  mi szybkim zastrzykiem gotówki przed wylotem do Australii, a skończyło się tym, że jeśli zostałabym tam choć chwilę dłużej to o ile praca by mnie nie zabiła to bez wątpienia sama bym to zrobiła. Po kolejnym 13 godzinnym dniu tyrania w warunkach, w których największe pocieszenie stanowiło wizualizowanie sobie, jak wkładam głowę do piekarnika ewakuowałam siebie stamtąd prędzej, niż przywiozłam, a wierzcie mi, że jeszcze nigdy nigdzie nie znalazłam się równie szybko. Mam nadzieje, że idącą za tym wyrytą złotymi głoskami wiadomość, że nie wszystko i nie dla każdego zapamiętam na zawsze i nie będę potrzebowała dodatkowych korepetycji. Tak dużo tych życiowych lekcji, że zwątpiłam czy chcę się dalej uczyć.

Po tym wszystkim wyjazd do Australii wydawał się tak realny, jak to że nakręcę teledysk na szczycie góry lodowej i jeszcze w nim zaśpiewam. To czas nagrywać.

Australia spełniła się znienacka. Przyciągnęła mnie nie tyle wizerunkiem raju, co drugim człowiekiem. Takim co to pojawił się w moim świecie równie nieoczekiwanie i co potrafił przegonić mnie na drugą półkulę tylko po to, aby mnie równie mocno rozjuszyć co wzruszyć. Od tej pory regularnie staramy się mieć za co dziękować, mało jemy, dużo śpimy i upajamy zachodami słońca na plażach, które nie bez powodu wymieniam w liczbie mnogiej, bo jest ich tylko w bliskiej okolicy tyle, co Żabek i Biedronek w przeciętnej wielkości polskim mieście. 

Kiedyś wydawało mi się, że jak wyląduję w Australii to poczuję taką różnicę, jakbym postawiła stopę na księżycu. Dzisiaj mogę powiedzieć, że miało być egzotycznie, a jest jak u dobrej znajomej, poczciwej Krystyny, która mieszka blisko Ciebie tylko ma lepszy widok z okna. 

Australia to jak zawsze chętnie zamawiana pizza na cienkim cieście. Wszystko tu pasuje, niewiele zaskakuje, no może smak vegemite( fuj ). Ci sami ludzie, z tymi samymi problemami, okazalsza flora i fauna, ale te same uniwersalne życiowe prawdy. Kojące, że dobę lotu od własnego domu można poczuć to samo, co pod własnym dachem, że wszyscy przynależymy do tego samego świata, utkanego z radości i smutku, piasku i mgły, nawet jeśli wydaje się tak odległy.

Tak oto jestem. Do pary z wdzięcznością. Bez milionów monet, za to z uśmiechem sprzężonym z nadzieją, że to własnie o to chodzi. Nadać marzeniom realnego wymiaru, zachłysnąć się życiem, rzucić wszystko w diabły tylko po to, aby zobaczyć jak mogłoby być, poczuć do szpiku kości, docenić i nie zapomnieć się nad tym pochylić. To wszystko co mamy, a mamy dzięki temu, że ktoś tam gdzieś coś dla nas. 

A za co Ty mógłbyś dzisiaj podziękować?