Było sobie życie, czyli kilka słów z Francji.

Było sobie życie, ale to jeszcze zanim wrzesień zamienił się po kryjomu w październik. Aktualnie tkwię w miejscu i w czasie, w którym myślę tylko o tym gdzie jestem, kiedy mnie nie ma. A nie ma mnie tak mocno jak tylko może nie być. Mierzę się z życiem beze mnie i intensywnie uczę, aby więcej  tego nie robić. Jeszcze nigdy praca nie zamieniła mnie w ducha, aż do teraz. I nieważne, że jestem we Francji. Równie dobrze mogłabym być w Pcimiu Dolnym, ściany utraconego czasu wszędzie mają ten sam ponury kolor. Przełączyłam się na stan czuwania, ale niedługo wracam. Oby silniejsza, mądrzejsza i umiejąca odkopać poprzedni stan ducha, bo obecny przypomina Hiroszimę w 1945 roku.

To niesamowite co można zrobić z człowiekiem i to w tak krótkim okresie czasu. Fizycznie jestem tu zaledwie od 10 dni, ale mentalnie całe lata. Od miejsca pracy dzieli mnie tylko korytarz i kręcone schody. Na górze mieszkam ja w gronie kilku innych nieszczęśników, na dole świat w sztucznym oświetleniu, a gdzieś pomiędzy depresja. Z tą ostatnią jak i całą resztą widujemy się codziennie.

Pracę zaczynam o 7.00 rano, kończę zazwyczaj pomiędzy 19.00 a 20.00, chociaż bardziej adekwatnie byłoby użyć stwierdzenia, że to ona kończy ze mną. Mechanizm jest na tyle skuteczny, że choć każdego dnia marzę o ucieczce to ostatecznie nie mam siły, ani czasu aby wdrożyć w czyn podobnej myśli. Rozpiera mnie duma, kiedy pokonam drogę od łazienki do łóżka, bo kręgosłup już dawno wkroczył w poczet moich antagonistów.

Jedni dziwią się, że jeszcze nie wyjechałam, inni, że nie chcę zostać dłużej, ktoś kolejny prosi, abym przetrwała, bo okazuje się, że dla niego piekło w moim towarzystwie staje się do zniesienia. Ja boję się myśleć o każdym kolejnym dniu, podobnie jak o minionym, bo ani nie ma czego wspominać, ani na co czekać. Tu wszystko ma kolor żałobnej czerni po utraconym życiu. Jedynym punktem zaczepienia okazuje się ciepłe słowo od bliskiej osoby, a zdarza się, że ktoś zabiera Ci nawet tyle.

Widzę, jak każdego dnia umiera we mnie szczęście, a rodzi się obojętność. Jak grzebię każdy dzień, z uczuciem, że sufit zwalił mi się na głowę i nie ma takich pieniędzy, które mogłyby mi to wynagrodzić. Ocieram się o wszystkie swoje granice i czekam, aż runą z hukiem. Doświadczam obecności ludzi, którzy w podobny sposób spędzają swoje życia i nie wiem czy bardziej ich podziwiam, czy im współczuję, bo smutek, który codziennie skrada się za moimi plecami nie pozwala mi, aby istnieć tutaj dłużej, niż absolutne minimum podczas gdy oni piszą sobie taki życiorys latami.  Będąc na ich miejscu nie wierzyłabym, że życie może być inne, niż podłe.

Taka praca ma to do siebie, że nawet nie wiesz, kiedy zaczynasz wierzyć, że jest dobrze, ponieważ  po 7 dniach udało Ci się nareszcie zdążyć po chleb 15 minut przed zamknięciem sklepu, a do plejady ulubionych momentów trafiają te, kiedy na kilka chwil przestaje Cię boleć żołądek, temperatura nie robi z Ciebie mrożonej parówki, a Ty pierwszy raz od 2 tygodni wystawiłaś głowę za okno.

Wyczerpuję już limity smutku, niedługo dowiem się co jest pod spodem. Czasami się uśmiecham, ale sama nie wiem czy to ja czy tylko moja twarz, która żyje własnym życiem i nie jest kompatybilna z tym co toczy mnie w środku. Nie potrafię już nawet liczyć zysków, za dużo strat, a egzystencja w opłakanym stanie to największa z nich.

Minionych dni już nie przeżyję, ale kurczowo czepiam się myśli, że mam jeszcze jakieś przed sobą i zamienię je w najlepsze.  Dzisiaj był taki czas, że pracowałam tylko połowę dnia i dostałam szansę, aby na jego pozostałą część wcielić się w człowieka. Mogłam nareszcie zobaczyć miasto, w którym żyję, pierwszy raz pójść na spacer, pobiegać i przypomnieć sobie siebie, z czasów kiedy jeszcze byłam sobą, a nawet trochę popisać.

Nie zawsze życie wygląda jak to z katalogu, mylące jest wierzyć, że powinno. Czasami ma nam do przekazania coś trudniejszego. Może tylko w ten sposób jesteśmy w stanie docenić czas, który mamy kiedy nie spędzamy go w podobnie tragiczny sposób. Może to próba sił i możliwość, aby przekonać się ile siebie jesteśmy w stanie sprzedać, ile porzucić i jak bardzo można siebie zdradzić, kiedy świat od nas tego oczekuje i próbuje nam wmówić, że warto. Nie warto.

Prawdziwe życie nie ma ceny. Może za jakiś czas dowiem się po co mi to było, ale jak na razie  bardziej, niż wiedzieć potrzebuję odpocząć. Przez te wszystkie lata okupowania ziemi nauczyłam się, że my wciąż na coś czekamy, za to życie nie czeka na nas. Na nic łapówki i zalotne uśmiechy, czas nie bierze jeńców. 

Był okres, że czekało się na wszystko. W dzieciństwie w kolejce po papier toaletowy, w młodości na pierwszy pocałunek i na pełnowymiarową dorosłość. Już nie musimy. Ratujmy momenty. Teraz albo nigdy, dzisiaj obejmijcie ukochaną osobę, bo jutro pełne jest złodziei czasu i nigdy nie wiadomo, kiedy zabraknie nam go, aby żyć.