Lublin - perła Polski wschodniej, którą powinieneś odwiedzić.

Jakiś czas temu otworzyłam drzwi z napisem Polska i choć wciąż niepewnie zerkam przez uchyloną szczelinę to nie pozwalam ich ponownie zamknąć. Co prawda na dłuższe urlopy stanowczo wybieram odleglejsze destynacje, łudząc się, że to co w zasięgu ręki zdążę schwytać w każdej chwili, jednak Polskę choć krócej to dawkuję nieporównywalnie częściej. Łączą nas weekendowe romanse, ulotna, lecz dzika namiętność, intensywne uczucia, które mielą swoją ambiwalencją za brak należnej atencji.

Wsiąkam w swój kraj powoli, filtruję go systematycznie, pielęgnuję stany od niepewności do zachwytu, przemierzam pola obsiane melancholią i metodycznie wlewam go w życie po kropelce. Moje podwórko, moje zabawki. Mogę.

Święto Zmarłych w tym roku zaowocowało powodem do odwiedzin dalekich zakątków ojczyzny. Tak odległych, że trzeba było odkurzyć mapę i kompas, aby dotrzeć na miejsce Kiedy stanęliśmy u bram Lublina, z nieco przeterminowanym zapałem, przez moje ciało nie przemknął żaden dreszcz emocji. Tak było przez pierwsze kilka nanosekund. Chwilę potem Lublin rozhulał się po wnętrznościach. Wciągał, oszałamiał, hipnotyzował. Czystym powietrzem, nieograniczoną przestrzenią, serdecznymi ludźmi i wiejsko-miejskim charakterem, gdzie czas jakby zwalniał, dając nam szansę nacieszenia się jego obecnością.

Choć zabrakło czasu, aby w pełni poznać możliwości miasta to wystarczył spacer po centrum, rynek z kilkoma uliczkami i rzut okiem na zamek, aby stwierdzić, że o taką Polskę walczyliśmy. Nawet, jeżeli stara i w zamiarze klimatyczna kawiarnia na Starówce okazuje się pizzerią, z muzyką idealną na fajfy ("Bielyje rozy") i mocno eklektycznym wystrojem to dobre, bo Polskie.  Właściciel, nie mogąc się zdecydować na jedną właściwą opcję, stanął w szerokim rozkroku pomiędzy wschodem, a zachodem i tak mu ta Polska gdzieś między nogami wisi. Ni to Włochy, ni Rosja. Nic nie zrobimy. Pozostaje kochać.

I chciałby człowiek rzucić garść mądrości, podarować kilka cennych informacji, napełnić Was wiedzą niezbędną do tego, aby Lublin poznać, tak jak nikt jeszcze nie poznał. Jednak aparat sam przykleja się do twarzy, wzrok ukryty za lustrem mierzy w urodziwe kamienice o równie wdzięcznych nazwach ( Kamienica Muzyków, Cukierników, Pod Lwami) i cała dostępna uwaga kieruje się na ten moment, który zamienia się w godziny, a następnie w dni.
Ogłuchłam i oślepłam na wszystko, co nie było zabudową klimatycznej starówki. Nawet zamek musiał stanąć w kolejce o podziwu.

A zamek w Lublinie stworzony jest do lubienia. Za swojskość, za to, że nie puszy się wyniośle, a skraca dystans, niczym dziewczyna z sąsiedztwa. Gdzie za sztukę robią złote rybki w akwarium na dziedzińcu. I za to, że zawartość okazuje się taka kompaktowa, w porównaniu do tego, co oferuje jego powierzchowność.

 Lublin cały jest do kochania. To idealna alternatywa dla takich jak ja, którzy kochają wieś i spokój, ale nie chcą do końca zrezygnować z tego, co może im podarować miasto. Powiadają, ze nie można mieć wszystkiego, a ja twierdzę, że się mylą. Istnieją miasta złotego środka. Przynajmniej na krótką chwilę.