Weekend w Toruniu to za mało - atrakcje, zwiedzanie, lokale część 1.

Rozsupłałam kieszenie biedy i pojechałam do Torunia. Od lat uskuteczniam powroty do tego miasta, nie mogąc odciąć pępowiny, która wyrosła, kiedy kilka lat temu zamieszkałam tam na cały piękny rok mojego życia. Byłam wówczas królową świata. Ledwo po studiach, żyjąc w wynajętym pokoju, w portfelu mając tylko przeciąg, za to w sercu i głowie marzenia nie znające granic. Mogłam wszystko. Byłam Panią swojego losu, a Toruń moim Ministerstwem Szczęścia. Z tej funkcji nie zwolniłam go już nigdy.

Zauroczyłam się tym miastem, jego kameralną atmosferą, gotykiem na wyciągnięcie ręki i ludźmi, których życzliwość karmiła moje wygłodniałe serce. Toruń stał się moim domem, do dzisiaj jedynym i najważniejszym. Moim Osobistym Królestwem, o smaku naleśników z Manekina, kształcie pierników i zapachu świeżych drożdżówek. Życie wydawało się wówczas tak nieprzyzwoicie proste. Imprezy pod Aniołem (prehistoria), domówki u przyjaciół i brak większych wymagań. To był początek lepszego życia, moje okno na świat.

Od tego czasu wracam tam natrętnie, za każdym razem, kiedy zbyt intensywnie tęsknię za domem. Czynię to nadgorliwie, natarczywie spragniona aury, którą roztacza piernikowe królestwo.

W parze z moją wielką fascynacją przeżywam równie spektakularne zdziwienie tym, jak wiele osób nigdy tam nie dotarło. Dlatego dzisiaj zapraszam na spacer po mieście, które według mnie należy do czołówki najpiękniejszych polskich miast. A już z pewnością powinno być punktem obowiązkowym na trasie po naszym pięknym kraju. 

Toruń zawdzięczamy Krzyżakom, którzy założyli go w 1233 r. Jego symbolem jest Anioł widniejący na herbie, chociaż wg mnie bardziej adekwatna byłaby sylwetka studenta. To właśnie dzięki młodym ludziom, przyjeżdżającym spędzić tu swoje najlepsze lata, miasto tętni energią, która ożywia stare ceglane mury, będące świadkiem niejednej imprezy. Jeżeli do tej pory myśleliście, że miastem Aniołów jest Los Angeles to teraz macie szansę przeprosić i wyprostować swój tok rozumowania.

To, co wg mnie stanowi zasadniczą zaletę Torunia to jego nieprzytłaczający rozmiar, który pozwala na zachowanie kameralnej atmosfery, a jednocześnie zagwarantowanie licznych atrakcji. Tutaj nuda nie istnieje. Zawsze jest co robić i dokąd pójść. Wszystko co najważniejsze znajduje się w zasięgu spaceru i położone jest w niedalekich odległościach od siebie. I nie mam tu na myśli wyłącznie barów.

Serce Torunia bije na Rynku Staromiejskim. To pod ratuszem i pomnikiem M.Kopernika znajduje się najsłynniejsze miejsce spotkań. Kopernik jest głównym punktem orientacyjnym, więc możecie być pewni, że wokół niego zawsze spotkacie tłum osób. Tam nieustannie ktoś na kogoś czeka. Jeżeli nie traficie na tego kogo aktualnie szukacie to z pewnością zastaniecie tam całą resztę Waszych znajomych.

W jego bliskim sąsiedztwie stoi równie popularna fontanna z Flisakiem i żabami, które ten wg legendy miał wyprowadzić z miasta grą na skrzypcach. Podobno to bardzo ważne, aby ją zobaczyć, choć ja wciąż nie rozgryzłam dlaczego. Kopernik vs Flisak, może jeszcze będzie z tego hit na miarę Terminatora kontra Predator.

Jeżeli nie jesteście koneserami zgłębiania każdego szczegółu, co na Starówce można robić dzień, tydzień, a pewnie i rok to wystarczy, jeżeli skupicie się na najważniejszych punktach, jak:
- panorama miasta z wieży ratuszowej ( w Ratuszu mieści się też Muzeum Okręgowe),
- Dwór Artusa,  
- Kamienica pod Gwiazdą z muzeum i ogrodami orientalnymi,
- Kościół Ducha Świętego
- Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny
- ogólna zabudowa Rynku - kamieniczki.

Nie zapominajcie jednak o świętym umiarze. Ponieważ do Rynku nie można wjeżdżać autem, musicie mieć świadomość, że zwiedzanie odbywa się tylko i wyłącznie pieszo. Po każdych 20 min spaceru warto więc przysiąść i oddać się leniwej konsumpcji, ładując baterie strawą i napitkiem. W tym celu do znudzenia będę polecała obleganą naleśnikarnię Manekin ( obecną na Rynku Staromiejskim, ale szansy, aby zjeść przy stole i na siedząco upatrywałabym w drugiej, położonej bardziej na uboczu - na ul. Wysokiej). Natomiast dla spragnionych sentymentalnych wycieczek do przeszłości polecam odwiedzić bar MIŚ - rodem z Bareji. 

 

Pomostem pomiędzy Starym i Nowym Miastem jest ulica Szeroka. Prowadzi ona do Rynku Nowomiejskiego i stanowi arterię od której odchodzi szereg węższych, brukowanych uliczek o takich charakterystycznych nazwach, jak Strumykowa, Łazienna czy Podmurna. Warto dotrzeć do wszystkich, ponieważ to właśnie te boczne alejki skrywają najwspanialsze okazy i separują od nacierającego tłumu. Labirynt urokliwych starych zakamarków doprowadzi Was ulicą Przedzamcze do Ruin Zamku Krzyżackiego, Mostową do Bramy Mostowej, czy Podmurną do Baszty Koci Łeb ( nazwanej tak na cześć kota- bohatera). A to zaledwie wstęp do tego, co na Was czeka.
 
Szeroka obudowana jest zabytkowymi, ozdobnymi kamienicami, zamieszkiwanymi niegdyś przez bogatych tego świata. Obecnie wciąż można tam spotkać takie hity, jak Apteka Radziecka, chociaż nie oszukujmy się, że najważniejszymi punktami na jej trasie jest Biedronka i Delikatesy czynne 24h, stworzone z myślą o tych najbardziej potrzebujących, którzy nawet nocą potrzebują ugasić silne pragnienie. Nowością, zaobserwowaną podczas ostatniego wyjazdu jest Dom Legend - interaktywne muzeum i teatr, podobno bardzo ciekawe, ale czy aż tak,  jak kolejna promocja w sieci dyskontów?

Jeżeli udacie się w stronę przeciwną do Szerokiej, czyli tym razem od Rynku Staromiejskiego w kierunku zachodnim to dotrzecie do Łuku Cezara. Jest to oryginalne przejście prowadzące do Pl. Rapackiego powstałe na skutek przebicia na wylot barokowych kamienic. Po prostu w celu usprawnieniu komunikacji zrobiono dziurę w 3 budynkach i poprowadzono przez nie tory tramwajowe oraz przejście dla pieszych i zmotoryzowanych. Normalka. Obecnie Łuk Cezara służy już tylko pieszym, ale stanowi żywy dowód na to, że wykucie dziury w budynku mieszkalnym może mieć swoje plusy, choć nie próbowałabym tego robić w domu.

Plac Rapackiego to obecnie jeden z głównych węzłów komunikacyjnych miasta. Zdobi go dawny Bank Rzeszy, jednak wspominam o nim tylko dlatego, że prowadzi do mostu na Wiśle. Przechodząc przez wspomniany Łuk Cezara i odbijając w lewo docieracie do Mostu drogowego im. Józefa Piłsudskiego, z którego rozciąga się najpiękniejsza panorama Torunia na świecie:). Jest to mój absolutny nr 1, zwłaszcza o zmierzchu, kiedy oświetlone miasto rzuca na kolana. 

Chętni znajdą tam jeszcze jedną ciekawostkę. Zaraz za rzeką,  po prawej stronie mostu leżą nieco zakamuflowane Ruiny Zamku Dybowskiego - średniowiecznej warowni wzniesionej z inicjatyw W. Jagiełły. Niegdyś teren był opuszczony i studenci upodobali sobie to miejsce na "kulturalne pogawędki przy piwie". Obecnie zamek zyskał nowego gospodarza i podobno, aby go zwiedzić należy uiścić jakąś drobną daninę ( bodajże 5zł). Nikt nie wspomina o biednych studentach, którzy jak mniemam zostali wysiedleni ze swojej klasycznej miejscówki. Gdzie się teraz podziewają od poniedziałku do niedzieli?

Wisłę od Starego Miasta oddziela 2 km Bulwar Filadelfijski. To szeroka promenada spacerowa, na której kręcono sceny do samego "Rejsu". Obecnie można stąd przepłynąć łodzią na drugą stronę rzeki, albo udać się w dłuższy rejs po Wiśle, usiąść w restauracji na statku lub jak Bóg przykazał paradować dostojnym krokiem po nabrzeżu, wzbudzając zachwyt obecnych. Panuje tu wszelka dowolność. Ja np. ostatnio przyłączyłam się do psa, który wyczekiwał swojego Pana przeprawiającego turystów na drugą stronę rzeki i wspólnie kontemplowaliśmy rzeczywistość. Tyle możliwości! 

Tylko jakie to wszystko ma znaczenie, kiedy przed wyjazdem trzeba stanąć w obliczu tak potężnego wyzwania, jak wybór smaku pierników i zmieszczenie się z zakupami w budżecie. 

Ale o tych i innych poważnych kwestiach dopiero w następnym poście. Uchylę rąbka tajemnicy i zdradzę, że będzie o tym, gdzie napełnić brzuchy, co warto zrobić w Toruniu i jak nie popaść w kłopoty. Serdecznie zapraszam. A tymczasem cieszmy się brakiem odpowiedzialności.