Lizbona - portugalska stolica kontrastów.

Gdybym miała opisać Lizbonę jednym słowem określiłabym ją jako neutralną. Stając twarzą w twarz z realnym obrazem miasta, na cześć którego powstawały prawdziwe peany pośród blogerów podróżniczych odczułam lekki zawód. No może zawód to zbyt duże słowo, ale z pewnością niedosyt. Mówiąc językiem współczesnej bohemy  - Lizbona jest piękna, ale dupy nie urywa.

Portugalia to kraj zagadka. Z jednej strony wciąż niezgłębiony, nie tak popularny jak Hiszpania czy Włochy, z drugiej dziwnie przewidywalny. Bez dwóch zdań zasługujący na uwielbienie, jednak pozostawiający gnębiącą dozę niedosytu. Plaże jak marzenie, szerokie i piaszczyste ciągnące się kilometrami wzdłuż kapryśnego oceanu, bociany wystające z każdego dachu i słupa oraz kolorowe budynki mieniące się w słońcu, niczym papierki po cukierkach brzmią bardziej jak opis raju, niż kraju.  Zdawałoby się absolut, przepis na miejsce doskonałe. Czy można chcieć czegoś więcej? 

A jednak moje niepokorne serce okazało się zachłanne. Upomniało się o moment, który zmusi rozum do abdykacji, kiedy będzie mogło nierytmicznie zabić i zatracić się w gorącym uczuciu do tego europejskiego końca świata. Zapragnęło czynnika absolutnego zachwytu, magii zamkniętej w jednej wyjątkowej chwili, tak wyczekiwanej, że aż oczywistej. Podjęło poszukiwania.

Co prawda zauroczenie nie było mi tam obce. Towarzyszyło na plaży, podczas kontaktu z naturą, kiedy moje stopy wchodziły w bliższą relację z wodą i piaskiem lub w rezerwacie przyrody, kiedy nurzałam się w turkusowej toni oceanu. W miastach jednak gubiło się gdzieś pomiędzy "jak tu pięknie", a "wciąż czekam na efekt "wow".

Lizbona, choć bez wątpienia urokliwa została przyćmiony efektem Madery. Tą odwiedziliśmy w grudniu i to co miało być wstępem do portugalskiego klimatu ostatecznie dogłębnie wyczerpało temat. Poprzeczka została ustawiona tak wysoko, że wyjazd do Portugalii kontynentalnej zamienił się w podróż oczekiwań. Wypatrywałam niemożliwego i Lizbona nie podołała.

W stolicy euforia przybrała umiarkowany poziom i już ciężko było o skrzydła entuzjazmu. Miasto, choć z grubsza ma wszystko czego można się domagać, całokształtem nas nie porwało.

Od przyjazdu nie mogłam opędzić się od wrażenia, że stolica Portugalii to miejsce z niewykorzystanym potencjałem. Zniszczone budynki domagające się renowacji, ulice dość gęsto usiane psimi kupami, podejrzane dzielnice o wątpliwie przyjaznych mieszkańcach i główny plac miasta okupowany przez handlarzy narkotyków z grubsza psuły mi  ogólny odbiór. 

Niechaj Was to jednak nie zwiedzie. Do Lizbony jechać warto. Sama wróciłabym tam z niekłamaną przyjemnością, jednakże już z innym nastawieniem. Potraktowałabym ją z pewną dozą troski i wyrozumiałości. Przypomina ona bardziej biednego, ale poczciwego studenta, niż wytworną damę i choć to niewielka wada to gdybym miała decydować, swoje serce oddałabym nie tyle stolicy, co jej okolicom. 

Czci jednak Lizbonie odbierać nie zamierzam. Jest piękna, intrygująca i tak barwna, jak się tego spodziewałam. Być może to ja nie przepadam za większymi miastami, nawet jeżeli kameralna atmosfera maskuje ten stan. Dlatego w następnym poście zapraszam Was na wspólne zwiedzanie i kilka słów o tym, dlaczego tak wiele osób zakochuje się w stolicy Portugalii.