Szklarska Poręba - dolnośląska alternatywa dla Zakopanego.

Szklarska Poręba to obok Karpacza takie drugie Zakopane na Dolnym Śląsku. Jak tam, tak i tu ciągną tłumy turystów, ulice zamieniły się w kramy z oscypkami, a centrum zdominowały lokale i pensjonaty. Tyle, że zamiast Tatr mamy Karkonosze, a zamiast miśków na Krupówkach, bernardyny pozujące do zdjęć. I z tą zasadniczą różnicą, że Szklarskiej komercja jeszcze nie pożarła, choć tu również nie brak miejsc zmasakrowanych przez miłośników reklam i plakatowania świata.

Miejscowość dzieli się na 3 właściwe części: Szklarska Poręba Górna, Średnia i Dolna i choć nie odbiegając od standardów najbardziej oblegane jest centrum (czyt. Górna) to nie budzi ono we mnie takich emocji, abym chciała oddać mu atencję na rzecz sielskiej atmosfery pozostałych rejonów. Zwłaszcza, kiedy jestem tam nie po raz pierwszy. Dlatego podczas ostatniego wypadu bez wahania zgodziliśmy się na separację ze strategiczną częścią miasta. 

Nasz bajeczny pensjonat "Stara Piekarnia" mieścił się w Szklarskiej Dolnej i z przyjemnością uciekliśmy tam przed gwarnym sercem miasta. Podobało mi się na uboczu, gdzie zamiast hałaśliwych hord turystów budziło mnie słońce wdzierające się przez okno, a świat trwał w spokojnym, naturalnym rytmie. Tym chętniej, że to tu skupiało się większość atrakcji, które objawiały się w zasięgu spaceru. Co prawda widząc moje idealne miejsce noclegowe miałam ochotę zaszyć się tam na całe 3 dni i odurzać zapachem drewna palonego w kominku, ale sprzyjająca pogoda wykopała mój uśpiony entuzjazm na zewnątrz. A jak już wychodzę, to nigdy na krótko. To się kłóci z moim hodowanym od pacholęctwa włóczęgostwem. Kiedy dotknę stopą drogi, wiadomo, że prędko nie wrócę.
 

Tym bardziej, że góry mamią swoją romantyczną naturą. Zimą prowokują do przedzierania się przez biały puch, latem do brodzenia w zastępach soczystych traw. Sceneria Szklarskiej Poręby przedstawiała się równie poetycko. Zdobywaliśmy punkt po punkcie i raczyliśmy się oczyszczającą energią gór, które uprzejmie odsłoniły przed nami swoje oblicze. Od szczytów po wodospad, znowu mogliśmy poczuć dzikość serca stępioną przez wielkomiejską dżunglę.

Wychodząc rano na pobliski szlak nie mieliśmy jakichś spektakularnych planów. Nie wiedzieliśmy jak długo zechcemy dać się prowadzić. Okazało się jednak, że kuszeni krajobrazem i strzeżeni przez Ducha Gór skończyliśmy naszą wędrówkę dopiero ze słońcem. Dzień rozpoczęliśmy na cmentarzu, ale na szczęście nie tam go żegnaliśmy.  

Zabytkowy cmentarz ewangelicki znajdował się w zasięgu wzroku od naszego pensjonatu. Spoczywa na nim wiele znanych postaci, w tym brat noblisty G. Hauptmanna. Sam cmentarz pomimo bardzo kiepskiego stanu ma w sobie jakąś przyjemną aurę, z pewnością nie straszy, za to już wkrótce ma przejść renowację, która przywróci mu właściwy wygląd.

Zaledwie 15 min drogi od Starej Piekarni docierało się do znanych atrakcji, których wręcz nie wypadało pominąć. Dom malarza Wlastimila Hofmana, Złoty Widok, który podziwialiśmy 2 razy (tam i z powrotem) czy popularny jak Kasia Tusk -  Chybotek, zespól bloków skalnych ułożonych warstwowo, z których wierzchni pomimo swoich 4 metrów da się podobno rozhuśtać. Byłam skłonna spróbować, gdyby nie apodyktyczny dziadek, który pojawił się znikąd i tonem nie znoszącym sprzeciwu, niczym karabin maszynowy zaczął wyrzucać w moją stronę kolejne rozkazy. Czułam się jak na wojnie i on, jak mniemam też. Trzeba było uciekać zanim rozpętało się piekło.

Szlak doprowadził nas do Wodospadu Szklarki. A tam dla odmiany pokojowo nastawiony pies bernardyn za 1zł przyjmował nawet nadmiernie dozowaną czułość. Taki trochę psychoterapeuta, którego głównym zadaniem jest pozowanie do zdjęć, ale za symboliczną opłatą przyjmuje rolę dawcy i biorcy pozytywnych emocji. Gdyby ten zwierzak mógł zostać przedstawicielem handlowym, sprzedałby mi piasek na pustyni wyłącznie przy pomocy rozczulającego spojrzenia. Nasze rozstanie należało do tych trudnych, przynajmniej dla mnie,  więc do Chaty Walońskiej dotarłam niesiona jego wspomnieniem. Moją uwagę odwrócił dopiero kilkumetrowy żelazny rumak - dzieło Grzegorza Pawłowskiego, który przy chacie ma swoją pracownię. Lokum Walończyków, dawnych poszukiwaczy bogactw naturalnych prezentuje zbiory minerałów i kamieni, ale również muzeum taniego wina, gdzie w szklanych gablotach można podziwiać trunki, które zmieniły życie niejednego. Wstęp jest wolny, a atmosfera nieco zatęchła, co dodaje miejscu enigmatycznego charakteru.

Wędrując po Szklarskiej Porębie co rusz natykaliśmy się na kolejne tablice informujące o tym, że zasoby ciekawych miejsc są tu niewyczerpane. Aby je wszystkie zobaczyć wskazany byłby kilkunastodniowy pobyt z bardzo intensywnym zwiedzaniem. Muzea, wodospady, skały, góry i fascynujące szlaki z serii Ducha Gór czy Waloński to zaledwie krótka charakterystyka Szklarskiej, która oferuje wiele bez względu na porę roku. A wisienką na torcie niech będzie przekornie Zakręt Śmierci ( 180 stopni i 775m n.p.m.). Dla tych co myślą, aby się z nim zmierzyć przypominam, że nazwa nie wzięła się znikąd.