Z życia prostego człowieka.

Życie lubi ze mnie zakpić. Lata temu wydarzyło się coś, co zbiera swoje żniwa do dziś i będzie to robić do czasu, aż mnie zabraknie. Z jednej strony oddałabym to doświadczenie bez wahania za obietnicę spokojnych dni i nocy, z drugiej okazało się, że w jego wyniku nie tylko wiele straciłam, ale też całkiem sporo zyskałam.

Owo uderzenie esencją życia ukształtowało mnie, ukierunkowało, przetransformowało i powiodło poza nawias utartych ścieżek. Od tego czau wypadłam poza ład społeczny, poza elementarne uznanie, prestiż, władzę i sukces taki, jak pojmowany jest przez współczesnych jego wyznawców. Dopiero niedawno zdałam sobie sprawę, że coś bezpowrotnie odeszło. Ta część mnie wykreowana przez rzeczywistość na potrzeby zewnętrznego zadowolenia z mojej użyteczności publicznej. 

W obecnych realiach, gdzie miarą człowieka jest jego sukces mierzony w walucie i na poziomie zajmowanego stanowiska czy posiadanego tytułu (lubimy tytuły, inaczej lekarze nie mieliby przed nazwiskiem dr, dwóch liter stawiających ich ponad maluczkimi), chyba nigdy świat nie był bardziej przesiąknięty samotnością. Kastruje się nasze umysły licząc, że nigdy nie odnajdziemy właściwej dla siebie drogi, że jedyną możliwą pozostanie ta narzucona przez speców od kreowania potrzeb.

Dość często przyjmuję oceniające spojrzenia, gotowe do wydania wyroku, a zupełnie pozbawione jakiejkolwiek wiedzy na mój temat.  Do tej pory najwięcej otrzymywałam ich od siebie, uparcie dążąc do stereotypu człowieka spełnionego. Miejmy nadzieję, że ten etap mam już za sobą.

Wierzę, że niektórzy zrozumieją, kiedy powiem, że miarą mojego dzisiejszego sukcesu jest dzień przeżyty z uśmiechem, serce wolne od uczucia złości, brak przymusu, pośpiechu czy nie przypalenie ciasta. Inni na te słowa pukną się w czoło. Te drobne składowe elementy życia, które ze względu na brak korzyści finansowych utraciły swoją wartość, mnie autentycznie radują. 

To co pojawiło się w mojej krótkiej egzystencji, jako przekleństwo, okazało się też darem - spokoju, ciszy i wolności. Ofiarowaniem mi czasu i śmiałości do podejmowania właściwych dla siebie wyborów. Od tej pory mam oczy szeroko otwarte, słucham siebie i chłonę. Już dawno nie odkładam życia na czarną godzinę, ta czarna godzina już dawno nadeszła, tak na prawdę z dniem naszych narodzin i dzieje się każdego dnia, o czym notorycznie lubimy nie pamiętać. 

Czy życie nie jest wędrówką w stronę śmierci, niewiadomą, zagadką? To zapewne miał być prezent od "kogoś" lub "czegoś" ponad nami, to że "nie znamy dnia, ani godziny" miało nam podarować odwagę do życia. Tymczasem lubimy udawać, że jesteśmy bezpieczni, że nad wszystkim panujemy i wciąż mamy wystarczająco dużo czasu, aby zacząć żyć. Może więc czas zadać sobie to beznadziejnie oklepane i trudne w swej prostocie pytanie: czy żyję tak jak pragnąłem? I czy jestem szczęśliwy tu i teraz nie obiecując sobie, że dopiero będę? 

Wszystkim Wam życzę spełnienia i odwagi do podejmowania własnych decyzji.
Sami rozumiecie, jesień...czas zadumy i odgruzowywania szarych komórek.