A. Mularczyk - Meyer "Minimalizm po polsku".

Wciąż wierzymy, że nasze szczęście zależy od posiadania ładnego domu z ogródkiem, pełnej szafy rzeczy czy pokaźnego konta w banku. Poświęcamy życie, aby to wszystko zdobyć, a kiedy już to mamy, czujemy, że czegoś nam brakuje i sięgamy po kolejne wyznaczniki spełnienia. 

Niejednokrotnie sprzedajemy własne zdrowie, czas i beztroskę za cenę realizacji marzeń o bogactwie. Biegamy w kółko niczym chomik w kołowrotku i nigdy nie widzimy końca. Coś nas uwiera, coś przeszkadza, ale spoglądamy na wszystko, co udało nam się zdobyć i myślimy, że tak ma być. Pędzimy dalej.
Wewnątrz czujemy jednak pustkę nie do wypełnienia, niepokój i narastające zagubienie. Zadłużenie nie pozwala spać, a obowiązki żyć.

Czy jest w takim razie sposób, aby uczynić życie prostszym, spokojniejszym, zwyczajnie szczęśliwszym? Na to pytanie odpowiada Anna Mularczyk-Meyer w swojej książce "Minimalizm po polsku". Okazuje się, że to dużo prostsze, niż się wydaje.

Idea minimalizmu stała mi się bliska już dość dawno w zupełnie naturalny sposób. Po prostu pewnego dnia poczułam przesyt ilością otaczających mnie rzeczy, pozornymi znajomościami i nadmiarem rozbieganych myśli. Natura upomniała się o swoje. 

Minimalizm nie dotyczy bowiem tylko sfery materialnej, jak większość myśli. To spory skrót. Jest on drogą do upraszczania życia w każdym jego wymiarze od finansów poczynając, a na relacjach międzyludzkich kończąc. Systematycznie, małymi krokami pomaga odgruzować życie ze zbędnego balastu.

Zapewne wiele osób łączy go z ubóstwem czy wyzbyciem się wszelkich dóbr. Autorka w bardzo przyjemny i łatwy sposób obala mit ascety żyjącego na ulicy bez grosza przy duszy na rzecz minimalizmu, jako przywrócenia harmonii w życiu, powrotu do natury, pielęgnowania związków z najbliższymi czy zapanowania nad wydatkami. Podoba mi się, że nie popada w skrajności. Nie straszy życiem w pustej celi czy chodzeniem w butach z trawy.

Ja tą książkę nazwałabym przewodnikiem do zmian w życiu, które wcale nie musi być skomplikowane, naszpikowane stresem i strachem. To drzwi do wolności od świata przesiąkniętego narastającą ilością potrzeb i szansa odpowiedzenia sobie na pytanie: czego tak na prawdę potrzebuję? Może się okazać, że odpowiedź miło Was zaskoczy. Polecam z całym przekonaniem ku bardziej świadomemu życiu.