MEDIOLAN part 1 - włoskich uciech dzień pierwszy.

 Nasz urlop we Włoszech jak zwykle wyniknął ze spontanicznej akcji zakupu tanich biletów lotniczych. Podzieliliśmy go na 2 części - 4 noclegi w Mediolanie i 10 w Genui. W Mediolanie radzono mi zostać nie dłużej niż 2-3 dni, więc i tak obawiałam się, że przesadziłam, ale teraz już wiem, że były to bardzo, ale to BARDZO optymistyczne wskazówki.

Zdj.1  Dworzec Główny

Do Mediolanu przylecieliśmy późnym wieczorem. Wliczając dojazd autobusem z lotniska  (około 1h) na miejsce dotarliśmy około północy. Nasze lokum znajdowało się w bardzo dogodnym do zwiedzania miejscu, na głównej ulicy Vis-à-vis dworca kolejowego. Mieszkanie przy dworcu kojarzy mi się raczej słabo, ale na szczęście Włochy to nie Polska i ulica była bardzo reprezentacyjna.

Zdj. 2 Przejście, w którym mieszkaliśmy.

Kiedy tam dotarliśmy, a zaznaczam, że była sobota, nasza dzielnica już spała. Jak się szybko przekonałam pora nie miała tam znaczenia, zawsze ktoś spał i przeważnie wszystko było nieczynne. Po drodze minęliśmy drzemiących na materacach bezdomnych, czy też ludzi, którzy wybrali taki sposób na życie. Ciężko stwierdzić, bo pomimo spania na ulicy dysponowali całkiem niezłym wyposażeniem. Mieli telefony komórkowe, rowery i materace zapewne z pianki termoelastycznej, więc współczucie mieszało się z zazdrością, bo wyglądało to, jak jakieś tajemne bractwo, do którego trzeba było mieć specjalną wejściówkę VIP.

Tu odbywała się jakaś fiesta mieszkańców Ameryki Południowej, której skutki jeśli chodzi o zaśmiecenie ulicy były opłakane - zdj. na samym dole.

Nasz nocleg okazał się mieścić w ogromnym, ładnie urządzonym mieszkaniu podzielonym na kilka pokoi. Pierwszym, choć niewielkim zaskoczeniem okazała się nieznajomość angielskiego przez obecnego na zmianie nadzorcę mieszkania.  Ponieważ nasza rozmowa odbywała się przez domofon, nie wiedzieliśmy czy w ogóle wpuści nas do środka.

  Zdj 3,4,5 Corso Venezia

 Zdj.6-11   okolice centrum.

Zdziwienie nr 2 to brak klucza do budynku. System polegał na tym, że za każdym razem musieliśmy dzwonić domofonem i ktoś nam otwierał. Obojętne, o której porze dnia i nocy. Niezbyt to sensowne, ale o dziwo działało. Ponieważ Pan nie mówił po angielsku ( bo po co, skoro tylko kontaktuje się z turystami;)  naszą rozmowę tłumaczył w translatorze na ekranie swojego laptopa. Odpowiedź na moje pytanie o czynny sklep wpisał po włosku w translator i zaprezentował mi odpowiedź w wersji angielskiej. Odpowiedź, jak to często bywa w takim przypadku podlegała swobodnej interpretacji.

Zaskoczenie nr 3 to fakt, że w sobotę o północy cała okolica była dosłownie nieczynna. Zamknięte sklepy, bary, restauracje, słowem wszystko. W Polsce to by nie przeszło. Tej nocy raczyliśmy się więc wyłącznie wodą i to z kranu. Na bogato.

 

Ten pałac powyżej to po prostu klatka schodowa - jedna z wielu.

Zdj 12- 16 Kwartał Mody

Poranek zaczęliśmy od poszukiwania sklepu w celu nabycia śniadania. Włochy to nie pierwszy kraj, który uświadomił mi, jak wygórowane potrzeby mamy w Polsce, skoro na jednej krótkiej ulicy we Wrocławiu bez problemu znajdzie się 4-5 sklepów typu Małpka, Biedronka, Krokodylek, Żabka. I choć to więcej, niż w całej dzielnicy, w której mieszkałam w Mediolanie, czy jakimkolwiek innym mieście to wszystkie one mają się świetnie i jeden przy drugim prosperują w tym samym celu nakarmienia głodnych i napojenia spragnionych. A tych w Polsce wieczny dostatek.

Podobnie sprawa ma się z asortymentem. W naszych krajowych sklepach wybór jest tak duży, że mnie wyłącznie utrudnia zakupy. Znajdziemy tu całe mydło i powidło świata, a przejście marketu można traktować, jak jednodniową wycieczkę w nieznane.

Zdj. 17-18 Bazylika Św. Marka. W budynku przylegającym do kościoła mieszkał swego czasu Mozart.  

We Włoszech asortyment był typowo włoski, dużo bardziej okrojony i dostępny w sklepach 4 głównych marek: Carrefour express, Coop, Billa i Pam, których na dodatek trzeba było ze świecą szukać. To na pewno motywowało do jadania na mieście. Podobało mi się jednak, że miasta były czyste od reklam, nie spotykałam wielkich bilboardów na każdym zakręcie, nie bombardowano mnie informacjami o promocji na 1kg karkówki. Dzięki temu Włochy wydawały mi się bardzo spójne i niezwykle kojące dla umysłu.

Zdj.19-21 Bazylika di San Simpliciano i jej okolice, teatr.

W Mediolanie moim największym utrapieniem okazały się komary. Z 4 nocy przespałam tylko jedną, tą po zakupie anty-komarowej wtyczki Rajda do kontaktu. Poza tym nie działało nic. Co noc wstawałam mordować moich oprawców, których szczerze nienawidziłam, ponieważ ich ukąszenia przybierały jakieś zatrważające rozmiary i ilości. Mam prawdopodobnie uczulenie, więc po ukąszeniu wszystko puchnie mi potrójnie. To powodowało, że wyglądałam, jakby mi się np. łydka na nodze przesunęła o pół metra w prawo. Nie było lekko.

Zdj, 22,23 Katedra Duomo   

Na szczęście Mediolan skutecznie odciągał moją uwagę od potrzeby  wydrapania sobie krateru na ciele. 

Zdj 24-26. Galeria Vittorio Emanuele II - prawdziwa petarda.

Trasa naszego zwiedzania 1 dnia przebiegała zgodnie z chronologicznym ułożeniem zdjęć w poście:

1. Park Galerii Sztuki Współczesnej

2. Corso Venezia z rozciągającymi się wokół ulicami pełnymi zachwycających pałacy - w tym Pałac Beri Meregalli, Villa Invernizzii, po której ogrodzie spacerują różowe flamingi czy Willa Necchi Campiglio. Kiedy szliśmy tam rano, zaczynała się fiesta mieszkańców Ameryki Południowej. Efekty tej zaśmieconej imprezy widzicie na zdjęciu.

3. Kwartał mody z nadmiarem ekskluzywnych butików, w których mogłam co najwyżej pocałować klamkę i tkwiłam niczym glonojad przyklejony do szyby wystawowej;)

4. Pinacoteca di Brera,

5. Bazylika Św. Marka,
6. Bazylika di San Simpliciano
7. Katedra Duomo,
8. Galeria Vittorio Emanuele II i oczywiście wszystkie te uliczki i zakamarki mijane po drodze.
9. Montmartre Cafe - apertivo
10. Powrót przez kwartał mody do domu. 

Ku naszej uciesze już  pierwszego dnia w Mediolanie trafiliśmy na bogate apertivo, gdzie napełniałam talerz wielokrotnie, a wino szybko sprawiło, że zapomniałam o obolałych stopach. Te włoskie kolacje z procentami stały się jednym z moich ulubionych punktów dnia. Jeżeli podobnie, jak ja nie dysponujecie grubym portfelem to polecam spiąć się i zaoszczędzić, aby pozwolić sobie chociaż raz w ciągu dnia poczuć włoską kawiarnianą atmosferę. Na prawdę warto.

Apertivo czyli sposób, jak niedrogo napić się i najeść do syta to włoskie happy hours, które mają miejsce w wielu barach od godziny 18 do około 22. Polegają one na tym, że do zamówionego napoju alkoholowego ( drinka, piwa lub wina)  serwowane są ciepłe lub zimne zakąski nakładane bezpośrednio na talerz lub podawane w formie bufetu. W Naszej Montmartre Cafe był to suto zastawiony stół, na który wciąż coś przybywało, więc bardzo nam to przypadło do gustu. Często spotykaliśmy ubogie apertivo w postaci chipsów, paluszków itd., jednak wystarczy poszukać, a można trafić na prawdziwą ucztę. Tu obejmowało warzywa, owoce, dania ciepłe 

(pizza, ryż z owocami morza, makarony czyli pasty), kanapki, sałatki itd. Cena to 7 euro/os za każdy drink z dostępem do stołu. Wino + włoskie jedzenie =  pełnia szczęścia. Kalkulacja wychodziła bardzo na plus.

Do Mediolanu poczułam wielką sympatię. Gdyby nie oblegane centrum pod Duomo i galerią Emmanuela w życiu nie zgadłabym, że jestem w wielkim mieście. Na pewno nie przyczyniły się do tego napotkane w centrum flamingi. Samo miasto nie  było ani snobistyczne, ani hałaśliwe, ani tak drogie, jak zakładałam. Okazało się za to bardzo spokojnym, momentami wręcz wyludnionym, zabytkowym i klimatycznym przystankiem na naszej włoskiej trasie, w którym największym wyzwaniem stało się znalezienie czynnego sklepu spożywczego.

Dzięki niemu zapałałam autentycznym uwielbieniem do architektury sakralnej. Tamtejsze kościoły to takie dzieła sztuki, że nadawałyby się na osobną tygodniową wycieczkę. W Mediolanie zwiedziłam ich kilkanaście  i każdy był prawdziwą perełką.  Choć dotychczas to nie był mój ulubiony punkt zwiedzania to tu nie mogłam doczekać się każdego kolejnego.

Mediolan okazał się  nadzwyczaj przyjazny i gdyby nie komary, które nocą traktowały mnie niczym opcję all inclusive to byłoby perfekcyjnie. Z miejsca poczułam się tam dobrze, a to mój główny wyznacznik sympatii do danego miejsca.  Nikt nie żebrał, nie było zaczepek, choćby w nocy w najciemniejszej ulicy czułam się komfortowo i bezpiecznie. Po części to na pewno zasługa policji, której było tam od groma, a policjanci wyglądali taaak apetycznie, że budzili we mnie instynkt przestępczyni. Przebili samych "Policjantów z Miami".

Główna ulica po wspomnianej na początku posta imprezie, mającej na celu rozreklamowanie Ameryki Południowej. Na mnie nie podziałało. Powrót do domu był za to prawie akcją z "Niezniszczalnych" i trzeba było mieć uszy i oczy otwarte, aby nie dostać rykoszetem wymiocin, moczu czy latających szklanych butelek.

Kiedy dodam, że już w ciągu tych 4 dni w Mediolanie wyczerpałam moją pierwszą kartę do aparatu o pojemności 8G to chyba wszystko stanie się jasne. Podobało mi się i to bardzo!