Piran - słoweńska Wenecja u wybrzeży Adriatyku.

Lubicie Słowenię? To ten mały kraj, który niektórzy mylą ze Słowacją, a który pomimo małych rozmiarów dysponuje wszystkim czego trzeba człowiekowi do szczęścia. Morze, góry, jeziora, jaskinie i lasy czynią ze Słowenii miejsce doskonałe, ponieważ mało, że nie brak tu niczego to na dodatek odległości są tak niewielkie, że jednego dnia możemy nie rezygnując z niczego, napawać się górskim powietrzem, aby kilka godzin później łapać morską bryzę.

Jeśli to Was jeszcze nie zachęciło to może zrobi to pyszne jedzenie, skaliste wybrzeża i włoskie naleciałości.  A może fakt, że Słowenia ma  własną namiastkę Wenecji. Gdzie jej szukać? Oczywiście na Półwyspie Istria. Ten  popularny region turystyczny nad Morzem Adriatyckim słynie z takich  miejscowości jak Izola, Koper, Portoroż czy Piran, ale dzisiaj będzie tylko o tym ostatnim. 

Istria to idealne miejsce na urlopowy relaks, ale również jako baza wypadowa do Włoch i Chorwacji, co osobiście sprawdziłam mając do dyspozycji luksusowy, prawie pełnoletni pojazd z klimatyzacją w formie okna otwieranego korbką. Taka sauna na kółkach w środku sierpnia to może nie jest polecana przeze mnie forma podróżowania, ale twardym trzeba być nie miękkim.

Piran można podsumować jednym słowem - przepiękny, ale pokuszę się o kilka dodatkowych, ponieważ jest o czym pisać. Jest to położony na cyplu najdalej wysunięty punkt Istrii i wg mnie najciekawsze miejsce z wymienionych. To starożytne miasteczko w swojej historii długo znajdowało się pod  panowaniem Wenecjan stąd znaczące są tu włoskie wpływy. Dostrzega się je na każdym kroku w charakterystycznej  architekturze, która tak jak we Włoszech zawładnęła mym sercem.

Miasto jest praktycznie zamknięte dla pojazdów, wjazdu strzeże szlaban i opłata, więc nawet autobusy zatrzymują się na zewnątrz.  Jest to akurat słuszne rozwiązanie bo Piran jest mniej więcej tak przystosowany do aut, jak Wenecja. Dla tych, co musieli wjechać parkowanie wygląda dosyć boleśnie. 

Piran należy i warto zwiedzać pieszo, zapuszczając się w gąszcz wąskich uliczek, gdzie panuje atmosfera błogiego lenistwa i gdzie jest jedyna okazję pospacerowania w cieniu.

Zaraz po wejściu do miasta trafiamy na duży plac otoczony zachwycającymi budowlami. To Rynek Tartini nazwany od nazwiska słynnego kompozytora urodzonego w Piranie, którego pomnik zdobi serce miasta. Podobno kiedyś zamiast rynku był tu port rybacki, ale z czasem go zabudowano i teraz możemy na nim podziwiać takie perły jak dom G.Tartini, ratusz, Kościół Św. Piotra czy Benečankę - czerwoną zdobioną kamienicę w stylu weneckim.

 W czasie naszego pobytu upał był tak potężny, że miasto podziwiałam półprzytomna, a w momentach kryzysowych szukałam ratunku w kąpieli morskiej. To akurat przywilej takich małych miejscowości, że centrum miasta i wybrzeże to właściwie jedno i to samo miejsce.

Nad Piranem góruje kościół Św. Jerzego. To świetny punkt widokowy, z którego możemy podziwiać panoramę miasta tak piękną, że aż się chce wejść do świątyni i podziękować za nią w modlitwie. Jeżeli to wciąż za mało to już kawałek dalej mamy szansę dreptać po średniowiecznych murach obronnych, które mimo swojego wieku są w bardzo dobrej formie, pewnie nawet lepszej ode mnie.

Niepodzielnymi władcami Piranu są koty. Wyłażą ze wszystkich kątów, prażą się w słońcu i strzegą swoich tajemnych ścieżek. Po gabarytach widać, że głodem to one nie przymierają i jak to koty też się nie przepracowują. Mnie taki jeden czarny okaz tak stanowczo sterroryzował, że mu uległam i zawróciłam uwieczniając go w odwecie na zdjęciu. Na szczęście dalsze pozytywne wrażenia szybko zatarły te traumatyczne przeżycia i obyło się bez psychologa. Mimo tego kotów unikam do dzisiaj, a podróży wręcz przeciwnie.

Piran odwiedziłam 2 razy i chętnie zrobiłabym to ponownie, ponieważ takie miejsca działają na mnie jak magnes. A właśnie pamiątkowego magnesu stamtąd nie posiadam, zatem tak być dłużej nie może. Chyba, że ktoś z Was się wybiera to będę miała prośbę:) Byliście, jedziecie?