O tym, dlaczego nie zakochałam się w Paryżu.

Nadszedł luty, a wraz z nim wielkimi krokami zbliża się święto wszystkich zakochanych. A wiadomo, że jak miłość to tylko w Paryżu, a przynajmniej tak mamy myśleć. I tym oto sposobem, zbliżamy się do opowieści o tymże miejscu. Nie będzie to jednak opowieść, jakie znacie.

Zewsząd karmi się nas romantycznymi historiami o mieście miłości. Scenariusze filmowe prześcigają się w pomysłach na rozkochanie nas w Paryżu, chyba co druga osoba ma na ścianie plakat z Wieżą Eiffla, a prawie każda kobieta marzy o zaręczynach właśnie w tym mieście. Francuz to w powszechnym mniemaniu wyelegantowany międzynarodowy amant, a Francuzka to odzwierciedlenie delikatności i zwiewności. No i te wszystkie paryskie butiki, pokazy mody i w ogóle moda na Paryż, która za cholerę nie chce minąć. Mówiąc krótko - stolica Francji, czyli jedno wielkie wykreowane marzenie. 

Skoro tak to pomyślałam, że i ja zachłysnę się tą paryską magią.

A więc pojechałam, wróciłam i nie zadziałało. I to ja, wcielenie romantycznych uniesień, czytająca poezję, wierząca w miłość. aż po grób, amory i uczucie od pierwszego wejrzenia.

Jeśli mam być szczera to znikąd tak nie spieprzałam, jak z Paryża. Jeśli mówimy o romantycznej atmosferze, to bardziej romantycznie było, jak spałam na dworcu w Rumunii, a bezpiecznie - tm zupełnie zgubiłam znaczenie tego słowa.

Nie mam pojęcia, co poszło nie tak, ale nie zaiskrzyło. Nie ta atmosfera, nie te klimaty, nie moja bajka.

Zastrzegam, że nie należę do ludzi pokroju narzekających na wszystko malkontentów. Jest dokładnie odwrotnie. Już nawet zaczęłam się obawiać, że coś ze mną nie tak, zazwyczaj podoba mi się wszystko i wszędzie, ale Paryż to skutecznie wyprostował. To pierwsze miejsce w moim życiorysie, w którym miałam jakieś "ale".

A dlaczego? 

Ponieważ to nie był Paryż z pocztówek i filmów, jaki mi permanentnie wtłaczano do głowy. Miasto ukształtowane przez skuteczny, silny i wszechobecny marketing, nagle okazało się rozczarowaniem moich wszelkich (i pewnie w wyniku tej doskonałej reklamy również  wygórowanych) wyobrażeń o nim.

Nie chcę generalizować, ani tworzyć negatywnych stereotypów, ale to pierwsze miejsce, w którym spotkałam się z takim chamstwem, grubiaństwem i brakiem kultury. To też jedyne miasto, gdzie od przyjazdu oglądałam się nerwowo za siebie, szukając -pełna obaw- noża w plecach. Taka kiepska aura mi tam towarzyszyła.

Sytuację ratowało tylko to, że byliśmy u osoby, która  mieszka tam już kilkadziesiąt lat i nie dopuściła, aby nas żywcem pożarto.

Doświadczyłam jednak różnych ekstremalnie nieprzyjemnych sytuacji, których wolałabym nie mieć w swoim życiorysie. 

Zostałam zaatakowana za zrobienie zdjęcia na ulicy, na której ktoś  stał i chyba stwierdził, że nią włada. Było baaardzo niemiło, a nawet powiało grozą, bo pan zupełnie nie odpowiadał obrazowi przeciętnego Francuza. Czarnoskóry butny człowiek chyba obrał sobie za cel, aby zrobić mi z d... jesień średniowiecza.

Powiadomiona o tym, stojąca niedaleko policja, nie wykazała żadnego zainteresowania i brakowało jeszcze tylko wymownego ziewnięcia z ich strony.

Podczas wsiadania do autobusu zatarasowano nam z premedytacją  wejście i nie pomagały uprzejme prośby o ustąpienie, więc gdyby nie ostre natarcie, to nie zdążylibyśmy na dworzec. Ale bez bluzgów się nie obyło.

W metrze witały nas takie spojrzenia, że nasz towarzysz i przewodnik po Paryżu, od progu zakazał nam spoglądania na kogokolwiek, abyśmy nie popadli w ostateczne tarapaty.

Samo miasto też nie raz odbiegało od uroczych zdjęć znanych nam z filmów. Wystarczyło skręcić w pierwszą lepszą ulicę, aby utonąć w brudzie lub smrodzie. Albo ja chodziłam dziwnymi ulicami, albo nie jest to, nie tylko najbardziej przyjazne, ale też czyste i pachnące miasto świata.

Momentami miasto przypominało wielki cyrk, w którym ludzie potrafili mieszkać na środku ronda, na każdym rogu czyhał oszust, a śmieci wyrzucano przez okno. Całe dzielnice tonęły w brudzie i bezdomnych koczujących na materacach. I jeszcze te ceny, jakby francuska bagietka miała jakąś magiczną moc za którą trzeba zapłacić 5 krotność zwykłej ceny.

A szkoda, bo miasto jest na prawdę przepiękne architektonicznie i ma nadzwyczajne muzea. Chociaż przyznaję, że jak w kolejnym z rzędu zobaczyłam obraz Picassa, to już równie dobrze mogłabym spoglądać na obrazek pana Heńka. Wszystko w nadmiarze powszednieje, a zagęszczenie dzieł wielkich artystów na m2 jest tam wręcz przytłaczający.

Oczywiście spodziewam się, że zostanę teraz pożarta żywcem przez wszystkich pasjonatów Paryża, ale nic nie poradzę, że tak u mnie wyglądała konfrontacja bajki o tym mieście z rzeczywistością. Nie jestem jednak wołem i zdanie mogę zmienić. Niech się tylko nadarzy okazja.

Po tym pobycie musiałam pojechać na krótkie wakacje, bo po kilku dniach we Francji, czułam się jakby ktoś mi przez tydzień skakał po głowie w glanach, a moje wyczerpanie przybrało jakieś absurdalne rozmiary. Byłam wycieńczona pędem tego miasta, choć byłam tam jedyną osobą, która na ruchomych schodach stała, a nie po nich biegła. Czułam się, jak UFO:)

Nie jest jednak tak, że wszystko w Paryżu to "be". Jest tam również trochę rzeczy, które mnie urzekły. Uważam, że samo miasto jest przepiękne i idealne na plener fotograficzny, ale o tym co dobrego, to w następnym poście.

A póki co będę ciężko zdziwiona, jeśli znajdzie się chociaż jedna osoba, która podziela moje zdanie, bo jak dotąd, żadne miejsce mojej podróży, nie wywołało takiego zainteresowania i tylu ochów i achów, co właśnie stolica Francji. Jednak PR to Paryż ma świetny.

P.S. Post ze szczególnymi pozdrowieniami dla mieszkanki tego oto przybytku - Biny:)