Val Thorens - najlepsze miejsce na narty we Francji.

Chociaż na pierwszy rzut oka Val Thorens nie wygląda jakby powstało z miłości do piękna to pod ascetyczną formą skrywa prawdziwą petardę. Ten kurort może nie rzuca na kolana urozmaiconym krajobrazem, ale wyrzuca z kapci potencjałem możliwości. A robi to już na powitanie swoim umiejscowieniem na 2300 m wysokości, tytułem najwyżej położonej stacji narciarskiej w Europie oraz najlepszego ośrodka narciarskiego na świecie. „European Best Ski Resort” w latach 2014, 2015, 2016. Wystarczy ruszyć na stok, aby przyswoić, że to nie miejsce, a stan umysłu. A jeżeli tu mieszkasz to możesz być pewien, że mieszkasz na stoku.

Dzięki odpowiedniemu położeniu warunki do jazdy występują tu przez całe pół roku. Aktualnie czynne od 26 listopada 2016 r do 1 maja 2017 r.

Jeśli coś nas dzieli to kilometry. Od miejsca, w którym aktualnie mieszkam do Val Thorens jest ich około 10. Piechotą to coś więcej, niż niedzielny spacer, na bogato tu wzniesień, więc jeśli lubicie mieć w życiu pod górkę to trafiliście idealnie. Droga z Les Menuires do Val Thorens zapewnia właśnie taką atrakcję. Te 10 km to różnica 450 metrów wysokości. Nagle motywem przewodnim staje się biel, a każdy napis zaczyna się od przedrostka naj. Najwyżej położony kurort narciarski, bar i zapewne klozet w Europie. Można się tu symbolicznie wysikać na cały kontynent. Takie to właśnie miejsce.

Pamiętam, kiedy dotarłam tam po raz pierwszy. W powietrzu unosiła się gęsta atmosfera zabawy, a od śniegu odbijającego słońce nie szło uchylić powiek. Gdybym miała wybierać artykuł pierwszej potrzeby to bez wahania obstawiłabym okulary przeciwsłoneczne. Inaczej trzeba być przygotowanym, że najdalej wyjrzy się pod nogi.

Napięcie buduje pogoda. Zazwyczaj fantastyczna, jednak wysokość zobowiązuje, więc kiedy na nizinach kwitną krokusy, a słońce topi złe nastroje mieszkańców, Val Thorens potrafi stawiać domy z lodu i mgły.

Tutaj przyjeżdża się w konkretnym celu, za towarzysza bierze narty lub snowboard i zapomina, że gdzieś indziej światem nie rządzą opady śniegu. Miasto to labirynt stoków i hoteli, praktycznie zamknięty dla ruchu samochodowego,  który przez znaczną wysokość może wymagać od co niektórych aklimatyzacji. Podobno 1-2 dni wystarczą, ale nie gwarantuję, nie próbowałam. 

Osobiście problemy z przyswajaniem znacznych wysokości zamieniłam na te z zaadoptowaniem się do pejzażu pozbawionego drzew. I niestety do końca nigdy mi się nie udało. Dłuższe przebywanie w podobnym klimacie, nawet jeżeli tuż za oknem wznoszą się imponujące szczyty powoduje, że robi mi się łyso. Co innego, jeśli mówimy o amatorach jazdy poza wyznaczonymi trasami. Brak drzew to brak potencjalnego zagrożenia. Wsiadasz, jedziesz i rosną szanse na to, że wrócisz.

W Val Thorens o gościa dba się w szczególny sposób. Liczy się, aby ten zawsze miał biały puch pod stopami i bez stresu robił z niego użytek, dlatego kurort włada śniegiem, dając na niego taką samą gwarancję, jak na pralkę albo zmywarkę. Gwarancja śniegu albo zwrot pieniędzy - brzmi znajomo?

 

Wyciągi są szybie i wygodne, a trasy narciarskie na tyle zróżnicowane, aby nikt nie doznał nieprzyjemnego zawodu. Możliwości połamania rąk i nóg jest tu cała paleta. Sprawdzone przez wielu. 

Poziom umiejętności łatwo przetestować w takich miejscówkach, jak najwyższy szczyt Cime de Caron 3300 m.n.p.m z panoramą na ponad 1000 alpejskich szczytów, w tym Mont Blanc, najtrudniejsza 6 km trasa Combe de Caron na wysokości ponad 3000 metrów oraz 3 lodowce Péclet, Chaviere i Thorens. Przyznacie sami, że przy takim zapleczu przydadzą się zdolności logistyczne.

Architektura skłania się bardziej ku użytkowej, z koncentracją na ilość, zamiast na jakość, ale chyba powoli się to zmienia. Twórcom niektórych budynków ma się ochotę złożyć wyrazy współczucia, ale nie można ich nie pochwalić za umiejętność operowania brzydotą.

Zmęczenie i dobra zabawa bezczelnie kradną tu czas. Dni mijają inaczej i trudno uwierzyć, że jest jakiś świat poza tym białym, skalistym pustkowiem.

A co po nartach? 

Noc nie ustępuje kroku i zaciekle walczy o kontynuację dnia. Kurort ma renomę bardziej, niż rozrywkowego. W całej dolinie to właśnie tutaj należy szukać nocnych uciech, więc po dniu na stoku nie ma wyboru, jak wkroczyć do imprezowego podziemia. Apres-ski czekają bary, dyskoteki i bogate życie towarzyskie, więc jeżeli ktokolwiek z przyjezdnych liczy na nużący relaks to może być w błędzie, ale to wszystko zależy od tego co kto rozumie przez słowo wypoczynek. 

Za kultowe uchodzą La Folie Douce z imprezami na stoku oraz największa w Alpach dyskoteka Malaysia. Jak wspominałam, jest coś na rzeczy z tym przedrostkiem naj. Szybka analiza sytuacji i wyłania się kompleks wyższości.

Po dolinie kursują bezpłatne autobusy. Za wszystko inne przepłacisz 5 razy.

Lotniska w okolicy Val Thorens:

- Genewa 158 km

- Grenoble 195 km

- Lyon 199 km 
- Chambéry 112 km 

Klimat Val Thorens jest specyficzny.  Minimalistyczny krajobraz i brak zbędnych bajerów, o ile można tak nazwać drzewa czy roślinność. Tu najwyższą stawką są góry, ośnieżone szczyty i dostęp do 600 km tras narciarskich w całej dolinie. Reszta to ozdobniki. Jest surowo, ale i w odpowiedzi komfortowo. Możecie być pewni, że  nic Was nie rozproszy, ani nie odciągnie od celu przyjazdu, bo nic takiego tutaj nie istnieje.

To co warto, a zawsze coś warto to mieć oczy dookoła głowy. Pijanych na stokach nie brakuje. Może to luźna atmosfera, może tanie wino, a może problemy z aklimatyzacją, ale są tacy, którzy jak nie piją to nie jadą. O ile nie oni, to dzień zrobi Wam słońce i pocałunek zimy. A liczby są proste. Najwyżej idzie w parze z najdrożej, dlatego lepiej nie zjawiać się tu w szczycie sezonu.

Więcej o 3 Dolinach przeczytacie tutaj.